Təqdim edir: Könül, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Poetik qiraətdə sizlərlə yenidən Əlizadə Nuridir. Şair sevginin ülviliyindən, ululuğundan bəhs edir. 

Sənə dünya boyda şəhər salmışam-

Gör sənə bu ,,şəhər" darısqal deyil?!..

- deyən şairin bu, ən səmimi etirafı deyilmi?

Xoş mütaliələr.

SƏNİN ADINA ŞƏHƏR

Mən sənin adına şəhər salmışam,

Bu gün ad qoyuram küçələrinə.

Oturub şəhəri tumarlayıram-

Saçını sərmisən gecələrinə...

Özünə dərd edib bizim ,,şəhər"i,

Bu xırda şəhərlər, bu tin-şəhərlər.

Mən sənin adına şəhər salmışam-

Qaçıb xəritədən bütün şəhərlər.

...Gəl, öz şəhərini göstərim sənə,

Uzaqda deyil ki, könlüm yanıdı.

Mən sənin adına şəhər salmışam

Ürəyim-şəhərin baş meydanıdı.

...Tikdim ürəyimin sahillərində,

Qorxdum gözlərimdən keçər, yan keçər.

Qala qapısıyam mən bu şəhərin-

Təkcə sənin adın qapıdan keçər...

Tanrı bu şəhərə səni sah seçib,

Nə fərqi:- sarayı, ya taxtı olsun.

Bir şəhər salmışam sənin adına

Saldım ki, eşqin də paytaxtı olsun!

...Qapını gün açar, pəncərəni ay,

Bir yanı gündüzdü, bir yanı axşam.

Nə olsun, dünyanı verə bilmədim

Sənə SEVGİ adlı şəhər salmışam...

...Girib bu şəhəri gəzirəm hərdən,

Çıxmaq istəyəndə kimsə ,,qal"deyir.

Sənə dünya boyda şəhər salmışam-

Gör sənə bu ,,şəhər" darısqal deyil?!..

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(19.11.2024)