Xədicə Əliyeva, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Uşaqlıqda anamızdan qorxduğumuz üçün geyimlərimizə ləkə salmamağa çalışardıq. Ləkənin qalıcı olmasına, növünə görə, anamızdan eşidəcəyimiz danlağın müddətini hesablayardıq. Böyüdükcə, bu ləkələrin də bizimlə bərabər böyüdüyünü və köynəklərimizdən qəlblərimizə keçdiyini gördük. Kiçikkən anamızdan qorxan biz, böyüdükcə həyat köynəklərimizdə deyil də, həyatımıza ləkə salmağa başlayarkən,  qorxumuz təkcə anamızdan yox, hər kəsdən oldu. Çünki uşaqkən analarımız məsələni bizim üçün həll edərdi, o ləkə o köynəkdən bir şəkildə çıxardı. Amma qəlbdə olan ləkələr elə də asan çıxmırmış və bunu təmizləməyə, gizlətməyə çalışmaq da çətin olurmuş. Vaxtilə anamızın danlağından qaçan biz, zamanla qəlbimizin ləkələrini görməz, fəryadlarını duymaz hala gələnlərdən olduq...

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(29.12.2023)