İlkin Vəliyev, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Mənə düşman kimi baxmağını istəyirəm

peşman kimi yox.

Sən düşmanım olanda,

sən sən kimi olursan.

Sən peşman baxanda mənə dönüşürsən.

İndi hər xoşbəxt ailəni

bizə oxşadıram.

Sənsə düşünürəm ki,

getdiyin hər yerdə

ofisiantlara bəxşiş verəcəksən.

Sənə mənim xidmət etdiyimi düşünəcəksən.

Xəyallarımız naminə

etdiyim xidmətlərə bəxşiş düşməyəcək.

Artıq sənə yazmalı olduğum

ən pis şeiri yazacağam.

Yəqin ki, bu gündən sonra

çətin qələm alam əlimə.

Bir də ki, hər cücəni əzizləyəndə

ona “Göyərçin” deyəcəyəm.

160 nömrəli avtobusa

həmişə səninlə minəcəyəm.

Sən mənim ən düzgün səhvimsən.

Daha sən mənim güvənməmək vərdişimsən.

Sənə xəyallarla yox,

uşaqlarınla oynamağı arzu edirəm.

Sən yaxşı ana olacaqsan.

Yaxşı ana, yaxşı insan olmaqdan

daha asandır çünki.

Səni bağışlayıram

Atalıq haqqımın xatirinə.

Sənə xoşbəxt ol - deyirəm

insanlıq haqqımın xatirinə.

Mən hər şeyin

yaxşısını bildiyimi düşünürdüm.

Ta ki, xırda bir xatirə

mənimlə lağ edənə qədər.

Bizi gözəl unut.

Bizi gözəl gizlə

ər qınağından.

Bizi gözəl anlat

övladından, uşağından.

Çünki biz sənin tək uğrunuq.

İkimiz də 

başqa həyatlara vurğunuq.

İndi isə sənə əlvida deyirəm…

Torpaqdan bir sümük çıxardıb

qucaqlamaq istəsəm də.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(24.04.2025)