İnsan qocalmalıdır, bu təbii prosesdir. Bunu faciə saymaq da düzgün deyil. Hər yaşın öz gözəlliyi var, deyirlər. Və hər yaşın da öz yaşantıları, düşüncələri, arzu və ümidləri var. 

“Həvəskar yazarlar” rubrikasında sizə peşəcə müəllim olan Şəbnəm Əbdurəhmanovanın “Həmidə” şeirini təqdim edirik. 

Yaşlanmışam, bilirəm...

Artıq saçım da ağdır.

Qırış düşüb üzümə,

Əlim qabar-qabardır.

Daha vücudum incə,

Yerişim nazlı deyil.

Düyün düşüb boğaza,

Səsim avazlı deyil.

Artıq çiçək qoxmuram,

Yoxdur o xoş ətirlər.

Kimsə məni vəsf etmir,

Boş qalıbdır sətirlər...

Günbəgün qocalıram

Yaş üstünə yaş gəlir.

Bir zaman gülən gözdən

Hər dəqiqə yaş gəlir.

Hər səhəri açıram 

Yuxusuz şişkin gözlə.

İçimdə son bir ümid,

"Həmidə, bir az gözlə!"

"Gözlə, bəlkə girəcək

Övladın o qapıdan,

Ya da yarın duracaq,

Yatdığı torpağından."

"Bəlkə də sən yenidən

Lap cavan olacaqsan…”

…Sən demə, ümidlərmiş

İnsanlığı yaşadan.