Heyran Zöhrabova, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Hələ yay gəlməmiş, yazda mart-aprel aylarında səhər oyanıb görərsən ki, hava çox istidir, nazik geyinib gəzərsən.  

Sonra axşam çağı mövsüm özünü göstərər, Günəş batıb hava qaralanda axşama doğru bir də baxarsan ki, hava soyuyub, üşüyərsən. Hüznlü bir ürpərti sarar vücudunu. Əllərini çarpazlayıb qollarını ovuşdurar, axşamın boz-bulanıq alatoranında üfüqdə uzaqlara dalar düşüncələrin.  

Ruhumuzun təbiəti də eyni ilə belədir, bəzən məşğul olarsan, məşğuliyyətlər başını qatar.  

Keçdi deyərsən, bax hər şey yaxşıdır deyərsən. Deyib, gülüb, danışarsan.  

Bir anlıq hər şey unudular bəzən, amma bir anın içində də, hər şey yada düşər yenidən.. 

Sonra bir anın içində durduq yerə axşam çağı çökən o soyuq hava kimi, bir hüzün çökər üzərinə, qəlbin, nəfəsin daralar sanki. O an yediyin yemək, ya içdiyin çay düzülər boğazına. Gülüşün donub qalar üzündə və köks ötürər, ağırlığ çökər içinə.  

Özün də fərqində olmadan saxta gülüşlər saçdığın qələbəliyin içində, xatırlamağın, ya bəlkə də fərqinə varmanın verdiyi məyusluqla ruhunun bir küncünə çəkilib düşünərsən.. 

“Nə keçdi? Hara keçdi? Kimi aldadıram mən” deyərsən öz-özünə... Hətta bəzən “mənim burda nə işim var?” deyərsən..

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(17.04.2024)