Könül, “Ədəbiyyat və incəsənət”
Elman Tovuzun dostu Ehtiram İlham ilk olaraq onun vəfatı barədə məlumat paylaşdı.
1997-ci ildən yatağa düşən şair uzun müddət idi ki, əlil arabasında idi və ağır xəstəlikdən əziyyət çəkirdi.
Qeyd edək ki, Elman Tovuz (Elman Şəmşəd oğlu Həsənov) 10 aprel 1961-ci ildə Tovuz rayonunun Şıxheybət (ərazi vahidi - Çataq) kəndində doğulub. Şair "Hara gedir bu yol belə?..", "Dünya, məni mənə qaytar", "Dəlir ürəyimi demədiklərim" adlı üç kitabın müəllifidir.
Onun vəfatı dostlarını, tanışlarını və oxucularını çox sarsıtdı.
Budur, onlardan bəzilərinin acı təəssüf kəlmələri.
Narıngül Babayeva:
“Elman Tovuz çox əhatəli, dostlu, qonaq -qaralı insan idi. Dostları çox idi: Mikayıl Bozalqanlı, Ehtiram İlham, İlqar Türkoğlu,.. Siyahını nə qədər desən, uzatmaq olar. Adı çəkiləndə dostlarının üzündə təbəssüm yaranırdı. İndiki dövrdə bu qədər sevilmək də hər adamın işi deyil.
Dünyadan bir işıqlı adam da azaldı. Ruhu şad olsun.
Başınız sağ olsun, dostlar”.
Əlizadə Nuri:
“Yaşıl libasını geyib gələrsən-
Mənim də evimdə səmənim olsun...
Bu gözəl misraların müəllifi Elman Tovuzu itirdik. Çox üzgünəm.
Məqamın uca olsun, qardaş.
Böyük poeziyanın başı sağ olsun”.
Sadiq Qarayev:
“Belə getsə...”
Hə müəllim, belə getsə işıq qalmayacaq bu dünyada...
ALLAH Sizə rəhmət eləsin dəyərli şairimiz, işıqlı insan Elman Tovuz”.
Çiçək Mahmudqızı:
“Şeir kitabını varaqlayan,qız
Heyif ki,sevinə bilmədi, Elman Tovuz...
Heyif səndən etibarlı dost, böyük şair, təkrarsız könül sahibi. İtgin nə ağır oldu bizə. Sonun belə olacağını heç gözləmirdim. Ümidlə gözləyirdim səni, ümidlərim boşa çıxdı, könüldaşım... Əylən ay gedən, əylən, deyiləsi, çözüləsi nə qədər söhbətlərimiz qaldı, həyat eşqili İnsan...”
Adilə Nəzər:
“Bu gecə üçünmü yazdın bu şeiri Elman Tovuz ?!
Tənhalığın son gecəsi
Bir gecə qapın döyülə,
Əl atıb açan olmaya.
Qonşuda bir səsi gələn,
Küçədən keçən olmaya.
Aynadan baxan tapıla –
Gözünə yad görünəsən.
Öz əlin, öz yaxan ola,
Yarıb qoynuna girəsən.
Üstünə çökə qorxular,
Kilidlənə dil-dodağın...
Canın, içində qovrula,
"Dadı çıxa" tənhalığın.
Xəyalından gəlib keçə
Bir-bir şirinlər, acılar...
Yatıb qalasan beləcə,
Sabahın gözü açıla.
Ruhun havalana göyə,
Ardınca ağca tüstüsü.
Son dəfə qapını döyə
Ürəyinin döyüntüsü...
Uçub hər yana dağıla
Minarədən azan səsi.
Bir ömür dönə nağıla,
Tənhalığın son gecəsi.
“Ədəbiyyat və incəsənət”
(31.07.2024)
