Heyran Zöhrabova, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Ağaclarda qalmış ən son yarpaqlar da bir-bir qopub üsulca düşür budaqlardan. 

Son çiçək, son yağış, köç edən son quş dəstəsi - son durna qatarı, son yarpaq deyərkən yavaş-yavaş payızı da ötürürəm artıq...

Soyuqlar düşür, yaraların sızıldadığı qış fəsli qədəm qoyur təbiətə. 

Qış öz kəskin soyuqluğuyla, şillə tək üzümüzə çırpılan sazaqlı yağışlarıyla həm də yaraların əslində heç vaxt sağalmadığını, sağalsa belə izinin, xatirəsinin həmişə orada durduğunu anladır insana...

Bəs bir ömür necə keçər bu sağalmayan yaralar, kölgə kimi arxamızca sürünən bu xatirələrlə?

Yəqin ki, bu sualın ən gözəl cavabı "həyat"dır. Həyat dinməyən acılarla, sağalmayan yarlarla bir ömür necə yaşanar,  zamanla onu öyrədir insana.

Üstündən zaman keçib yaşananlar hər nə qədər keçmişə çevrilsə də, yaralar hər nə qədər sağalıb qabıq bağlasa da mütləq izləri, xatirələri bir çapıq kimi ruhumuzda, bədənimizdə həkk olur.

Zamandan daha hökmlü, yaddaşdan daha iti bir şey varsa o da xatirələrdir.

Acısı da, şirini də fərq etməz xatirələr isə təzə yara kimidirlər. Və onlar heç vaxt sağalmırlar, sadəcə biz müvəqqəti olaraq onların varlığını yaddan çıxarırıq. Niyə təzə yara, çünki, bəzən əlində-qolunda, ya ayağında təzə bir yara olur. Sən bir anlıq o yaranı unudursan. Unutduğun üçün də ehtiyyatsızlıq edib onu harasa toxunduranda canın çıxır. 

Xatirələr də eyni ilə belədir. Sən xatırlamadıqca, yad etmədikcə müvəqqəti olaraq unutduğun üçün keçdi sanırsan. Amma yaranın harasa dəyməsi kimi, qarşına həmin xatirəni xatırladacaq nəsə çıxır,  bəzən oxuduğun bir yazı, ya adicə bir söz, bir səs, bir insan, üzünə çırpılan bir yağış damlası belə sənə hansısa bir anı, hansısa bir günü, hansısa bir insanı xatırladır. Və xatırladığın o xatirə eynən harasa dəyən təzə yara kimi incidir səni. 

O yara hər zaman ordadır əslində və heç vaxt da sağalmayıb. Sağalsa belə izi, çapığı durur orda və hava hər soyuq olanda o yaranın yeri mütləq göynəyir...

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(20.12.2023)