Xədicə Əliyeva, “Ədəbiyyat və incəsənət” üçün

Həyatdakı missiyamın nə olduğunu bilmədən, sadəcə nəfəs alırdım. Dediyim kimi, nəfəs alırdım, yaşamırdım. Ölmək bəzən də nəfəs almaq idi...

Bəzən özümü ağaca bənzədirdim. Gülməli gələ bilər, amma mənim üçün acı həqiqət idi.

Ağac gün gəlir qışı, gün gəlir yazı yaşayır.

Bəzən yarpaqları solur, bəzən də "həyatın qanunu" bu olduğu üçün xəzəl olub yerə  tökülür.

Bəzən budaqları sınır, sındırılır. 

Bəzən isə, kənardan baxıb, sarsılmaz dediyimiz gövdəsi sarsılır, qəddi əyilir. 

Mən də belə idim. Ətrafım tərəfindən, üzümdəki gülüş yarpaqtək solur, göz yaşlarım gözümdən, yarpağın ağacdan ayrıldığıtək ayrılırdı. Hisslərimin ruhumdan budaqtək sındığını görürdüm.

Lakin ağacın başına nə gəlirsə gəlsin, kökü torpağın altındadırsa, o yenidən həyat tapa bilər.

Eynilə insan da hələ sağdırsa, nəfəs alırsa, demək ki, bu dünyadaki işi, ümidi bitməyib. 

Ağac tamamən bitmiş görünə bilər. Lakin kökü torpaqda olduğu müddətcə, zaman da alsa, günlər, aylar, illər də keçsə, bir gün o, yenidən həyat tapacaq. Eynilə insan da dənizin dərinliklərində qərq olduğunu, son olduğunu düşünə bilər. Amma oradan çıxmaq üçün üzməli, mübarizə aparmalı olduğunu da bilməlidir. 

Ümid hissi səhra ruhunu sulamaqdır.

İnsan heç vaxt hekayə bitdiyi üçün pis olmamalıdır. Çünki hər son, son deyil. 

Siz heç, bir kitabın hekayəsini oxudu, bitirdi deyə, digər kitabları, oxumağı tərgidən adam görmüsünüz? 

Xeyr, çünki bitən hekayədir, kitab deyil. Siz o kitabla bitdi desəniz, həmin müəllifin digər kitablarını oxumağa fürsətiniz var ikən, yox olacaq. 

Bir hekayə yazdı deyə yazıçılığına son qoyan yazar görmüsünüz? 

Eynilə biz də həyatda birdən çox, müxtəlif hekayələr yaza, bitirə və yenilərinə keçə bilərik. 

Ümid son nəfəs kimidir. 

İnsan öldüyü yerdə yox, ümid öldüyü yerdə insan ölür. 

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(08.12.2023)