Nigar Xanəliyeva, “Ədəbiyyat və incəsənət”
I hissə – Qəfil başlayan sonsuzluq
— Əyləşmək olar?
Nazlı gözlərini qaldırıb baxdı. Qarşısında ciddi sifətli, dərin baxışlı bir oğlan dayanmışdı. Səsi sakit, amma qəribə şəkildə təsirli idi.
— Buyurun.
Aras stulu çəkib əyləşdi. Əslində, bu görüş planlı deyildi. Nə o burada Nazlını görəcəyini bilirdi, nə də Nazlı onun gələcəyindən xəbərdar idi. Amma həyat bəzən elə anlar yaşadır ki, ən təsadüfi görüşlər ən dərin izlər buraxır.
— Burada darıxdırıcıdır, elə deyil? – Aras əlindəki qəhvə fincanını masaya qoydu.
Nazlı gülümsədi.
— İnsan harda olmaq istəyirsə, ora darıxdırıcı olmur.
Aras bir anlıq susdu. Cavab xoşuna gəlmişdi. Bu qız fərqli idi.
— Bəs indi olmaq istədiyin yerdəsən?
Nazlı gözlərini qaçırdı. Bu sualı özü-özünə çox vermişdi, amma cavabı heç vaxt dəqiq olmamışdı.
— Bilmirəm… Bəlkə də.
Aras ona baxdı. Onun baxışlarında qəribə bir sakitlik vardı. Sanki çox şey danışmadan hiss etdirirdi. Nazlı isə içində ilk dəfə bir qorxu hiss etdi. Bu baxışlar tanış idi… Çox tanış. Amma hələ bilmirdi ki, bu tanışlıq onu hansı sona aparacaq.
Bu, bir başlanğıc idi. Amma necə bir başlanğıc, onu zaman göstərəcəkdi.
II hissə – Tanımadığın birini unuda bilməzsən
Nazlı düşünürdü ki, bəzi insanlar qapını döymədən həyatına daxil olur. Aras da onlardan biri idi. Onun gəlişi gözlənilməz, təsiri isə qaçılmaz olmuşdu.
O, həmin gün Nazlının qarşısında oturub sakitcə çayını qarışdıranda belə, sanki çox şey danışırdı. Baxışları, üz cizgiləri, hərəkətlərindəki sakitlik – hər şey Nazlıya tanış gəlirdi. Amma o, bu tanışlığın nədən qaynaqlandığını bilmirdi.
— Sən əvvəlcə insanı tanıyırsan, yoxsa hiss edirsən? – Aras qəfil soruşdu.
Nazlı gülümsədi.
— İnsan hər şeyi hiss edir, amma həmişə tanıdığına inanır.
Aras bir anlıq düşündü. Onun bu cavabı xoşuna gəlmişdi.
— Bəs mən? Məni tanıyırsan, yoxsa hiss edirsən?
Nazlı bu dəfə susdu. Bəzən insan verdiyi cavabın onu hara aparacağını bilmədiyi üçün danışmır. O da bilirdi ki, bu suala verəcəyi cavab hər şeyi dəyişə bilər.
— Əgər tanımasam, bura əyləşməyinə icazə verməzdim. Əgər hiss etməsəm, bu sualı cavabsız qoymazdım.
Aras gülümsədi. İlk dəfə idi ki, o, Nazlının gözlərinin dərinliyində özünü axtarmaq istəyirdi.
— Deməli, bir az tanıyırsan, bir az hiss edirsən… Maraqlıdır.
Nazlı əllərini birləşdirib, masanın üzərində kiçik dairələr cızdı.
— Bəs sən?
— Nə mən?
— Məni tanıyırsan, yoxsa hiss edirsən?
Aras dodaqlarını bir az büzdü.
— Mən səni unuda bilməyəcəyimi bilirəm. İnsan tanımadığı birini unuda bilməz.
Bu cümlə havada asılı qaldı. Bəzən sözlər yuxarı qalxıb bir az düşünməyə vaxt tapır. Nazlı da, Aras da bu sözləri bir az havada saxlayıb sonra qəbul etdilər.
Bu, sevginin başladığı an idi. Amma sevgi həmişə belə başlayır – adicə bir dialoqla, adicə bir baxışla.
“Ədəbiyyat və incəsənət”
(11.03.2025)
