Qoşqar İsmayılzadə, “Ədəbiyyat və incəsənət”

+ Oğul neçə yaşın var?

- 23

+ Evli deyilsən yəqin ki?

- Xeyr. Nə üçün soruşduz?

+ Hələ tezdi əslində. Evlənməyin əsil yaşı 25-dir. 

- Niyə məhz 25?

+ Bax, mənim oğlum xaricdə təhsil alır. Mənim də 43 yaşım var. Düşünürəm ki, mənə bir şey olsa və ya ehtiyac olsa, o bizə dayaq olmalıdır. Ümumiyyətlə, gərək övlad valideyninə dayaq, dəstək olsun. Ona görə də 25-dən gec olması çox pisdir. 

- Sizcə, bəs övlad öz həyatını yaşamaq istəsə, birdən sizdən kənarda sərbəst şəkildə yaşamaq istəsə bəs onda necə? O zaman övlad nankor övladmı sayılır, ya yox?

+ Bilirsən, oğul, sən gəncsən, hələ bilmirsən. Biz dədə-babadan belə görmüşük, belə götürmüşük. Övladın borcudur ki, öz valideyninə baxsın. Yoxsa, biz onu nəyə dünyaya gətirmişikki ?!

Bizim də bir nəvə, nəticə sahibi olmaq haqqımızdı, ya yox ?!

- Dədə-babalarımızın zamana görə, məhdudiyyətlərə görə etdiklərini biz niyə təkrarlayıb adət-ənənə halına salmalıyıqki ?

Bizdə indiki dövrdə olan imkan və fürsətlər dədə-babalarımızda yox idi. Onun üçün də onların etdiklərini etməyə gərək yoxdur. Həm belə təkrarları təkrarlasaq, biz hansı yeniliyə əl atmış olarıqki ?!

Övlada elə missiya yükləmək doğru deyil axı. O zaman övlad da sizə belə bir cavab verməlidir: - “Məni dünyaya gətirərkən məhz düşünərək gətirməmisiniz, ətraf düşüncəsilə bu olub və mən də öz missiyamı bilmədən gəlmişəm." Onda, sözünüzdən belə çıxır ki, övlad məhkumdu, dayaq funksiyasını yerinə yetirir və məhkum da məhkuma bağlıdır. 

+ Oğul, nəsə qarışıq danışdın. Başa düşə bilmədim. Ən yaxşısı, sən evlənməyi tam vaxtında et, dədə-babalarımızın etdiyindən kənara çıxma. Doğrusunu onlar biliblər. 

- Əlbəttə, əlbəttə. Mütləq. Sürü psixologiyası ilə. 

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(16.10.2023)