Qoşqar İsmayılzadə, “Ədəbiyyat və incəsənət”
Bağban üçün gözəl olan onun gülləridi, bağının və Bağban adının yüksəkliyi onun gördüyü işlə bağlıdır. Bəlkə o belə bağında yetişən ağacın yarpağının düşməsinə, gülünün əvvəlki tək qalmayıb solmasına, hər bahar gələndə gözlərində günəşin parlamasına və anidən batmasına pis olur, kədərlənir...
Zaman ötdükcə ətrini, gözəlliyini itirən gül sənə zamanın nə demək olduğunu, hisslərin hərdən adi, hərdənsə qeyri-adi olduğunu dərk etdirməyə çalışır...
Zaman ötdükcə mükəmməlləşmək əvəzinə sanki vaxt irəlilədikcə qum saatı kimi hisslərin süzülüb axıb getməsini nəzərə çarpdırmağa çalışır. Kimin tikana, şaxtaya, borana, aclığa, səfalətə, bəxtsizliyə dözümlü olduğuna, kiminsə hava şarı kimi sözlərini, hisslərini ifadə etməsinə səbəbdir...
Bəzən səhvlərimizi, bəzən səfehliklərimizi, saflığımızı şillə kimi üzümüzə vuran sərt bir payız küləyidir.
Nədi axı bu zaman ki, məni məndən, səni səndən, onu ondan alıb aparır, dərdləri sağaltmağı yox, ona öyrəşdirməyi müalicə üsulu kimi görür bir həkim kimi ?!..
Fiziki məfhum kimi başqa, ədəbi bədii kimi bir başqa. Məcnunlar üçün qısa zamanlar əsr kimi, başı qarışıqlar üçün uçan maşın, dustaqlar üçün gün batımı, gəlməz üçün pəncərədən yollara dikilən ümidsiz baxımı...
Ən gözəli bəlkə də varla yox, azla çox, əvvəllə sonra, təkəbbürlə təvazökarlıq, eqoizmlə empatiya, azalanla çıxılan arasındakı fərqdir...
Əsası oyuncaqlarla oynamağa, ürəkdən gülməyə, sevməyə, xoş bir günə aman verməyən, travmalarla işgəncəyə məruz qoyan, çatlaq məzar torpaqlarına səbəb olan qatı bir qatildir...
“Ədəbiyyat və incəsənət”
(11.09.2023)
