“Ədəbiyyat və incəsənət” portalı “Qiraət saatı”nda Fəxrəddin Qasımoğlunun “Son gecə” detektiv romanının dərcinə başlayır. Öncədən deyirik, özü polis orqanlarında çalışan, ən dəhşətli, tükürpədici cinayətlərdən bilavasitə xəbər tuta bilən müəllifin romanı sizləri sonadək gərginlik içində saxlayacaq. Və siz bu romanı çox bəyənəcəksiniz.

 

 

 

7-ci dərc

 

Axır ki, gəlib çatdım. Ofisin qapısı açıq idi. Mexaniki olaraq saata baxdım. Ona iyirmi beş dəqiqə qalırdı. Adəti üzrə saat 9-da işə gələn Layiqə kompyuter masası arxasında oturmuşdu, qarşısında pürrəngi çay buğlanırdı. Çayın olduqca gözəl ətri hər yanı bürümüşdü. Qəribə idi. Yəni bu qız belə ətirli çay dəmləyib?

Məni görəndə ayağa qalxıb salamlaşan Layiqə, -“Qonağınız var, Bəxtiyar müəllim, mətbəxdə sizi gözləyir” –deyib, yenidən oturdu.

Qonağın niyə mətbəxdə gözləməsindən və Layiqənin bir qədər çaşqın baxışlarından heç nə anlamadan mətbəxə keçdim.

-Gülü?

-Hə, Gülü.

-Nəsə olub?

-Onu mən səndən soruşmağa gəlmişəm. Dünən axşamdan telefonuna zəng çatmır. Bu gün səhər də neçə dəfə yığmışam.

Gülünün məzəmmət dolu səsini qəhər əvəzlədi.

Doğrudan da, məhəllə uşaqları ilə yeyib-içməyə oturanda telefonu söndürüb evə atmışdım. Səhər də elə bir zəng gözləmədiyim üçün olduğu kimi cibimə qoymuş, işə salmağı lazım bilməmişdim.

-Bağışla, axşam məclisdə idim. Ona görə söndürmüşdüm.

Gülü yaxınlaşıb məni qucaqladı, başını sinəmə söykədi.

-Axı bilirsən, işin elə işdir ki, həmişə gözüm yolda qalır, daim səndən nigaranam. Heç olmasa telefonu söndürmə. Bu gecə nigarançılıqdan gözümə yuxu getməyib.

Əlimi onun saçlarında gəzdirdim. Olduqca mülayim, hətta uşaq kimi xasiyyəti olan Gülü ilə həyatımda heç bir qadında görə bilmədiyim bir rahatlıq tapmış, onunla olarkən sanki bütün vücudumla dincəldiyimi hiss edirdim.

-Məni də tamam islatdın ki. Bu nədir, tez çıxar görüm bunları. Vay-vay, su içindəsən, xəstələnməsən yaxşıdı.

Bunları deyə-deyə Gülü əvvəl kepkamı, sonra gödəkçəmi çıxarıb asılqana keçirdi. Sonra da köynəyimin düymələrin açmağa başladı.

-Köynəyi niyə?

-Bu da azsa nəm çəkib. Elə zəng vururdum ki, deyim, paltarların hazırdı. İndi də gələndə fikirləşdim, dəyişəyin olmaz, bir-iki köynək gətirdim.

Köynəyimi çıxaran Gülü -Aa, bu qolun niyə belə qızarıb?-deyə təəccüblə mənə baxdı.

-İstehsalat zədəsidir, -zarafatla cavab verdim. -Boş şeydir, keçib gedər.

Gülü yuyub səliqə ilə ütülədiyi köynəklərimdən birini əynimə geyindirdi. Bu qadını mənə ən çox sevdirən cəhəti olduqca qayğıkeş olması idi. İndi də, əynimə keçirdiyi köynəyimi düymələyə-düymələyə, -Əllərini yu, sənə bir çay dəmləmişəm ki, ən azı üç stəkan içəcəksən, -dedi.

Yuxudan duranda hiss etdiyim susuzluq hələ də keçməmişdi. Bu qadını həyatıma Allah, sanki bir mələk kimi göndərmişdi. Və əlbəttə ki, belə gözəl ətri olan çayı ancaq Gülü dəmləyə bilərdi.

Əllərimi yuyub mətbəxə qayıtdım.

Ofisin yerini bilsə də, heç zaman burada olmamış, bu gün ilk dəfə gələn Gülü, sanki dəfələrlə burada çay süfrəsi açmış kimi, qonaqlar üçün nəzərdə tutulan, özümüzün istifadə etmədiyimiz çay servisini haradansa eşələyib çıxarmış, gətirdiyi şirniyyatlardan gözəl bir süfrə açmışdı.

Birinci stəkanı bir göz qırpımında içdim. Doğrudan gözəl çay imiş.

-Bu nə çaydı belə?

-May çayıdı, Astaradan gəlib. Çayın mayda açan çiçəklərindən yığılıb.

-May çayı? Heç eşitməmişəm.

-Hə, may balı kimi may çayı da var, -Gülü zarafatla burnumun ucuna toxundu, -İç, yüz eşitməkdən bir görmək yaxşıdır.

Mətbəxin açıq qapısından ofisə tərəf boylandım.

-Narahat olma, Layiqə xanıma şirniyyat təklif etmişəm, istəmədi, dedi eləcə çay içəcək.

-Aha, artıq xanımlar tanış olublarmış…

-Elədir ki var.

-Həəə, onda birini də süz.

Artıq ikinci stəkanı da boşaltmışdım. Amma nədənsə doymaq bilmirdim.

-Gördün, dedim ən azı üç stəkan içəcəksən?

Gülü əlindəki stəkanı qabağıma qoydu.

-Qonşum var eee, Bəyimxanım. Gəlinləri Astaradandı axı, onlar satırdılar. Bir kilo aldım.

-Az almısan. Axşam soruş, qalıbsa, yenə al. Çox bəyəndim.

-Yaxşı, soruşaram.

Gülü ifadəli baxışlarla üzümə baxdı:

-Bu yağış sənə nəyisə xatırlatmır ki, cənab detektiv?

-Sənə nəyisə xatırladırsa, de, Gülanə xanım.

-Mənə həsr etdiyin şeir də yağışla başlayır, unutmusan? O şeiri çox sevdim. Bəlkə də o olmasaydı, səninlə münasibətlərimizə razılıq verməyəcəkdim.

-Sözlərini xatırlayırsanmı?

-Elə şey olar? İstəyirsən əzbərdən deyim.

-Hələ bir de görək.

Özünə həsr olunmuş şeiri Gülanənin özündən eşitmək maraqlı olardı.

Gülanə aramla şeiri deməyə başladı:

 

Yağış yağır, döyəcləyir pəncərənin şüşəsini

O yağışın damlaları mənəm, gülüm.

İstərdim ki, mən yağış yox, şüşə olum pəncərəndə

Gecə-cündüz qoy döyülüm damlalarla

Təki hər gün səni görüm….

Sən açanda pəncərəni

Həsrətində olduğum o əllərinlə sıgallanım.

Çöldən əsən bir xəfif meh, saçlarını sıgallasın,

Sonra dönüb mənə gəlsin

Mən ətrindən xumarlanım.

Baxım sənə həsrət dolu baxışlarla

Uzandıqca yatağında.

Zəif lampa işığında.

Səhərləri o dağınıq saçlarından bu yaralı ürəyimə

Sevgi axsın sən bilmədən…

Öpüm sənin saçlarından

Sən görmədən…

Nə deyim mən.

Bəlkə bir gün boylananda pəncərəndən

Bütöv şüşə üzərində

Şüşə kimi çatlar vermiş ürəyimi görə bildin.

Bəlkə onda anlayaraq mənim nələr çəkdiyimi

çox demirəm,

Öz evinin şüşəsitək bəlkə məni sevə bildin.

Yağış yağır, döyəcləyir pəncərənin şüşəsini

O yağışın damlaları mənəm gülüm.

İcazə ver şüşə olum pəncərəndə

Orda qalım, orda ölüm….

 

Doğrudan da, şeir Gülanənin dilindən daha maraqlı, daha şirin səsləndi. Əlimi saçlarında gəzdirib, -Sağ ol, -dedim.

İyirmi dəqiqə sonra süfrəni yığışdırmış, stəkanları yumuş, kepkamı və gödəkçəmi çırparaq qurumaları üçün meh işləyən açıq pəncərənin qarşısında qoyduğu stulun başına keçirmiş Gülü,  -Daha gedim, yağış da kəsir, -deyib, məni yenə qucaqladı.

-Axşam gözləyim?

-Dəqiq bilmirəm, gələ bilsəm əvvəlcədən zəng vurub deyərəm.

-Yaxşı.

Layiqə ilə də sağollaşan Gülünü qapıya qədər ötürdüm. O, keçmiş Qubanov, indiki Zivərbəy Əhmədbəyov küçəsindəki avtobus dayanacağına getmək üçün ofisim yerləşən  binanın tinini dönüb gözdən itdi.

Yağış demək olar ki, kəssə də, bir köynəkdə olduğum üçün üşüdüm, qapını açıb içəri keçdim. Kresloma oturanda Gülanə ilə ilk tanışlığım yadıma düşdü.

Yaxın münasibətdə olduğum, elmi-tədqiqat institutlarından birində elmi işçi olan bir yoldaşın övladının toyuna dəvət almışdım. Şadlıq evinə daxil olarkən işi gələnləri qarşılamaq olan adam əlindəki siyahıya baxaraq, məni bəzədilmiş masalardan birinə qədər müşayiət etdi və toy sahibinin iş yoldaşları ilə bir masada oturacağımı bildirdi. Salamlaşıb keçib boş yerlərdən birində oturdum. Bir azdan masa doldu. Məndən başqa hamı bir kollektivdə işlədiyi üçün deyib-gülür, badə qaldırır, sağlıqlar deyib şənlənir, mən isə içki də içmədiyimçün heç nəyə qarışmadan, oturduğum yerdən toya tamaşa edirdim.

Masamızdakılar hamısı ailəvi gəldikləri üçün cüt-cüt oturduqlarından, tək gəldiyi o dəqiqə hiss olunan bir xanım diqqətimi cəlb etmişdi. Bir neçə dəfə baxışlarımız toqquşmuş, tez üzünü çevirməsinə baxmayaraq, bir kişi kimi onda maraq doğurduğumu hiss etmişdim.

Məclisin qızğın yerində birdən işıqlar söndü və tamada rusların “Belıy tanes” adlandırdığı, qadınların kişiləri dəvət etdiyi bir rəqs nömrəsini elan etdi.

Masamızdakılar sanki hamısı birdən komanda almış kimi, ayağa qalxaraq rəqs etməyə getdilər.

Masa arxasında bir mən, bir də həmin xanım qaldıq.

Yenə də baxışdıq…  Sonra yenə də…

Üçüncü dəfə baxışlarımız toqquşanda ikimizi də elə bir gülmək tutdu ki, artıq bunu sözlə ifadə etmək mümkün deyil.

Daha heç nə gözləmədən ayağa qalxıb xanımı rəqsə dəvət etdim. Məmnuniyyətlə dəvətimi qəbul etdi. Alaqaranlıq rəqs meydançasında rəqs edənlərə qoşulanda hələ bilmirdim ki, uzun tənhalığımdan sonra həyatıma daxil olacaq bir mələklə rəqs edirəm.

Sonradan öyrəndim ki, Gülanə həmin institutda kiçik elmi işçi kimi çalışır. İyirmi yaşında ailə həyatı qurmuş, səkkiz ildən sonra uşaqları olmadığı üçün qarşılıqlı razılıq əsasında həyat yoldaşı ilə ayrılmışdı. Ayrılarkən dörd otaqlı mənzillərini iki ədəd iki otaqlı mənzilə dəyişmişdilər və Gülanə xanım son yeddi ili ikinci mikrorayonda yerləşən iki otaqlı mənzilində tək yaşayırdı.

Toydan sonra evə qədər ötürməyimə razılıq verməyən Gülanə xanım bir neçə gündən sonra işdən çıxarkən institutun qarşısında, əlimdə gül dəstəsi ilə gözlədiyimi görəndə, bu dəfə onu ötürməyimə etiraz edə bilmədi.

Yolüstü bir fincan qəhvə içmək üçün dəvət etdiyim kafedə ona həsr etdiyim, az əvvəlki şeiri dinləməsini xahiş etdim. Təəccüblə mənə baxıb, -Maraqlıdır, buyurun, -desə də, gözlərindən mənə inanmadığı və indi ona haradansa çırpışdırdığım bir şeiri oxuyacağımı düşündüyü sezilirdi.

Bu fikrindən onu tez daşındıra biləcəyimə əmin olduğum üçün romantik görkəm alıb gözlərinin içinə baxdım və şeiri dedim.

Şeir bitəndə daha da maraqla mənə baxdı, -Əgər doğrudan da bu şeri özünüz yazmısınızsa, mən fikirləşərəm, -deyib gülümsədi.

Şeiri doğrudan da özüm yazmışdım və ona həsr etmişdim.

-Yaxın günlərdə yenidən kofe içmək təklifimdən imtina etməzsizsə, əvvəllər yazdığım şerləri də dinləyər və yalan danışmadığıma əmin ola bilərsiniz, -deyib mən də gülümsədim.

Sonra isə tək yaşadığımı, xoşuma gəldiyini, fikrimin ciddi olduğunu ona söylədim.

Və düz dörd aydan sonra təklifimi qəbul etdiyini bildirdi. Bu müddətdə mütəmadi ünsiyyətdə olmağımız, bir-birimizi daha yaxından tanımağımız onun qərar qəbul etməsinə kömək etdi.

Rəsmi nikaha girməsək də, şəriətlə kəbin kəsdirməyin vacibliyində ikimiz də yekdil idik.

Kişilər, əgər həqiqətən xoşunuza gələn bir xanım varsa və onun qəlbini fəth etmək istəyirsinizsə, ona qarşı bir qədər diqqətli olmaq və hərdən gül bağışlamaq yetər.

Şeiri isə yalnız bir halda oxuyun - əgər onu özünüz yazmısınızsa və həmin xanıma həsr etmisizsə…Yoxsa başqasının sözünü başqasına demək qadınlarda hər-hansı təəssürat yaratmayacaq.

Sonra isə… İlk dəfə Gülanənin evində qaldım. Gəlişimə yüngül bir qəlyanaltı süfrəsi hazırlasa da, bu süfrədə cəmi on beş dəqiqə oturmağa səbrimiz çatdı. Onu qollarıma alıb yataq otağına apardım. Çarpayıya uzadıb öpməyə başladım. Tənha, təcrübəli bir kişi ilə yeddi il tək yaşamış bir qadının sevişməsini təsəvvür etmək üçün necə bir fantaziya lazımdır.

Həmişə sakit, nəzərimdə nədənsə uşağı xatırladan Gülü özü məni əynimdəki son paltarıma qədər soyundurdu, sonra isə öz paltarlarını çıxararaq yerə atdı. Bir qadında nə qədər ehtiras yığılarmış. Kişi ilə olmağın çoxdan unutduğu həzzini gözlərini yumaraq yaşayır, tez-tez nəfəs alır, qulağıma, “Yenə də, yenə də istəyirəm” pıçıldayırdı.

Qaranlıqda fosfor kimi parıldayan gözəl, möhkəm bədəni, qulağıma dediyi sözlər məni daha da coşdurur, ondan doya bilmirdirm.

Həmin gecə yalnız səhərə yaxın yuxuya getdik.

Yuxuya gedərkən, -Mən tək yatmağa öyrəşmişəm, -deyərək nazla yorğanına bürünən Gülü, göz vurub üzünü çevirdi. Necə xoşbəxt olduğu sökülməkdə olan dan yerinin pəncərədən üzünə düşən şəfəqlərində simasından aydın hiss olunurdu.

Mən də tək yatmağa öyrəşmişdim. Bu vərdişimizi ikimiz də özümüzdə saxladıq sonrakı gecələrimizdə. Günü-gündən daha yaxın olsaq da, yuxuya gedərkən tək yatırdıq. Uzun illərin tənhalığı ikimizin də xarakterinə möhür kimi vurmuşdu bu  vərdişi…

Birgə yaşadığımız müddətdə nə qədər oxşar cəhətlərimiz olduğunu kəşf etmiş, oxşar olmayan cəhətlərimizə isə hörmətlə yanaşmışdıq. Birgə həyata başlasaq da, hərə öz əvvəlki mənzilində yaşamağa davam etmişdi. Mütəmadi olaraq Gülanənin evində görüşür, onun bişirdiklərindən yeyir, bəzi işlərində kömək edir, hərdən gecəni qalır, hərdən isə evimə qayıdırdım. Təkcə bütün bayramları mütləq qaydada birlikdə keçirirdik. Bir də Gülünün tələbi ilə qarderobumun tən yarısını onlara daşımışdım və artıq paltar yumaq, ütüləmək kimi bir problemim yox idi.

Mənim evimə isə heç vaxt gətirməmişdim onu. Köhnə ənənələri hələ də yaşadan məhəlləmizdə məni düz başa düşməzdilər…

Daxili işlər orqanlarından öz arzumla xaric olandan sonra isə sərbəst vaxtım çox olduğu üçün daha tez-tez görüşür, bəzən isə həftəsonlarını müxtəlif rayonlarda təbiət qoynunda keçirirdik.

Belə səfərlərin birində Gülü ilk dəfə niyə indiyədək evlənmədiym barədə sual vermişdi. Gec-tez bunu soruşacağını bilirdim.

Bu mövzunu sevməsəm də, hər şeyi olduğu kimi danışdım ona. Qısa danışdım. Hələ məktəb illərindən bir qızla bir-birimizi sevdiyimizi, ancaq ailə qura bilmədiyimizi dedim. Anası iki ayağını bir başmağa dirədi ki, mümkün olan iş deyil, qızı qardaşım oğluna söz vermişəm, qurtardı getdi. Guya göbəkkəsdi imişlər. Maraqlı adətdir. Bələkdəki uşaqların yerinə gələcək həyatları barədə qərar vermək.

Daha evlənmək haqqında düşünmədim heç vaxt…

Bəlkə elə Gülü ilə də ailə deyil, bu cür münasibət qurmağın səbəbi bu idi…

Nə isə. Gülü getdi.

İndi Tatarın verdiyi məlumatı dəqiqləşdirməliydim.

Bir neçə telefon zəngi edərək bəzi adamlarla danışdım.

Lazım olan şeyləri dedikdən sonra dəstəyi asıb Layiqəyə baxdım.

-Bu günə nəyimiz var?

-Bu günə yaxşı çayımız var, başqa heç nə.

İkibaşlı cavabı bir qədər də sərt səsləndi.

Şəxsi həyatıma heç kəsi yaxın buraxmadığıma görə Layiqə Gülü haqqında heç nə bilmir, yalnız daima təmiz və ütülü olan paltarlarımdan həyatımda kiminsə olmasını ehtimal edirdi. Bu gün bu ehtimallar çox şirin bir qadın simasında ofisə gələrək özünü tam şəkildə doğrultmuş və gözləmədiyim halda Layiqədə qısqanclıq hisslərinin baş qaldırmasına səbəb olmuşdu.

Axı Layiqə məni niyə kiməsə qısqanmalıydı?....

Bəlkə ofisdə tək kişi və tək qadın olduğumuzdan, özünü buranın tək xanımı hesab etməyə alışmış Layiqə bu səhər Gülünün gəlişini, buradakı sərbəstliyini, mənə daha məhrəm olmasını həzm edə bilmirdi? Yəqin ki, belədir. Qadın psixologiyasından heç qadınlar özləri də baş açmırsa, daha bundan o tərəfə getməyək.

-Yaxşı, indi ki çaydan başqa bir işimiz yoxdu, çayı da  içmişik, onda mən çıxıram.

-Sizi gözləyim?

-Deyə bilmərəm. Soruşan olsa zəng vur.

-Baş üstə, Bəxtiyar müəllim.

Ofisdən çıxıb sola, Beşmərtəbə tərəfə getməyə başladım. Yağış demək olar ki, kəsmişdi. Adamlar bu gün səhər olduğu kimi islanmamaqçün sürətlə getmir, daldalanmağa yer axtarmırdılar. Əksinə, sanki hamı güclü yağışdan sonra şəhərə xas olmayan təmiz havadan zövq alır, ara-sıra üzərlərinə düşən seyrək yağış damlalarına əhəmiyyət vermirdilər.

Dram teatrının qarşısındakı kiçik parkda dayandım. Skamyalar hamısı yaş olduğu üçün oturmaq mümkün deyildi. Mənsə hələ düz iyirmi dəqiqə burda var-gəl etməli, həmin zaman kəsiyində lazım olan adam gəlib çıxmazsa, yenidən eyni vaxtda bura gəlmək üçün növbəti həftənin bu gününü gözləməliydim.

Gözlədiyim adam tumsatan idi. Təəccüblənməyin, mənə lazım olan məlumatlar bu tumsatan vasitəsilə onun satdığı “Beloçka” tum paketinin içində mənə göndərilir, əvvəlcədən, seçilməməsi üçün yumurlayaraq əlimdə tutduğum əlli manatlıq əskinası guya bir manat ödəyərək tum alırammış kimi ona verirdim, mənə çatacaq, içərisində məlumat yazılmış kağız parçası olan tum paketini və guya bir manatlıqdan qalan altmış qəpik qalığı alıb uzaqlaşırdım. Beləliklə, həm məlumatı almış olurdum, həm də pulunu ödəyirdim. Əgər təyin olunmuş vaxtda tumsatan gəlməzdisə, demək həftə ərzində maraq doğuran heç bir məlumat olmamışdı. Bu səbəbdən, hər həftənin eyni günündə və saatında bura gəlməli idim.

 

Davamı var

 

 “Ədəbiyyat və incəsənət”

(03.05.2023)