“Ədəbiyyat və incəsənət” portalının “Güneydən gələn səslər” rubrikasında Güney Azərbaycan təmsilçimiz Əli Çağla sizləri şair Əbasət Purhəsənin şeirləri ilə tanış edəcək.
Əbasət Purhəsən 1982-ci il avqust ayının 21-də Qaradağın Əhər şəhərində dünyaya göz açıbdır. İllərdir çarpara şeirləri ilə tanınan Əbasət Əhərin Bariz Ədəbi Dərnəyinin (BƏD) başqanıdır.
SƏNDƏN SONRA
Qəlbimin ağrısı toxtamaq üçün,
Darıxmayacağam səndən ötəri.
Özümə toy tutub ögey şəhərdə,
Kefləndirəcəyəm bekef şəhəri.
Elə sevəcəyəm aldığım qızı,
Döyünə-döyünə giciyin gələ.
Verdiyim ürəyi qaytardığına,
Özünün özündən acığın gələ.
Yəqin gözlərindən damcı axacaq,
Bir vaxt həsrət idin bir damcıya sən!
O gün yaxşı olar dərinə getsən,
Bilərsən nə çəkdim dünənlərdə mən.
Dünənlər sovuşdu, bu gün sovuşur,
Dünənlər bu günə bəhanə imiş.
Qürurum qüruru, quru qürurun,
Bilmədim bu qürur səndə nə imiş?!
Nə deyim, bilmirəm, bəlkə də bir gün,
Yenidən doğuldum səni sevməyə.
Bilmirəm bəlkə də son dünyamızda,
Tanrı gəldi bizə kəbin kəsməyə.
BİRİNCİ SUAL
Ölümlər şirindi, ölümlər acı,
Yoxsulluq ölümün biridi bəlkə.
Biz hələ dünyadan nə bilirik ki,
O qız, o oğlanın əridi bəlkə?!
Ağaclar köynəyin dəyişir nədən?
Küçədən, küçəyə min sualım var.
Yadımda babamın nağıllarında,
Bir nağıl deyirdi: “Axtaran tapar.”
Axtardım, tapdığım bu gün sən oldun,
Ah qundaq, sənin də dərdin çox imiş.
Inqıltı səsinə analar gəldi,
Heç elə bil sənin anan yox imiş!..
Gözlərimdə yollar, içimdə dağlar,
Səni evlərinə kimlər aparar?
Atalı, analı yetim qundağın,
Bələyin kim açar, başın kim dadar?
Günəş də küsürdü dağın dalından,
Quşlar da göylərdən yığışırdılar.
Sızıltı səsinə can-can deyənlər,
Sadağa tullayıb soruşurdular.
Sən qucağımdaydın, mən oturmuşdum,
Kiçik əllərini üzümə çəkdin.
Dilənçi deyildik, biz qərib idik,
Beynimdə nə varsa gözümə tökdün.
Yolun qırağına kim qoyub səni,
Bəlkə də yenidən Həvva doğubdur!
Bizi göydən yerə gətdiyi kimi,
Səni də cənnətdən yerə qovubdu.
Biz hələ dünyadan nə bilirik ki,
Bir uşaq qolumda, ana olmuşam.
Atası kim ola, anası kimdi?
Birinci sualda hələ qalmışam...
BƏZƏKLİ MANKƏN
Bazar qabağında bəzəkli mankən,
Hər gələn əl atır donuna sənin.
Yaşamağın üçün açılmır donu,
Soyuq şəhrimizdə geydiyin donun.
Əllərin əlimdə, əlin əlimi,
Əlinin içində saxlaya bilmir,
Nə çəpik çalırlar qabağımızda?!
Nə üçün görənlər ağlayır, gülmür?
Mən səni sevdiyim qıza oxşatdım,
Ya şəhər ağılsız, ya da mən dəli!
Bir dəyqə özümü sevindirməyə,
Sənin də abrına toxundum, bəli.
Səndən ayrılıram, bilirəm ancaq,
Əynindəki donu götürəcaqlar.
Bilmirəm bəlkə də oğlan paltarın,
Geydirib əyninə, toy tutacaqlar.
Bəlkə də bazardan, bazara köçüb,
Gözdən düşəcəksən, gic qalacaqsan.
Bilmirəm, sabahın heç kimsə bilmir,
Bəlkə də sevdiyim qız olacaqsan!..
BİZ BEŞ YOLDAŞIYDIQ
Biz beş yoldaşıydıq məhəlləmizdə,
İtlər ulayırdı küçələrində.
Biz beş yoldaşıydıq, biz beş beyni qan,
Əhərin dumanlı gecələrində.
Gündüzlər, gecəyə fikirləşirdik,
Gecələr, gündüzə fikirləşirdik.
Bizi aldadırdı matikli qızlar,
Yenə aldanmağa hazırlaşırdıq.
On beş yaşındaydıq həyatımızda,
Həyat bizdən qoca, arzumuz Təbriz.
Hələ fikirimiz böyüməmişdən,
Günlər sovuşurdu, böyüyürdük biz.
Fəsillər sovuşdu, illər sovuşdu,
Nə oynaya bildik, nə gülə bildik!
Beş oğlan Əhərdən dünyadan köçüb,
Dörd oğlan Təbrizdə dünyaya gəldik!
Bizlər yerimizi dəyişə bildik,
Nədən fikrimizi dəyişənmədik?
Görən bu dünyanın dalında nə var?
Qaranlıqlarınan güləşənmədik!
Qəfələr bucağı yerimiz idi,
Ürəyi doluyduq, beyni boşuyduq.
Aldadırdı bizi bəzəkli Təbriz,
Biz beş yoldaşıydıq, biz beş daşıydıq.
UŞAQLIQ YOLDAŞIM
Hava ağlayırdı ağırlığından,
Elə anlayırdım çırpınırsan sən.
Əlimi uzaldıb əlimə aldım,
Sənə layla çaldım doyunca dünən.
Ovcumun içində yuxuya keçdin,
Körpə uşaq kimi, ətsan quş kimin.
Ağzını yumurdun lal dünyamıza,
Ya sona çatırdı sənin də qəmin.
Sən elə ovcumu qucaqlamışdın,
Səni ovucumdan ata bilmirdim.
Yuxu gözlərimi alırdı, ancaq –
Sənsiz yuxularda yata bilmirdim.
Ovcumun içindən ayrılmadın heç,
Səni sevə-sevə öldürdüm dünən.
Uşaqlıq yoldaşım, bayram balığı,
Daha çırpınmayır nə mən, nə də sən...
Qeyd: Şeirlərin orfoqrafiyasına toxunulmamışdır.
