Ülviyyə Əbülfəzqızı, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Varlığını yox etmək güclü iradədirmi, yoxsa, öz iradəsini birdəfəlik susdurmaqmı?

İradəsi susmuş insanlar sağdırlarmı, yoxsa, bu dünyadan məchul aləmə köçmüşlərmi?

Düşündürücü suallardan olan bu sual hiss və idraka hakim olan sual tiplərindəndir.

Həyatın "qara yollarından" "ağ yollarına" addım atmaq, "ağ yola" sağ çıxmaq cəsarət tələb edir.

Bəs sevgi necə, nifrət körpüsünə addımlamağa sövq edirmi?

Əlbəttə, nifrət adlı alov qəlbimizdə yer aldısa, öz odu ilə böyük məhvetmə gücünə malik olacaq.

Bu odu söndürməyə göz yaşı da kömək etməyəcək, çünki odun istisi çoxdan gözdəki bulağı buxarlandırmışdı.

Nifrət südəmər dövrümüzdən bizə sarılır.

Necə? 

- Yox, gülümsəmə. İndi o hissin "ilkin yaranma tarixini" xatırladacağam.  Doğulduqdan sonra bətnin istiliyindən çıxıb anamızın sinəsində qızınırıq. Ruhumuz anamızın sevgisi, qarnımız isə südü ilə doyur. O isti sinədən dodaqlarımıza həmin ilahi möcüzə ilə dolu ağ maye - ana südü gəlmədikdə ağlayıb-çırpınırıq. Bax o vaxtdan nifrət də yaranmağa başlayır. Psixoanalitik yanaşmaya görə eyni anda eyni obyektə həm sevgi, həm də nifrətimiz yaranır. 

Elə həyatda da sevgi və nifrətin növbələşməsinə bu nöqteyi-nəzərdən baxa bilərik. Daha sonra uşaqlıq dövründə uşağın sevimli oyuncağının əlindən alınması, ona kobudluq və bu kimi neqativlik gələcəkdə nifrətin yaranması üçün zəmin yaradır.

Düzdür, ailədəki sevgi və mərhəmət süfrəsi bol olarsa, bu neqativi yox etmək olar.  Əks halda körpəlikdən neqativ kodlanan hisslər yeniyetməlikdə üzə çıxacaq. Ən ağrılı nifrət isə özünənifrətdir, bu isə intihara da yol aça bilər.

Bu onu göstərir ki, şəfqət, məhəbbət bizi böyük bəlalardan xilas edir.

Özümüzü sevək, dünyanı sevək. Sevgi ilə nifrəti şah damarından baltalayaq, gəlin  birlikdə "nifrətin qatili" olaq!

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(25.01.2024)