İlkin Vəliyev, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Bir zaman bu ağac üstə əsirdin

Üzülərdin dəysə bir əl ağaca.

Sən bir-bir budağın nədən kəsirdin?

Hər gün su verdiyim özəl ağaca.

Allaha şəkk deyil, sənin təkliyin?

Günahla eynidir etdiyin savab.

Az deyilmiş kimi mənə verdiyin,

Bəs nədir ağaca verdiyin əzab?

Ruhumu özünə edəndə sirdaş,

Sevgimə sədd çəkdin hasarlar kimi.

Sənin ürəyindən çıxmayaydım kaş,

Taxtaya saplanmış mismarlar kimi.

Qoydum bir kənara qəmi, kədəri

Gör ümidimizi necə incəltdin...

Ağacdan qurduğun yelləncəkləri,

Bəyənməyib bizə tabut düzəltdin.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(02.04.2025)