Heyran Zöhrabova, “Ədəbiyyat və incəsənət”
“Bəzən sevgi uşaqlarla oyuncaqlar arasındakı münasibətə bənzəyir...”
Bəzən sevgilər də uşaqlarla oyuncaqları arasındakı münasibətə bənzəyir. Bəzi uşaqların ən sevimli oyuncaqları olmaz, onlar ən sevimli oyuncaqlarına hər gün sadəcə küçənin qarşısındakı dükanın pəncərəsindəki vitrində baxarlar. Və bir gün o balaca uşaqlar hər gün dükanın pəncərəsindəki vitrində izlədikləri ən sevimli oyuncaqlarının satıldığını görərlər. Ən sevimli oyuncaqlarını başqa bir uşağın alıb getdiyini görərlər.
Bəzi uşaqlar diqqətlərini çəkən yeni bir oyuncaq görənə qədər və ya maraqları bitənə qədər əvvəlki ən sevimli oyuncaqlarını əziz tutar, yanında gəzdirər, qısqanar, paylaşmaz, sonra... Sonra isə çarpayının altı, köhnə, heç yada düşməyən oyuncaqların yığıldığı qutu, ayaqaltı - fərq etməz...
Bəzən tərəddüd etmədən qırıb bir tərəfə atarlar hətta bir vaxtlar ən sevimliləri olan o oyuncağı...
Bəzi uşaqların isə ən sevimli oyuncağı hər zaman eyni olar, gecələr ona sarılıb yatar, böyüsələr də o oyuncağı heç bir zaman unutmazlar.
Bəzən də, kəpənək dalınca qaçan uşaqlara bənzəyir sevgilər. Uşaq kəpənəyin arxasınca qaçdıqca kəpənək daha da uzağa uçar, elə ki, uşaq daha kəpənəyin dalınca qaçmaz, kəpənək özü gəlib qonar onun ovcuna.
Bəzi insanlar uşaq olmaz, bəzi uşaqlar böyüməz.
Kimi ən sevimli oyuncaq olmağı bacarmaz, kimi vitrindəki oyuncaq olar, kimi də artıq çarpayının altındakı qaranlıqda unudulan, tərəddüdsüz qırılıb atılan...
Hansı ki, biz hələ uşaqkən öyrənmişdik bunları əslində, uşaqla səndəl şeirində...
“Ədəbiyyat və incəsənət”
(14.02.2024)
