Kubra Quliyeva, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Gözlərimi yumub yuxuya getməyə çalışsam da, onun ovsunlayıcı gözləri hafizəmdən silinməmişdi. Tanrı sanki onun gözlərini mənim vicdanıma çevirmişdi və bir cüt qara göz məni hər yerdə təqib edirdi. Qəribədir ki, o mənim ilk sevgim olmuşdu, ancaq mən nə ilk sevginin, nə də son sevginin qədrini bilirdim. Əslində, başlanğıcda hər şey çox yaxşı idi, biz bir-birimizi sevirdik, birlikdə filmlər izləyir, musiqi dinləyir, eyni kitabları oxuyub fikirlərimizi bölüşür, sahildə gündəlik yürüyüşlər edirdik. Ancaq biz evlənəndən sonra hər şey mənim çiyinlərimə yük olmuşdur. Düzdür, o məndən çox şey tələb etmirdi, biraz təbəssüm , biraz anlayış və bir qədər isti nəvaziş xaricində məndən heç nə tələb etməyən ceyran gözlümün qədrini o zamanlar bilə bilməmişdim. İşlərim düz gətirmirdi, ailəmlə aramda problemlər yaranırdı və təzə evli olduğum üçün çoxlu maddi sıxıntılarım var idi. O mənə nə qədər dəstək olmağa çalışsa da, mən öz əllərimlə onu ümidsizliyə və çarəsizliyə itələmiş, hətta onun ən saf arzusu olan qız övladına sahib olmağı belə ona çox görmüş, indiki zəmanədə evlənməkdən daha ağılsız bir şey varsa o da, bu dünyaya övlad gətirməkdir deyib onun bütün ümidlərini qırmışdım. Son aylarda başım o qədər qarışmışdı ki, ümumiyyətlə ona vaxt ayırmağı belə bir qırağa qoyub evə gecənin bir aləmi gəlməyə başlamışdım. Və ilk dəfə ona başqa bir qadınla xəyanət etmişdim. Hərçənd ki, mən xəyanətimi gizlətməyə və üstünü ört-basdır etməyə çalışsam da, o məni gözlərimdən oxuyan yeganə qadın idi.

Mən isə onun qəlbinə artıq çox uzaq düşmüşdüm, eşqini söndürdüyümün belə fərqində deyildim. Bir gün işdə olanda telefonuma ondan bir zəng gəldi və mən zəngi nəçə dəfə ertələsəm də, telefon susmurdu. Əsəbi halda zəngi açarkən telefonun digər ucundan həkimin boğuq səsi gəldi:

 -Başınız sağ olsun, iki aylıq hamilə həyat yoldaşınız maşın qəzasında həyatını itirib.

Həkimin o sözlərindən sonra dünya sanki başıma yıxıldı. Axı, bu necə ola bilərdi? Axı, mənə ata olacağımı niyə deməmişdi?

“Və bu gün tam üç il sonra mən yenə yuxudan sənin gözlərinlə oyandım, ceyran gözlüm. Bu gün ilk dəfə səni xoşbəxt görürdüm. Yanındakı mənim atalıq etməyə belə cəsarətim olmayan qızımız necə də, sənə oxşayır.

Həyat belədir, bizim yanımızda olub bizdən sadəcə şəfqət gözləyən insanları qırdığımız qədər heç kəsi incitmirik. Ən çox qəlbini yaraladığımız insanlar məhz bizim yaralarımızı sarğılayıb sağaldan, şərtlər nə olursa olsun, yanımızda qalan və sevgisindən bir an belə şübhə etməyən insanlar olur. 

Mən səndən və sənin sevgindən əsla şübhə etmədim, ancaq, gözlərində özümün yoxa çıxdığımın belə fərqində olmadığımdan, ata olduğum xəbərinin müjdəsini almadan övladımı və səni torpağa tapşırdım, ala gözlüm.

Bacarsan, bir gün məni bağışlayarsan ancaq, xahiş edirəm gözlərini ruhumdan ayırma.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(27.02.2024)