“Ədəbiyyat və incəsənət” portalı gənc yazar Kubra Quliyevanın esse və hekayələrinin dərcini davam etdirir. Bu dəfə sizlərə “Hallüsinasiyanın oğruları” hekayəsi təqdim ediləcək.
Yorğunluqdan göz qapaqlarım yumulurdu və tələm-tələsik çarpayıma uzandım. Xoş xəyallarla yuxuya dalacağımı düşünürdüm...
Tam əksi, gözlər yumulur, özümü bir xarabalığda tapıram. İlk dəfə idi belə bir bina görürdüm mən, düz uçurum kənarında hündür, doqquzmərtəbəli, uçuq-sökük binanın 4 ya 5-ci mərtəbəsində idim. Ətrafa göz gəzdirdim. Qorxudan sinəm sıxılır, nəfəsim daralırdı, hər yerdə keçmişimlə bağlı xatirələr var idi sanki. Azca külək əsən kimi bütün bina lərzəyə gəlirdi adəta, qaçmağa, uzaqlaşıb canımı xilas etməyə çalışırdım, amma hansısa bir qüvvə özünə doğru çəkirdi məni.
Gözlərim yenə yumulur və açılır.
Uzun müddət yan-yörəmi gözdən keçirdim bir daha. Yerdə içki şüşələri və qan damcıları var idi. Diqqətlə və ürkək baxışlarla ətrafı nəzərdən keçirdim. Qışqırmağa, səsimi çıxarmağa çalışdım, amma sinəmin üstündə bir ağırlıq çökmüşdü sanki. Avazım çıxdığı qədər çığırsam da, heç nə eşidilmirdi. Öz çığırtılarım içimdə boğulduqca özümü havalanacaq dərəcəyə çatmış kimi hiss edirdim. Birdən gözüm sökülmüş pəncərəyə sataşdı. Pəncərənin küncünə düzülmüş bir xeyli şəklim var idi. Uşaqlığım, məktəb illərim və gəncliyim fotoşəkillər arasından gülümsəyirdi mənə.
Birdən gözüm bir şəklə sataşdı və ilk dəfə idi ki, səsim əks-səda verərək eşidildi.
Ağlayırdım, nəfəs almadan ağlayırdım, gördüyüm şəkil hər şeyi izah edirdi mənə.
Şəkildən mənə baxan babamdı və qucağında olan da mən idim.
Əsl xoşbəxtlik nədir desələr şəkildə gülümsəyən bu iki cüt gözü göstərərdim yəqin ki.
Birdən ağlamağım kəsildi və qeyri-ixtiyari yuxarı mərtəbəyə doğru qaçmağa başladım. 7-ci mərtəbəyə qalxanda geniş mətbəxdən mənə gülümsəyən anamı gördüm. Bir dəqiqə...
Yox-yox, dayanmaq olmazdı, mətbəxdən gələn bihuşedici ətri də geridə qoyub yuxarı qalxdm, tam 9-cu mərtəbəyə.
Budur, baba orda idi və məni gözləyirdi.
Siması son günlərinin əksinə, çox gözəl idi, şəkillərdən gülümsəyən adam indi canlı-canlı qarşımda idi..
-Axı, axı, axı sən, ssəən axıı...
-Hə, mən ölmüşdüm.
-Baba, məni niyə qoyub getdin?
-Burdayam, gözəlim, burdayam, getmədim heç yerə.
-Baba, nə olar, bir dəfə qucaqlasam səni, axı nə olar?
-Olmaz qızım, olmaz, sənə demişdim axı, yaşamalısan sən.
-İstəmirəm, istəmirəm, sənsiz yaşamaq istəmirəm mən.
-Öyrəşməlisən, mənsizliyə də, mənnən sonra həyatına gəlib gedəcək olan hər kəsin yoxluğuna da öyrəşməlisən. Biraz yaxınlaş və qarşıdakı güzgüdən özünə bax.
-Baxdım.
-Nə görürsən orda?
-Aşağı mərtəbələri və yuxarını.
-Təsvir elə, aşağı və yuxarını.
-Bax, baba, aşağı çox pisdi, qırıq sökük, uçurum və vahimə doludu.
-Bəs yuxarı?
-Yuxarı isə tam əksinə parlaqdı, işıqlıdı, geniş və hüzur doludu.
-Afərin, gözəlim mənim, gəl indi baba sənə izahını versin bu güzgüdəki əksinin.
Bu uçurum kənarındakı bina tamamilə sənə aiddi. Sən və daxili aləminin yanıması kimi düşün. Aşağı mərtəbələr sənin keçmişində yaşadığın mənfi xatirələr və acı səhnələrdir.Yuxarı qatlar isə özünü yetişdirib həyatı dərk etdiyin çağlarda qazandığın uğurları, çatdığın hədəfləri əks etdirir. Sən hal-hazırda bu iki qat arasında bir boşluqdasan, amma bir şeyi düşün, yuxarı qalxanda heç bir pilləkən olmadan havalana bildin sən. Səncə, bunu necə bacardın?
-Necə?
-Məqsədin məni görmək idi və yuxarıda bir yerlərdə mənim səni gözlədiyimi bildiyin üçün heç nə düşünmədən düz yuxarı havalandın sən. Yaşadığın həyat da eynilə belə olacaq, mənim gözəlim. Məqsədlərinə çatmağa çalışdıqca pilləkənlərə və maneələrə əhəmiyyət verməyəcək, dümdüz hədəfə yol alacaqsan.
-Baba..
-Tezdi, qızım, hələ çox tezdi, geri dönüb təslim olmaq üçün çox tezdi, amma hədəflərinə çatmaq üçün qarşında böyük bir cığır açılıb. Hər çöküşündə məni və verdiyin sözləri xatırla. Məni heç vaxt unutma, mən sən qalxdıqca yuxarılarda olacaq və bir gün sənin gəlişini gözləyəcəyəm.
-Ba-ba-ba babaaaa.
***
Uçurumun kənarına gəlirəm, binanın ən hündür mərtəbəsindən aşağı baxanda hər şeyin o qədər qorxunc olmadığının fərqinə varıram.
3,2,1 – budur, möhtəşəm uçuşum gerçəkləşdi. Uçurumun təpəsindən ən dərininə doğru uçuşum reallaşmışdı artıq.
***
Neçə gün yatmışam, necə yatmışam, xəstəxanada nə işim var, əllərim niyə sarğıdadı, bilmirəm, amma gözümü açıb həkimin xoş simasını görəndə sevindim.
Ölməmişdim, əksinə, ruhumu arındırıb yenidən doğulmuşdum mən.
Budur həyat, budur azadlıq, budur xoşbəxtlik.
Bəli mən buyam, küllərindən doğulan Semiramidayam mən.
“Ədəbiyyat və incəsənət”
(17.08.2023)
