Heyran Zöhrabova, "Ədəbiyyat və incəsənət"
Tarixdə bəzi günlər vardır, üzərindən uzun illər keçməsinə baxmayaraq, hər ilin həmin günü hamı bir qayda olaraq hər şeyi bir kənara qoyur. Həyatının bütün izdihamından qaçıb o günə qayıdır.
Necə bir ad verim bu günə, bilmirəm, ehtiram günü, xatırlamaq, anmaq günü, ya da görüş, bəli zamanın fövqündə bir görüş günü...
Hamı görüşə tələsir o gün üşüyən əllərində isitdiyi qucaq dolusu ehtiram çiçəyi hədiyyəsiylə...
Ehtiram çiçəklərinin yanında həm də kimi öz göz yaşlarını, kimi də çiynlərindəki yükün ağırlığını aparır.
Nəhayət hamı görüş yerinə gəlib çatır, hər üzdə bir həyəcan, hər üzdə bir başı dik, alnı açıq hüzn duyulur.
Sükutla silahlanmış qələbəlik səbirsizliklə onları gözləyən soydaşlarının qarşısına keçir, baxışlar toqqoşur...
Kimi öpüb oxşayır, kimi özündən, həyatından danışır, kimi dərdləşir, kimi xəyal qanadlarında xatirələrə pərvazlanır, kimi də sadəcə sükutu bağrına basıb baş daşının qarşısında özü də bir daşa çevrilir.
Qar dənələri bəyaz kəpənəklərtək uçuşub qırmızı qərənfillərin üzərinə qonur...
Elə günü sabah təqvimimizdə o görüş günlərindən biridir və bilirəm ki, hamı qəlbinin dərinliklərində intizarla sabahkı görüşə tələsir...
Qış uyuda bilmir bu soyuq qəmi,
Donub başdaşıtək bir dərdli Ana,
Didilmiş gəlinlik paltarı kimi
Qar yağır şəhidlər xiyabanına
Yorğun əsgərlərin yuxusu dərin,
Son sözü " bir içim sərin su verin !"
Örtür yarasını qar şəhidlərin,
Qar yağır şəhidlər xiyabanına
Burda ağlayan kim, burda susan kim
Bizlərdən məhəbbət umub küsən kim
Dən düşür torpağın saçına sanki,
Qar yağır şəhidlər xiyabanına
(Nüsrət Kəsəmənli)
“Ədəbiyyat və incəsənət”
(19.01.2024)
