“Ədəbiyyat və incəsənət” portalının “Ulduz” jurnalı ilə birlikdə BİRİ İKİSİNDƏ layihəsində bu gün şeir vaxtıdır, sizlərə İmir Məmmədlinin şeirləri təqdim edilir.
KÖLGƏ
Ağac da yox idi həyətlərində,
Zəhmətkeş atanın alt köynəyini
Yuyub da kəndirə sərəndə ana
Onun kölgəsində oynayırdılar
Uşaqlar yayda.
GÖLMƏÇƏDƏKİ GÜNƏŞ
Adi bir gündü,
Duru gölməçədən göyə zillənən
Göydəki gündü.
ANAMIN HEYKƏLİ
Qəbrinin üstündə incə bir lalə –
Anama gül heykəl qoyubdu bahar.
Elə bil qəflətən "ay ana!" desəm,
Bu çiçək çevrilib üzümə baxar.
ETİBAR
Bıçaq boğazına dirənəndə
Heç tərpənmədi,
Elə zənn etdi ki,
Boynundakı kəndiri kəsib
Azadlığa buraxacaqlar.
AZADLIQ VƏ ACLIQ
Tələyə düşmüşdü,
Ayağını gəmirib qurtardı ordan.
Amma həmin axşam yaman acanda
Qayıdıb yedi öz ayağını.
PARADOKS
Metro qatarının basabasında
Dostunun yasına tələsirdi o.
Dostuna qazılan qəbrin altından
Keçirdi metro.
İLAHİ DAİRƏ
Torpaqdan yaratdı,
Sonra baxdı, baxdı yaratdığının əməllərinə,
Yenidən torpağa çevirdi onu,
İstədi yoğurub
Bu dəfə daha da təkmilləşdirsin.
HARA GEDİRSƏN?..
İnsan qocalanda torpağa gedir,
Torpaqdan çıxırlar əlvan çiçəklər.
Görəsən, yolda bir-birinə rast gəlirlərmi
Gedib-gələnlər,
Bir-birindən soruşurlarmı:
– Hara gedirsən?
GÜLLƏR
Yazda çəmənləri bəzəyən güllər
Dünyalarını dəyişənlərin son sözləridir.
Burada qalan sevimlilərə
Gül göndərirlər yerin altından.
İKİÜZLÜ DÜNYA
Dünyanın da iki üzü var, –
Evin pəncərəsindən baxdıq,
Baxdıq qatarın pəncərəsindən,
Birində dururdu məğrurcasına,
O birində qaçırdı hündür ağaclar...
ÜÇÜNCÜ RƏNG
Gecə, gündüz kimi,
ağ-qara kimi
İki yerə bölünmüşdü o kənd, o oba.
Ortada uzun bir təpə var idi –
Gecəylə gündüzün,
Ağla qaranın arasındakı
Məchul rəng kimi.
KƏNDİN TƏPƏLƏRİ
Kəndin təpələri təpələr deyil,
Torpaq dikəlib ki,
Üstündə açan əlvan çiçəklər
Yaxşı görünsün,
Qışda qar yağanda
Eniş boyu sürüşə bilsin
Taxta xizəklər,
Yayda günəşin al şəfəqləri
Sancılsın yerə nizələr kimi.
Kəndin təpələri təpələr deyil.
KƏPƏNƏK ÖMRÜ
Yaşamalı idi kəpənək bir gün,
Həmin gün şıdırğı yağışlar yağdı,
Səhər asimana gün çıxdı, amma
Artıq qurtarmışdı kəpənək ömrü.
BAĞLI QAPI
Qapı döyüləndə
Evdə heç kəs yox idi deyə,
Xəcalət hissi keçirdi kilid.
QIŞIN PAPAĞI
Fevralın sonunda qış geri döndü,
Ətrafa boylandı,
Qüzeydə qalan ağ papağını
götürüb getdi.
ZƏLZƏLƏ
Evlərlə birlikdə xəyallar uçdu ,
Dağıntılar altında qaldı arzular.
Aləm silkələnəndə
Quşlar pırıldaşdı, göylərə uçdu,
Asimandan asılı qaldı durnalar.
QAPALI MƏKANDA
Qəflətən otağa girən sərçətək
Hərdən yol gəzirdi çıxmağa, amma
Kişinin qəlbinin aynalarına
Dəyib qalırdı.
SİÇANLARIN OYLAĞI
Pişiklər yatanda
Siçanlar çıxırlar yuvalarından.
Səhərə qədər veyillənirlər
Pişiklərin yuxularında.
İSMARIŞ
Bir zaman Tiflisdə ismarışımı
demişdim Kürə,
O da çatdırmışdı Azərbaycana.
Xəzər eşidəndə demişdi: "gəlsin"...
DALANDAR
Dalandar süpürür xəzəli, amma
Bircə yol başını qaldırıb baxmır
Hündür ağacların buluda toxunan
zirvələrinə.
TÜSTÜ
Avtobus gəlirdi,
O minib gedirdi,
Sən ötürürdün baxışlarınla,
Amma təkərlərin izi itirdi
Göz işləməyən uzaq çöllərdə,
Lakin tüstü... tüstü göyə yayılıb
Hər gün piltə-piltə bulud olurdu.
TƏZƏ PALTAR
Təzə paltarıma mübarək demə,
Təzə libasın altında bəzən
Köhnə yaralar gizlənir, gülüm.
TORAĞAY
Bizi görən kimi uçan torağay
Cəh-cəh vura-vura göylərə qalxır.
Görəsən, gedib haqqımızda
Nələr söyləyir uca Allaha?
İNSAN
Qanadları bala yapışıb qalan
milçəkdir insan.
Bal boldu, içində bata da bilər,
Üzərinə yayxanıb yata da bilər,
Amma artıq heç vaxt o uça bilməz.
ÇƏTİN MƏTN
Mən xeyli tərcümə etmişəm, amma
Hələ belə çətin mətnim olmayıb, –
Özümü sənə sevdirim deyə,
Eşqimi çevirirəm sənin dilinə.
DAĞA DÖNƏN TƏPƏ
Burada bir təpə vardı,
Həmin təpə dönüb dağa,
Aha, bildim,
Nənəm ölüb, babam ölüb,
Qarışıbdı bu torpağa.
YAXIN QOHUMLAR
Yaxın qohumlardan xəbərin varmı?
Bakıda sənsən,
Yaşıl çöllərdə – zərif lalələr.
Onlar səni bilməz, sən də onları.
AYAQQABILAR
Ana bir gün küsüb evdən çıxanda
Qucağında gedən balaca qızın
Ayaqqabıları dəhlizdə qaldı.
...Ana qayıtdı,
Qızın ayağına olmur həmin ayaqqabılar,
Sıxır ayağını, amma geyinib
Axsaya-axsaya gəzir qızcığaz.
Necə də xoş imiş ayağı sıxan
Ayaqqabının
Verdiyi əzab, verdiyi ağrı.
DƏNİZ
Necəsən, soruşdum,
Dalğanı elə çırpdı üzümə,
Elə bil şəst ilə bağlandı qapı.
Sən demə, dəniz də insan kimidir,
Nə bir dincliyi var, nə də cavabı.
BURAX... BURAXIM...
Burax məni, çıxım gedim,
Düşünmə ki, darıxaram.
Burax məni, əvəzində
Mən də səni buraxaram.
***
Əlvida demədən getdin, gözəlim,
Gözümdə əridi üzün qar kimi.
Arxanca çırpındı ayaq izlərim
Sahilə atılan balıqlar kimi.
MƏSAFƏ
Məsafə nədir,
Səni məndən uzaqlaşdıran,
Yoxsa
Məni sənə yaxınlaşdıran yol?
QƏRİBİN XƏYALI
Qürbətdə meydanı tam daralanda
Qəribin yadına ölkəsi düşdü.
Elə bil həmin an körpə uşağın
Üzünə ananın kölgəsi düşdü.
TANRI VƏ İNSAN
Tanrının yanından insan həmişə
Yan keçib gedir.
Tanrıdan anrıda
Tanrı axtarır.
Tanrısa gedənin dalınca baxıb
Köks ötürəndə
Göy guruldayır...
QƏRİBİN QAZANCI
Gözümüz yol çəkə-çəkə,
Yurd həsrəti çəkə-çəkə,
Yuva bizi çəkə-çəkə
Qayıdırıq...
GÜNƏŞLİ VƏ KÜLƏKLİ GÜN
Şəfəq sınır qarışqanın
Parıltılı kürəyində...
Niyyət qalır,
Yön dəyişir
Günün tozlu küləyində...
GÜLSATAN QADIN
Piştaxta dalında duran bir pəri
Məftun eləyirdi, inan, hər kəsi.
Yan-yana düzmüşdü yasəmənləri
Axşamdan kəsilmiş fərələr kimi.
***
Nəğmənin bir ucu qalınca səndə
Tellərtək çəkilən yollar kiridi.
Sən öz ürəyinin
Açarını
Mənə versən də,
Həmin gün dəyişdin köhnə kilidi.
***
İnanma izdiham kədəri yenə,
Tək qəlbdə cücərir nisgilin dəni...
Bağışla, İlahi, bu səhər yenə
Ah çəkib narahat elədim səni.
"KİTKAT" KAĞIZI
Hələ qış deyildi,
Hələ çağı idi sərin payızın.
Birdən külək sədi,
Ördək balası cücələrə qarışan kimi
Sarı yarpaqlara qarışıb getdi
Kitkat kağızı.
CAVAB
Dedilər sənin gəzdiyin cavab
Gizlin saxlanılan bir şüşədədir.
Həmin şüşə isə sal qayalıqda
Bir kahadadır.
Mən tapdım şüşəni
Divin canı çıxdı həmin şüşədən,
Cavab çıxmadı.
ŞƏKİLLƏR
Mənə külək şəkli çəkmək istəsən,
Əyilmiş bir ağac şəkli də bəsdir,
Dağılmış telləri bir gözəl qızın,
Ya da bir oğlanın kəkili bəsdir.
Əgər sevgi şəkli çəkmək istəsən,
Çiçəkli kolların şəkli də bəsdi.
Tənhalıq şəklini çəkmək istəsən,
Ot basmış yolların şəkli də bəsdi.
Həyatın şəklini çəkmək istəsən,
Ağır bir ömürün şəkli də bəsdi,
Yəni ağac kimi qəddi bükülmüş,
Qocalmış İmirin şəkli də bəsdi.
YAZMIRAM DAHA
Sevgi şeirləri yazmıram daha,
Qənaət edirəm ağ vərəqlərə.
Harda kağız, vərəq düşsə əlimə –,
Təyyarə düzəldirəm,
Gəmi düzəldirəm
Nəvələrimə.
“Ədəbiyyat və incəsənət”
(06.11.2024)
