Nigar Xanəliyeva, “Ədəbiyyat və incəsənət”
Qara qızın taleyi doğulandan bəri qara tellərə bənzəyirdi – dolaşıq, qırıq və əyilməz. O özünü həmişə yalnız hiss edirdi. Atası sağ idi, amma qəlbən yox. Atası bir vaxtlar bəlkə də onu sevibdi, amma nə vaxt ki həyatda seçim etmək zamanı gəldi, öz anasını dinlədi və qızı həyatından çıxardı. Ən pisi isə bu idi: qara qız hələ uşaq yaşlarından “Atan səni atdı” sözləri ilə böyümüşdü.
Atasının gedişi qızın ruhunu yaralamış, ona atasızlıqdan daha dərin bir yara qoymuşdu. Axı o bilirdi ki, atası sağdır, amma onunla birlikdə olmağı seçməyib. Bu hiss onu hər gün yeyirdi. Anası güc göstərməyə çalışırdı, amma qara qız bilirdi ki, onun da içi yanır.
Sevgi və ikinci zərbə
İllər sonra qara qızın həyatı yenidən rənglənməyə başladı. O sevdi. Qəlbində yaranan sevgi həyatına işıq saçdı, atasının yoxluğundan doğan boşluğu doldurmağa çalışdı. Sevdiyi insan onun ən böyük dayaq nöqtəsinə çevrildi. O oğlanın baxışlarında qara qız öz gələcəyini görürdü. Amma həyat bir daha onu sınamaq qərarına gəldi.
Bir gün sevdiyi oğlanla yolları ayrıldı. Səbəb isə yenə eyni idi – bir ana qərarı. Oğlanın anası bu sevgini qəbul etmədi. “Sənə yaraşmaz,”-dedi, “başqasını tap.”
Qara qız üçün bu sözlər illər əvvəl atasının onu tərk etməsi ilə eyni idi. Atası və indi də sevdiyi insan – hər ikisi analarını dinləmiş və onun əlini buraxmışdılar. İllər boyu atasından gələn yarasını sağaltmağa çalışarkən indi həyat eyni zərbəni başqa bir cür vurmuşdu.
Eyni yaranın izi
Qara qız artıq öz taleyini anlayırdı. O özünü sanki tale yolunun üzərinə atılmış daş kimi hiss edirdi – hər kəs gəlir, keçib gedirdi, amma o həmişə yerində qalırdı. Onu sevənlər, onun üçün əhəmiyyətli olanlar həmişə bir səbəb tapıb gedirdilər. Nə qədər güclü olsa da, bu itkilərin izini özündən silə bilmirdi.
Amma bir şeyi dərk edirdi: hər iki ayrılıqda səbəb özü yox, başqaları idi. O, heç vaxt öz dəyərini itirmədi, nə atasının seçimi ilə, nə də sevgisinin.
Qara qız taleyinin telləri qara olsa da, o telləri güc və əzm ilə hörəcəkdi.
Axı qara rəng bir son deyil, bir başlanğıcdır. Bəlkə də bir gün o tellərin arasından parlaq bir nur görünəcəkdi.
Amma o günə qədər qara qız öz yaralarını öz içində daşıyaraq həyatını yaşamağa davam edirdi – sakit, lakin əyilməz.
“Ədəbiyyat və incəsənət”
(09.01.2025)
