Bu dəfə rubrikamızda oxucularımıza Əli Kərimin məşhur “Qayıt” şeirini təqdim edirik. Şeir dəbi nə qədər dəyişsə də bu şeir dəbdən düşməyəcək ki düşməyəcək. 

Həsrətin araya atdı dağ, dərə, 

Sönən işıq oldun, batan səs oldun. 

Qayıt, mənim gülüm, qayıt bu yerə,

Ey mənim istəyim, nə gəlməz oldun?! 

Ümidlər, arzular pərən-pərəndir, 

Qəlbə təsəllidir xatirələrim. 

Bir halımı soruş, könlümü dindir,

Axşamlar yadıma düşür səhərim.

Qayıt, mənim gülüm, yerbəyer elə, 

Dərdli səhərləri, gecələri sən.

Çaşıb başqa yolla keçirəm elə,

Düz öz qaydasınca küçələri sən. 

Qayıt, yerinə qoy Ayı, Günəşi — 

Yenə olduğu tək görüm həyatı. 

Qayıt, gözüm nuru, könlüm atəşi, 

Qayıt, səhmana sal bu kainatı.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(09.02.2023)