“Ədəbiyyat və incəsənət” portalının “Qəzəl saatı” rubrikasında bu dəfə sizlərə Sumqayıtda yaşayıb-yaradan Lilpar Cəmşidqızının 2 qəzəlini təqdim edəcəyik.

***

Ey dil, hər aşiqin yenə dərmanı sevgidir,

Hicran görənlərin qəmi, zindanı sevgidir.

Leyla çəkib nə qədri əziyyət bu sevgidən,

Səhra gəzənlərin demə loğmanı sevgidir.

Dəryadə çoxdu canlı, düşünmür bu aləmi,

Ancaq cahanda aşiqin ümmanı sevgidir.

Vardır nə qədri sevgi- məhəbbətlə oynayan,

Həm güldürən, həm öldürən insanı sevgidir.

YaRəb, bağışla Sən məni aləmdə bircə yol,

Düz yolda saxlayan həmi şeytanı, sevgidir.

Həsrət qəmin verəndə nədən bilmədin, Xuda?

Aləmdə hər bir aşiqə cananı sevgidir.

Səntək mənim bu könlümə kimdir de, yol tapan?

Lilparı şair eylədin, ünvanı sevgidir.

***

Bəxti yazan, neyləyim, görmədi hərdən məni,

Bir quru yarpaq kimi saldı nəzərdən məni.

Eylədiyim hər nə var, sirri- Xudadən gəlir,

Kaş, soruşaydın, fələk, bircə nəfərdən məni.

Əllərimi açmışam, mən dilənim bəxtimi,

Sanki əsən bir külək qovdu şəhərdən məni.

Dalğaların qoynuna baş vuracam bir səhər,

Kimsə gəlib sormasın burda Xəzərdən məni.

Qüssə çöküb üstümə, gör necə mən qəmliyəm,

Ver sıxılan könlümü, al bu kədərdən məni.

Fikrü xəyalım gedir görmədiyim yerlərə,

Leyli təkin çöllərə saldı səhərdən məni.

Sözləri mən saf-çürük eyləyirəm hər zaman,

Söylədiyim kəlmələr etdi nələrdən məni.

Tanrı verib ömrümü, çün alacaqdır yenə,

Qoyma gedim, ey fələk, saxla səfərdən məni.

Təbi veribdir Xuda, yazmağı Lilpar bilir,

Kim tanımır, qoy yazım, görsün əsərdən məni.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(09.03.2023)