“Ədəbiyyat və incəsənət” portalına ehtiyatda olan zabit Zahid Teymurovun ünvanladığı məktub hamımızın yaralı yerindən bəhs edir: yeni dəblərin milli-mənəvi dəyərlərə mənfi təsirindən.
Ağsaqqalla divanda oturub, kinoya baxırdıq. Daha doğrusu, o baxırdı. Mən məsləhətə gəlmişdim.
“Axırıncı aşırım" yenicə başlamışdı. Çay gətirdilər. Mən içdim. Ağsaqqalın çayını bir 10 dəfə dəyişdilər. Soyuyurdu.
- A kişi, çayını iç, yoruldum dəyişməkdən! - əsəbləşirdi xanımı.
- Kinoya baxıram! Çay yeridir! - kəsdi kişi.
Film qurtardı. Biraz söhbət etdik.
- Kinoya baxanda çay içmək olmaz? - məqam tapıb soruşdum.
- Orda çay içməyə vaxt var? Kinonun içinə ki girmədin, o kino deyil. Orada Kərbəlainin zəhmindən, Qəmlonun əzazilliyindən, Abbasqulu Ağanın təmkinindən məcal var çay içməyə?
... Bu yaxınlarda bir film müəllifinin fikrinə rast gəldim: kinoya gərək kinoteatrda baxasan. Televizorda o təəssuratı, zövqü almırsan.
Cavanlara danışdım. Dedilər, tamamilə düz fikirdir. Gedək, özün görəcəksən.
Axşam zəng etdilər: Yaxşı geyinin, düşün. Gedirik kinoya.
Üç dəfə geri qaytardılar. Bəzənməyə.
- A kişi, orda mədəni, ziyalı, zadəgan insanlar olacaq. Bu geyimdə səndən nə düşünərlər?
Gəldik. Millət növbəyə durmuşdu.
- Hamımıza ,,popkorn". Sənə içməyə nə götürək?
- Yeməyə gəlmişik? Bəs deyirdiz kinoya gedirik? - təəcübləndin. Gülüşdülər.
Millət, əllərində yekə karton vedrə popkorn, kola-mola-fanta, pivə, çips, basa-basla zala axışırdı.
- Mən heçnə istəmirəm, - acıqlandım.
- İstəyirsən!- hökm etdilər. - Burda əli boş adama pis baxırlar...
Qucağımda bir vedrə qarqıdalı pörtləməsi, əlimdə litirlik sirab, oturdum yerimə. Kino başladı. Hər tərəfdə xışıltı, marça-març, qurt-qurt... Elə bil ac inəklər saman eşirlər...
Kino qurtardı. İşıqlar yandı. Böşalan zal Balaxanı zibillxanasını xatırladırdı.
Yol boyu dinmədim.
- Necədi?! Xoşuna gəldi?
Özümü əldə saxlamağı bacaranam. Dişlərimi sıxıb iki söz deyə bildim:
- Agzımı açmayın...
“Ədəbiyyat və incəsənət”
(21.11.2024)
