Nigar Həsənzadə, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Xeyirxahlığa qarşı çıxmaq mümkün deyil. Əgər siz ən fəhmsiz insana daima xeyirxah münasibət göstərirsinizsə, o sizə nə edə bilər? 

(Mark Avreli)

Həqiqətin açarı ədalətdir. Ədalətli insan  bütün həqiqətlərin açarını öz xarakterində gizlətmişdir. Bəs sizin ən gözəl libasınız hansıdır? Mənim ən gözəl libasım ədalətdən geydiyim dondur.  Mənə qarşı edilən istənilən münasibətə ən gözəl cavabım xeyirxah münasibət göstərməkdir. 

Mənim yaratdığım yeni obrazım da belədir. 

Mənim obrazım Akif sinfin ən çalışqan şagirlərindən idi. Ancaq dostları tərəfindən hər zaman xoş qarşılanmazdı. Onun ədəb-ərkanı, yerini bilməsi, davranış və nitqi qarşısındakı insanları hövsələdən çıxarardı. Çünki gəlin razılaşaq ki, günümüzdə də hamı tərəfindən seçilən, böyüklər tərəfindən sevilən, böyüklərə hörmət edən gənclər əsla bu gözəl toxumları ürəklərində becərə bilməyən, zamanın ağuşuna düşüb bu həyatı sadəcə mənasız səbəblər üçün yaşayan digər gənclər tərəfindən xoş qarşılanmır, gülüş mənbəyinə çevrilirlər. Bir səhər Akif yenə də həmişəki kimi dərslərinə hazırlıqlı halda məktəbə gedir. Müəllimləri yenə də onu tərifləyir, gözəl sözlər deyirlər. Bu uğurlu şagirdi sinif uşaqlarının gözü  götürmür. İçlərində ən nadinci Arifdir. Arif tənəffüsdə Akifə yaxınlaşır. Akifi kinayəli baxışlarla süzdükdən sonra deyir:

- Akif, ay qaqa, sən heç uşaqlığını yaşamırsan ki. Nəyinə lazımdır bu müəllimlərin tərifi. Bu yaşın bir də qayıtmaz, gəl bu gün dərsdən sonra kompüter olan bir kafeyə gedək. 

- Yox, Arif, çox sağ ol, mən istəmirəm. Dərslərim çoxdur. Sabaha çatdırmalıyam.

Akifin bu cavabı Arifi yaman əsəbiləşdirir. Akifi ən çox dəstəkləyən müəllimləri Sevda müəllim idi. Arif beynində qurduğu iyrənc planla Sevda müəllimin yanına yollanır. Müəllimlər otağına yaxınlaşır, qapını döyür, icazə alıb içəri keçir. Sevda müəllimə yaxınlaşaraq “müəllim, sizə bir şey demək istəyirəm, olarmı” deyir.

Sevda müəllim: -Buyur, Arif, səni dinləyirəm. 

Arif: -Sevda müəllim, Akif haqqında sizi bir şey demək istəyirəm. Leyla vare bizim sinifdə. Akif onun əşyalarını qırır, tənəffüsdə onunla dalaşır, qızı lap narahat edir. Leyla mənə ondan şikayət etdi. Dedi ki, sən danış Akiflə, yoxsa mən anama deyəcəm ki, anası ilə danışsın. Mən də danışdım. Amma Akif məni dinləmədi. Dedi ki, özüm bilərəm. 

Mən də çarəni sizə deməkdə gördüm. Siz ki, onun sevimli müəllimisiniz.

Sevda müəllim: -Ay Arif, mənim sevimli tələbəm niyə belə nadinclik etsin ki? Mən əvvəl özü ilə, sonra isə valideynləri ilə danışaram. Uşağın tərbiyəsi ilə ciddi maraqlanmaq lazımdır. Valideynlər uşaqları məktəbə göndərir, hər şeyi də biz müəllimlərin boynuna qoyur, bəs evdən cücərməyən toxumu biz necə çiçək edək? Valideynlər də bizə kömək etməlidir. Xoş dillə danışıb, uşaqları ilə dost olmağa səsləyəcəm onları. 

Bir gün sonra Sevda müəllim Akiflə danışır. Akif boynuna almır. Müəllim Akifin etdiyi hərəkətin məsuliyyətini dərk etmədiyini düşünüb qəzəblənir. Leyla da xəstə olduğundan məktəbə gələ bilmir. Ona görə Sevda müəllim  birbaşa valideynlərlə əlaqəyə keçir. Akif valideynlərinə də eyni sözləri deyir. Valideynləri ona inansalar belə müəllimin bu söhbəti bu qədər  böyütməyinin səbəbsiz olduğuna inana bilmirlər. Ona görə Akiflə daha ciddi məşğul olur, həftədə bir neçə gün verdikləri telefonu da ona qadağan edirlər. Akif həftə sonları özünə maraqlı məlumatlar əldə etmək üçün istifadə etdiyi telefonunu itirdiyinə görə çox heyfslənir. Çünki onun fikri indi yeni əsərin təhlilini səsli formada dinləyib, biliklərini genişləndirmək idi. 

Üstündən nə az, nə çox, bir ay keçir. Arif artıq bir hətədir ki, məktəbə gəlmir. Məlum olur ki, onların evi yanıb və özü də xəsarət alıb. Bunu eşidən Akif sinifdə yardım kampaniyası başladır. Arifə bacardıqları qədər dəstək olmağa çalışırlar. Hətta bu hadisəni evdə danışan Akif atasının ev alqı- satqısı ilə məşğul olan bir dostunun olduğunu bildiyi üçün atasından dostu ilə danışıb Arifgilə bir neçə aylıq qalmağa ev tapmada köməklik etməsini istəyir. 

Arif xəsarətlərdən bir neçə gün xəstəxanada qalır. Və xəstəxanadan çıxıb kirayələnmiş bir evə gəlir. Arif bilir ki, atasının o qədər imkanı yoxdur, bu tezlikdə bu qədər yaxşı kirayə ev tapa bilməz.  Atasından bu evi kim vasitəsilə tapdıqlarını soruşanda, atasının “sənin bir dostun vare, o atasına başmıza gələnləri deyib, onun atası köməklik göstərdi” deyir. Atasından “hansı dostum, İlhammı?” deyə soruşur. Atası yox, Akif deyir. Bu zaman Arifin gözlərindən gözyaşları süzülür. Arif gözlərini yumub , əlini Allaha açır, söyləyir:

-Sən hər şeyi duyur və eşidirsən. Mən bunu  unutmuşdum. Sənin verdiyin bəlanda belə bir xeyir var, mən bunu təəssüf ki, gec anladım. Verdiyin bəla məni həyatda edəcəyim başqa, daha böyük bəlalardan hifz etdi.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(20.02.2024)