“Ədəbiyyat və incəsənət” portalının Poçt qutusunda Mehriban Aslanqızının göndərdiyi bir esse var, “Qazilərin Vətən nəğməsi” adlanır. Buyurun, tanış olun.

Dil açarkən anam dedim, Danışanda Vətən dedim.

Doğmalaşdı ruhumda bu iki söz. Doğulduğum bu torpağın hər yanına Ana yurdum, anam Vətən dedim. Bir göz nədir? Ya ayaq, ya da ki qol itirərəmsə sənin yolunda, qüssələnmə mənim üçün. Məğrur dayan, anam Vətən! Bütün şüurumla söyləyirəm, Qurban olsun sənə canım! Halal olsun sənə qanım!

Qanımızla aldığımız torpaqları - xalı kimi min bir rəngli gen düzləri, zümrüd kimi ormanları, billur sulu o çayları, diş göynədən bulaqları, şiş qayalı zirvələri, dərələri öz gözümlə görə bilməsəm, qüssələnmə mənim üçün. Məğrur dayan, anam Vətən! Əsas odur, Sən mənimsən! Əsas odur, Sən AZADSAN!

O yerlərə daha sənin gözlərinlə baxacağam. Halal olsun Zəfər üçün itirdiyim gözüm sənə! Gözüm nədir? Qurban olum özüm sənə!

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(03.07.2023)