“Ədəbiyyat və incəsənət” portalının Poetik qiraət rubrikasında bu gün sizlərə şair Narıngül Nadirin “Vağzal” şeirini təqdim edirik. 

Vağzal

Yazıçı Seyran Səxavət bu şeiri oxuyub ağladığını dedi... 

Şəhər çoxdan yatıbdı

Təkcə vağzaldır oyaq

Bir gün ölsə şəhəri

Bu vağzal ağlayacaq.

Hey dolur, hey boşalır,

Həmişə basırıqdır,

Burda bircə fəsil var,

O da ki, ayrılıqdır.

Uçmaq həvəsindədir,

Havalanmış adamlar.

Quş kimi dimdiyinə,

Alıb gedir qatarlar.

Bu vağzalda qocalıb

Bufetçi Qafar kişi.

Perik düşmüş Marusya

Bu vağzalın keçmişi.

Bir yanda bilyard zalı,

Bir tərəfdə gözləmə.

Divarda əyri yazı

“Nəzrin, məni gözləmə”

Ötürür, qarşılayır,

Dopdolu hekayədir.

Bu vağzal getmək üçün 

Sonuncu bəhanədir.

Hərə bir səmtə gedir

Tək vağzal səbirlidir.

Bir yol çıxıb gedəmmir

Bu vağzal lap dəlidir. 

Yel qanadlı qatarlar

Təkcə onu aparmır

Bəlkə çoxdan gedərdi

Bu şəhərdən qopammır.

Ədəbiyyat və incəsənət”

(05.07.2023)