Könül, “Ədəbiyyat və incəsənət”

“Ədəbiyyat və incəsənət” portalının Bir şair, bir şeir rubrikasında bu gün sizlərə güneyli gənc şair, naşir Əli Çağlanın “Zəng” şeirini təqdim edirik. Bu nə zəngdir belə? Kimdir onu çalan?

“Ölümə tapşırın barmağını götürsün zəngdən...” deyir şair. Mükəmməl poetik ifadədir, deyilmi? 

Gecə gəlir, 

Kimin gücü çatar köhnə kölgələrimi süründürməyə? 

Kimin əli çatar qapımın zəngini dindirməyə? 

Gecə gəlir, 

İşıqların üzərinə çarşab örtməliyəm

Ulduzların əyyaş olduqlarını atam öyrədib,

Atam öyrədib işıqların suyu boş olduqlarını. 

Dünən atamın fotoşəkillərinin arasından qocalıq şəklimi tapan kim idi? 

Kim idi ölümə yeriklədiyimi görmüşdü nə bilim 2073-cü ildə? 

Zırrr... Zırrr...

Zamanın köləsi olan xoş xatirələrimlə 

Xəyalımda neçə-neçə evlər tikdim Təbrizdə

Bilmədim, siqaret almağa pul yoxdur cibimizdə. 

Mənə xoşbəxtlikdən danışmayın lütfən! 

Lütfən bu MRI tunellərindən çıxardın bədənimi

Dəliliyimin quşlardan savayı heç kimə dəxli yoxdur. 

Ehey... Ruhumu laboratoriyalarda dəlib-deşən həkimlər,

Sizinləyəm; 

Cırın yazdığınız bu dərmanları 

Mən qanadları sınmış dəliyəmsə,

Siz pulumla xoşbəxt olmaq istəyən demaqoqlarsınız. 

Zırrr... Zırrr...

- Nədən barmağını götürmürsən sovxa qalmış zəngdən?

Əynimdə paltarım yoxdur, gözlə, geyinməliyəm! 

Gözümü qamaşdıran günəşdirsə gündüzlər, 

Gecələr məni sevən qadının xəyanətidir. 

Xəyanət, qanov suyundan duru olsaydı içərdim, 

Xəyanət, o başı yaşıllığa yönələn körpü olsaydı, keçərdim. 

Bu xəyanətdən keçə bilmədimsə

Yəni özümdən keçə bilmədim həkim. 

Səhərlər həyatın ortasında bir daşam, 

Gecələr, ölümün cəbhəsində yaralanan sərxoşam! 

Başımı qoyub ağlamağa bir çiyin yoxdursa, 

Mənə xoşbəxtlikdən danışmayın lütfən! 

Zırrr... Zırrr...

- Ölümə tapşırın barmağını götürsün zəngdən, 

Hələ geyinməmişəm...

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(18.03.2025)