Şəfa Vəli, “Ədəbiyyat və incəsənət”

 

 

            Real hadisələr əsasında

 

            İyirmi səkkiz yaşında bir yazıçıya gələn zəng belə olmamalıydı. 11 ildən sonra kimdənsə nömrəsini tapan sinif yoldaşı “Alo?”dan sonra deməməliydi:

-Gözün aydın, sinif yoldaşımız da nənə oldu axı!

            Bu, olmamalıydı! Yox, olmamalıydı!  İyirmi səkkiz yaş nə idi ki? Yenə məktəbə gedən uşağın anası olmağı keçmək olardı...

           Yazıçı kinayə ilə gülümsədi:

            -Ana olmağı deyil, ana olmamağı bağışlamır bizim cəmiyyət.

            Əlindəki telefona baxdı. Danışıq bitmişdi. Haçan? Bir də baxdı telefona. Danışıq 28 saniyə çəkmişdi. Demək, sinif yoldaşı elə o xəbəri verməkçün zəng eləmişdi. Sonra da... Danışığı kim sonlandırmışdı: sinif yoldaşı, yoxsa yazıçı? Nə mənası vardı artıq?!

            Əsas odur ki, iyirmi səkkiz yaşında nənə olan sinif yoldaşının kimliyini bilirdi. Zəng edən adını çəkməmişdi onun, amma yazıçı bilirdi söhbətin Eynurədən getdiyini. 9 uşaqlı ailənin üçüncü qızı, 13 yaşında ərə gedən, 14 yaşında qızı Aynurəni qucağına alan Eynurə - ata-anasının, qonşuların çağırdığı adla Eliş.

            Sinif yoldaşı olmamışdan öncə qonşu idilər. Evlərinin arasında kəndin klubu və tibb məntəqəsi yerləşirdi. O kənddə niyəsə hamı kasıb idi. Amma hamı özünü Eynurəgilin  ailəsindən varlı sayırdı; o qədər ac-yalavac bir həyat yaşanırdı Hüseynovların döşəməsiz, pəncərəsiz evində. Yazıçı iki, bəlkə də üç dəfə olmuşdu uşaqkən o evdə. Hamı evə ayaqqabı ilə girirdi, pəncərələrdə şüşəni əvəzləyən qalın sellofan imkan vermirdi ki,  gün işığı o yana, bir azacıq təmiz hava girsin evə. 

            Hüseynovlarda gördüyü palçıq döşəmədən, kirli qablardakı kifli yeməklərdən, uşaqların bir-birinə söyüşlə müraciət etməsindən danışan qızcığaza anası bərk-bərk tapşırmışdı:

            -Eliş bizə gəlsə, həyətdə onunla oynaya bilərsən. Amma onlara getmə ha! Getsən, xəstələnəcəksən.

            Bir ilin 300 gününü canının harasısa ağrıyan uşaq bir daha Elişgilə ayaq basmamışdı. Amma Eliş həftədə, ən azı, üç dəfə onlara gəlir, həyətdə oynayır, evlərinə qayıtmadan da qarnını doyururdu. Arıq, qarayanız, dodaqları sanki sol tərəfdən azacıq yuxarı dartılmış kimi görünən Elişin ən sevdiyi oyun “qız ərə vermə” idi. Bu oyunu kimdən öyrənmişdi, yoxsa özündən uydurmuşdu, kimsə bilmirdi.  Çubuqdan qız düzəldər, köhnə parçalardan ona don tikərdilər. Sonda Eliş başqa çubuq tapıb gətirər, deyərdi:

            -Bunu da ər edək! Qızı ərə verək ki, canımız qurtarsın!

            Məktəbdə eyni sinifdə oxumaları da təsadüf olmuşdu. 34 uşağın bir sinifə sığmayacağını deyən direktor  lövhənin ortasından uzun xətt çəkmiş, bir tərəfə “1A”, o biri tərəfə “1B” yazmışdı.  Bütün hərfləri tanıyan, “Əlifba” kitabını əzbərdən söyləyən uşağın adını  “1B”nin altından yazandan sonra müəllimlər bir-birinə aman vermədən demişdilər:

            -Mənim qızımı da “B”-yə sal, ay Əhliman müəllim!

            -Mənim oğlumu da! Bəlkə o qıza baxıb oxuya...

            -Mənim qızım...

            ...Beləcə, “1B”də gələcəyin yazıçısının sinif yoldaşlarının əksəriyyəti müəllim uşaqları olmuşdu. Sonra nə yaşanmışdı, direktor niyə o qərarı vermişdi, yazıçı xatırlamırdı. Siyahının ən sonuna “Hüseynova Eynurə” yazılmışdı. Çubuq qızlarını ərə verməkdən yorulmayan iki qızcığaz sinif yoldaşı olmuşdular.

            Həftənin birinci günü dərsə gələn Eliş ikinci günü gəlmirdi. Üçüncü günü də ya gələrdi, ya da, ən azından, gecikərdi. Bircə dəftəri olardı... Qələm sarıdan həmişə korluq çəkər, ondan-bundan istəyərdi. Böyük bacılarının paltarlarından əlinə keçəni geyinərdi. Və çox vaxt əyninə yekə olan paltarlardan kəsif kir qoxusu gələrdi. Hərdən hansısa müəllim dilə gələr, onu danlayardı:

            -Oxumursan, adını-soyadını yazammırsan, barı, təmiz paltar geyin gəl, ay Eynurə!

            Qız utanıb-çəkinmədən ayağa qalxar, gülə-gülə deyərdi:

            -Day yumuram ey, ay müəllim. Mən hansı paltarı yuyuramsa, ya Mətiş, ya da Nəmiş onu geyinir. Qoymurlar axı təmizini mən geyinim.

            Mətiş Hüseynovların böyük qızı Mətanət, Nəmiş ikinci qız Nərminə idi.  Biri 8-ci sinfi bitirən kimi, rayon mərkəzindən evli kişiyə qoşulub getdi. Biri isə hələ 16 yaşındaykən oğlan uşağı doğdu. Atasının kim olduğunu soruşanlara deyirdi:

            -Əflatunun oğlunun toyunda çalan aşıq varıydı ha, tovuzlu, odur.

            Qəribədir ki, əynindəki cırıq paltara, kirli saça, içinə su dolan cırıq qaloşa görə bir-birinə lağ edən, ayama qoşan kənd əhalisi Nərminəyə pinə eləməmişdi. Əksinə, yazıqları gəlmişdi:

            -Yazıq Nərminə, indi o uşağa nəylə baxacaq? Özü yemək tapmır vaxtında, körpəni necə doyuracaq?

            Və bir gün Nərminə də, körpəsi də kənddən çıxıb harasa getdilər... Onlar kənddən qeybə çəkiləndə Eynurənin 12 yaşı vardı, 6-cı sinif şagirdi idi.  Bapbalaca canını dişinə tutub yazdan payızadək kəndi əhatələyən dağlarda gün keçirərdi. Yazda moruq yığıb satar, özündən balaca bacı-qardaşlarına sorma konfetlər, rəngli, şirin tozlar alırdı. O tozları bir vedrə suya qatanda şirə olurdu... Yay uzunu odun qıranların dalınca gəzər, yaylığının arasına baltadan pırtan qıtmıxları doldurar, öz aləmində qışa yanacaq hazırlayardı. Payızda isə meşə fıstığı, zoğal, əzgil, kolarmudu yığıb satar, özünə bir ətək, qardaşına köynək, bacısına corab almağa çalışırdı. Pulu nəyə çatsa, onu alırdı... Elişin bazarı kənd klubunun pilləkəninin başı olardı. Yığdıqlarını ora düzər, böyründə oturub qonşu uşaqlarla “Beş-daş”, “Mak-mak” oynayardı. Amma hər oyundan cəmi bir dəfə oynardı, ikinci oyun mütləq “qız ərə vermə” olardı...

            Basalağın arvadları bir-birinə hay salardı:

            -Eliş yaxşı zoğal yığıb!

            Pulu olan pul götürərdi, olmayan yumurta, pendir, kartof, toyuq - kimin nəyi varsa, yollanardılar Elişin yanına. Kimsənin ağlına da gəlməzdi onun haqqını kəsmək, bazarlıq eləmək. Çox vaxt Elişin yanında tərəzi də olmurdu. 3 yumurta gətirənə bir əsgər cəmi moruq verir, 1 toyuq gətirənə vedrəni uzadır, deyirdi:

            -Mən sənə borclu! Sabah da bir vedrə gətirərəm!

            Yaz açılandan don düşənə, yollar çətinləşənə qədər hər gün klubun bərisində-dördyolda arançı maşını dayanardı. Bu kənddə yetişməyən meyvə-tərəvəz, xırdavat malları, pal-paltar, kauçuk qablar, sintetik parçalar - itik adına axtarılan, pitik adına işə yarayan nə vardısa, arançıların maşınında tapmaq olurdu.  Basalağın arvadlarından aldığı pendiri, yumurtanı, toyuğu Eliş burada paltara, şokolada, sorma konfetə çevirərdi.

            Yazıçının yaxşı yadındaydı, bir gün anası da bir vedrə kartof götürüb arançı maşınına yaxınlaşmışdı:

            -Yaxşı plov qazanı gətiribsiniz, eləmi? Dedilər, gəldim almağa.

            Arançı qoca kişi sevincək başını vedrəyə doğru əymişdi:

            -Qırmızı kartofdu o? Əsl soyutmalıqdır ki! Hə, hə, ən gözəlini altda qoymuşam, bu saat verərəm!

            Arançı qazanı tapıb çıxaranacan Eliş qoltuğunda beçə maşının yanını kəsdirmişdi:

            -Dayı, ay dayı! Ələ yapışan kağızlardan gətirmisən? Ondan ver bizə çoxlu! Çoxlu ha!

            Kişi beçənin səsinə belini dikəltmişdi:

            -Bıy, sənsən? Beçəni bəri ver!

            Kişi beçəni maşının içinə atıb, oradan bir ovuc saqqız çıxarmışdı:

            -Bu saqqızların içindədir o yapışan kağızlar. Alın, çeynəyin, kağızları da  yapışdırın.

            Yazıçının anası başını bulamış, Elişə demişdi:

            -Bax, o beçəni aparıb anana versən, bir qazan yemək bişirər, yeyərsiniz, qarnınız doyar. Bir ovuc saqqızla noldu? Ağlınız artdımı?

            Eliş hırıldamışdı:

            -Aparıb verəndə bişirirlər, atamla xəlvətcə yeyirlər. Bizə vermirlər axı...

             Hə, Eliş öz faciəsini komediyaya çevirməyi bacarmışdı hələ o yaşda ikən... İyirmi səkkiz yaşın insana verdiyi günahkarlıq hissi ilə yazıçı bunu düşünürdü. Bir də, Elişin “özünü ərə vermə” oyununu necə oynadığını....

            7-ci sinifi təzəcə bitirmişdilər. Klubun pilləkəninin başında Elişin sürü yolundan yığdığı quşəppəyilər vardı. Saat başı quşəppəyi azalır, Elişin yanına qoyduğu iri, bir böyrü qırıq səbətin içində yumurta, pendir peyda olurdu. Kimsə bir təndir çörəyi də gətirmişdi. Çörək bayat idi, amma Eliş ondan bir parça qoparıb dişinə çəkməkdə gecikmədi. Sonra üzünü evlərinə tutub bacı-qardaşlarını çağırdı:

            -Gülüş, Yeqiş, Nüsüş, hey! Ay Lalə! Ay qız! Nüsüşşşşş! Qaqa, çörək var ey, çörək!

            Küçənin o başından bir-birinin dalına düzülüb gələn irili-xırdalı uşaqları görəndə yazıçının babası içini çəkmişdi:

            -İraq olsun! Elə bil Bahəddinin dişi itinin küçükləri qəssab Namazın çəpərinin dibindəki sümükləri gəvələməyə gəlir...

            Yazıçı bu bənzətməyə ürəkdən gülmüşdü... Amma babasının gözündə yaş görmüş, susmuşdu. Babası udqunub üzünü öz evinə sarı çevirmişdi:

            -A kişinin qızı (arvadını belə çağırardı ta əzəldən), o bişirdiyin təndir çörəyindən üçünü bəri elə, bu uşaq aparsın o yetimlərə versin!

            Nəvə çoxbilmiş-çoxbilmiş demişdi:

            -Yetim niyə olurlar ey?! Ataları da var, anaları da!

            -Onlar atalı-analı yetimdir, - Baba hirslə koğasını yerə vurmuş, aralanmışdı.

Nəvənin apardığı 3 təndir çörəyi də elə o pilləkənin başındaca parçalanıb yeyilmişdi... Eliş çörək tikəsinin üstünə quşəppəyi də qoymuşdu:

-Təndir çörəyinin qırağını xoşlayıram ey!

Yazıçı üz-gözünü turşutmuşdu:

-Quşəppəyini sürü yolundan yığırsan axı, inəklər, qoyunlar ayaqlayır onu. Niyə yumamış yeyirsən?

-Göy ot mundarlıq götürməz! –Eliş elə tonda demişdi ki bu sözləri, elə bil, qarıyıb müdrikləşmişdi.

Sonra da əyilib pıçıldamışdı:

-Sabah Xanpəri bulağınacan gedəcəyəm. Orada yaxşı baldırğan olur deyirlər. Kəlbəcərli Dünya xala var ha, deyir baldırğan gətir, turşu qoyacağam.  Əvəzində Nüsüşə çəkmə verəcək. Oğlunun ayağı yekəlib, keçənilki çəkməsi ayağına gəlmirmiş.

-Niyə Nüsrətə Nüsüş deyirsən axı?  Axırına “üş” artırırsan, qız adı olur ey!

-Nəəəm...- Eliş  çiynini çəkmişdi, -Atam elə deyir. Hələ çox içəndə hamımıza birdən “Üş yığını” deyir.

İki sinif yoldaşı bir-birinə qoşulub uğunmuşdular...

Ertəsi günü axşamtərəfi kəndə hay düşmüşdü: “Elişi  gədəbəyli bir oğlan Xanpəri bulağından o yana götürüb qaçıb”.  Sinif yoldaşı onu bir də avqustda  görmüşdü. Gədəbəyli oğlan evi bir çemodan pay götürüb Hüseynovlara barışığa gəlmişdi. Qonşular yığılıb Hüseynovların evini süpürüb-silmiş, həyətdə qəşəng stol açmışdılar. Qumaş arvad iki xoruz kəsib qızartmışdı, Nübar bostanındakı göy-göyərtidən yığıb kətə bişirmişdi, Məleykə iri şirəli qazanda dovğa gətirmişdi, Gülşən bir təknə kürə çörəyini tək gətirə bilmədiyi üçün Xanbaba kişinin qızı Səhmanı köməyə çağırmışdı. Təkcə yazıçının ailəsi bu barışıq stoluna heç nə aparmamışdı. Aparmaq o yana, həmin gün anası pərdələri çəkmiş, uşaqlarına bərk-bərk tapşırmışdı:

-Eşiyə çıxmayın ha! Əl boyda uşağı  meşədən oğurlayıb aparıblar, utanmayıb barışıq da edirlər. Bunlar heç, bunlar uşağın başından çoxdan keçiblər.

Yazıçı anasının cümləsindəki “bunlar”ın Elişin ata-anası olduğunu yaxşı bildiyindən heç nə soruşmamışdı...  Eşiyə çıxmaq nədir, pərdəni azacıq aralayıb Elişgilin həyətinə tərəf boylanmağa da ürək eləməmişdi o gün. Onun nəzərində də Eliş boyda qızlar ərə getməməliydilər. Hələ özlüyündə utanırdı da: “Sentyabrda dərsə gedəndə sinif rəhbərimiz məndən Elişi soruşsa nə deyəcəyəm? Deyim ki, Eliş məktəbi qurtarmamış ərə gedib? Müəllim məni danlamazmı ki, axı siz qonşuydunuz, niyə qoydun ərə getsin?”  Birdəncə qulağına Elişin səsi gəlmişdi:

-Bıy, yayın günü pərdələri niyə bağlayıblar a? Bıyyy!

Anası təəccüblə pərdəni qaldırıb həyətə boylanmışdı:

-Eliş? Nə yaxşı gəlmisən?

-Nəmm... Hamı orda yeyib-içir. Məni də buyurub-çağıran yoxdur. Ürəyim yemək istəmədi. Dedim, gedim sinif yoldaşımla bir az oyun oynayım mən də. Gör nə vaxtdan oynamırıq ey!

Anası gülümsəyərək qızına baxmışdı:

-Get oyna həyətdə Elişlə, get. Amma  ona qoşulub evlərinə getmə ha! Elə həyətdə oynayın, mən də sizə qarpız-pendir gətirərəm, yeyərsiniz.

Qızcığaz aynabəndi hərlənib pilləkənə çataçatda ona elə gəlmişdi ki, anası üzünü divara tutub ağlayır. Bir istəmişdi ondan niyə ağladığını soruşsun, bir də düşünmüşdü: “Qəfildən Elişi evə çağırarlar, onunla oynaya bilmərəm”. Qaçaraq özünü Elişə çatdırmışdı. Eliş bu dəfə “qız ərə vermə” oynamamışdı. İndi o, daha maraqlı oyun bilirdi: “Ərə qulluq eləmə”. Kirəmitdən masa düzəltdilər, üstünə gülxətmi ləçəyindən boşqab qoydular, alma saplaqlarından çəngəl-qaşıq düzəltdilər... “Qazan nədən olsun?”-deyə fikirləşirdilər ki, yazıçının anası əlində iri sini yanlarına gəldi. Qarpızı, pendiri,  kəpəkli soba çörəyini görən Eliş  kirəmitin rəngi çıxmış barmaqlarını bir-birinə sürtmüşdü:

-Elə ürəyim bunu istəyirdi, ay xala!

Eliş kirli əlləriylə çörəkdən kəsir, qarpızdan götürür, pendirdən çörəyin arasına ovxalayırdı. Hər tikəsinin sonunda ürəkdən köks ötürürdü. Yazıçı bu mənzərəyə baxan anasının əlini yanağına söykəməsini, gah öz qızına, gah da Elişə baxmasını heç zaman unutmamışdı. Handan-hana kiminsə çağırmasıyla elə əlində çörək-qarpız yeyə-yeyə gedən Elişin dalınca baxıb:

-Anan ölsün, anan! O narkoman anan ölsün! –deməsi də yaddan çıxası söz olmamışdı.

...Növbəti ilin martında uşaqlar Novruz şənliyi üçün səhnəciklər hazırlamışdılar. Yazıçı həmin şənlikdə söylədiyi şeiri indi də əzbərdən deyə bilər. O şeiri özü uydurmuşdu... Onda hələ şair olmağın, yazıçı olmağın nə anlama gəldiyini bilmirdi, amma özündən uydurduğu şeiri hamı sevmişdi. Direktor səhnədə çıxış edəndə onun adını xüsusi çəkmiş, belə bir ağıllı, nizamlı övlad yetişdirdikləri üçün valideynlərinə təşəkkür düşdüyünü demişdi. Evə həmin həvəslə gəlmişdi - direktorun adını çəkdiyi yeganə uşaq olmağın fərəhini hələ bir həftəlik bayram tətili boyunca yaşayacaqdı! 

Evdə onu sükut qarşılamışdı. Atası harasa getmişdi... Anası isə səssiz-səmirsiz onu qucaqlayıb bağrına basmış, dəqiqələr boyunca eləcə durmuşdu. Bu, qızcığaz  üçün yeni bir şey idi. Quruldayan mədəsi də anasının eyninə gəlməmişdi. Halbuki səhər onu şənliyə yola salanda: “Sənə qəşəng qaşıqxəngəli bişirəcəyəm! Kartofu bol olacaq”-demişdi. Başı anasının sinəsində gözünü hərləyib odun sobasının üstünə baxmışdı. Qazan orada idi. Korun-korun yanan sobanın üstünə kartof dilimləri də düzülmüşdü. Bəs niyə anası onu qucaqlayıb oturub? Niyə  qoymur ki, qızı əynini dəyişsin, əl-üzünü yusun, gəlsin anasının çəkdiyi qaşıqxəngəlini yeməyə? Hələ o kartof dilimləri... İyi asta-asta otağı bürüyür!  Dodağını marçıldatması anasını sanki yuxudan oyatmışdı. Qızının başını əlləri arasına alıb üzündən öpmüş, yavaşca pıçıldamışdı:

-Elişin bu gecə bir qızı olub. Adını Aynurə qoyublar. Bax ha,  Gülüşdən, Yeqişdən hansısa gəlib səni çağırsa, getmə ha! Kitabxanadan sənə maraqlı kitab gətirmişəm. “Kapitan Qrantın uşaqları”. Tətildə onu bitirərsən, sonra da fikirlərini inşa kimi yazarsan. Yaxşımı?

-Yaxşı! –deyən  uşağın fikrində “Aynurə” adı kiçicik bir yer eləmişdi özünə...

            ...Çağıran tapılmışdı, yazıçı anasının sözünə qulaq asıb getməmişdi Elişin atası evinə. Uşağın qırxı çıxandan sonra Eliş Gədəbəyə - ər evinə qayıtmışdı. Növbəti payızda kartof yığımı zamanı bir gün Eliş qucağında körpəsi həyətlərində peyda olmuşdu. Gülə-gülə demişdi:

            -Xala, qızımı bilirsən niyə gətirmişəm sizə? Sən o vaxt qızlarının kuklalarına paltar tikirdin ey, qırçınlı-zadlı, onlardan ver qızıma geyindirim də! Onlar mənim qızıma olar. Bax, kukla boydadır elə!

            Anası ağlaya-ağlaya sandığından çıxardığı iki dəst uşaq paltarını Elişin dizinin dibinə qoymuş, sonra demişdi:

            -Yaxşı  qızılqor sıxması bişirmişəm, gətirim yeyirsənmi?

            Eliş qızılqor sıxmasını ovcuna doldurub yeyə-yeyə o biri əliylə beş-daş oynayırdı. Arada-bərədə də döşəkçənin üstündə, yorğançanın arasında yatan qızına tərəf boylanırdı. Qabın dibini sıyırandan sonra üzünü sinif yoldaşına tutmuşdu:

            -Qızılqor süd artırırmı görən?

            Sinif yoldaşı mat-mat ona baxmışdı:

            -Ay Eliş, qızılqor gövdəsi qırmızı olandır ey, kartofun aralarında bitən. Sən deyən südlüdür, qırırsan, gövdəsindən süd axır. Onun mövsümü keçib ta, qocalıb, toxumlayıb. Südlü iyulda yeyilir. Bilmirsənmi?

            Eliş əlini sinəsinə qoyub uğunmuşdu:

            -Yox ey, qanmırsan ha! Məndən də süd gəlir, bu uşaq onu içir!

            ...Sonra illər keçmişdi. Yazıçı məktəbi bitirmiş, şirinli-acılı tələbəlik yaşamış,  ailəsi şəhərə köçəndən sonra böyük şirkətlərdən birində redaktor kimi işləməyə başlamışdı. İndi-iyirmi səkkiz yaşında yaxşı kitab redaktoru kimi tanınırdı. Bu illər ərzində öyrəndiyi fəlsəfələrdən biri də bu idi: “Geriyə baxmaq geridə qalmaqdır bəzən”. Amma gerinin - yaşanmışların  əlində güzgü qırığı dalınca düşməsini anlamasının məqamı gəlib çatmışdı demək... 

            -Yaxşı... Yaxşı, o məqam gəlib çatıbsa, çatıb. Bəs niyə belə? Niyə Eynurənin qızı Aynurənin də anasının taleyini yaşaması kimi?

            Yazıçı bu suallara cavab tapa bilməyəcəyini bilirdi. Hardan bildiyi ilə bağlı fikri yox idi... Nənəsinin dilinin əzbəri olan bir məsəl  əvvəlcə Eynurənin narkoman anasının görkəmində gəlib dayandı gözlərinin önündə. O narkoman ana ki, 9 uşağın heç birinin taleyi onu zərrə qədər də maraqlandırmamışdı. Ana olmaq onun üçün doğmaqdan ibarət idi.  Yazıçının birdən ağlına gəldi: “Bəlkə heç doğum sancısı da çəkməyib, bədbəxt.  Onda da hallı olurmuş, çox güman...” Məşhur məsəl qəfildən Eynurənin cildində göründü gözünə. Öz faciəsini komediyaya çevirmək bacarığını o qız haradan alırdı? Həmişə, hər şeyə gülürdü... O ucuzluqda gülüşü anasının cibindən, yoxsa yastığının altından oğurlayırdı Eliş?  Uşaq ağlıyla o həblərin asılılıq yaratdığını bilmirdi bəlkə də bədbəxt qız...

          “Eynurə necə ana olmuşdu, görəsən?”-deyə fikirləşmək yazıçının heç yadına da düşmədi. Cavab sinif yoldaşının telefonda ona dediyi cümlə idi: “Gözün aydın, sinif yoldaşımız da nənə oldu axı!”

            Bu dəfə nənəsinin sevimli məsəli özünü yazıçının dodaqlarının ucundan eşiyə atdı:

            -Anası gəzən ağacı balası budaq-budaq....

            Yazıçını indi də başqa dərd götürdü: “Eynurənin qızı Aynurənin körpəsi qızdır, ya oğlan?”

                                                                                                                             2024, Şəki

           

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(06.01.2025)