“Ədəbiyyat və incəsənət” portalı yaşı 35-ədək olan şairlərin şeirlərinin dərcini davam etdirir. Bu gün növbə Cavid Qasımovundur.

 

 

 

***

 

İndi məndən ötrü bu ayrılıq da

İsanın sonuncu şam yeməyidir.

Əzizim, həyatdır, bizdən birimiz

Zəhərdən nuş edib, tez ölməliydi.

Nə fərqi, sən içdin, ya da mən içdim?

Nə fərqi, tələsdin, ya mən gecikdim?

Yenə də nuş olsun hər ikimizə...

Bircə pıçıltımı yadında saxla,

Cəllad kötüyüdür çiyinlərimiz.

Gedəndə özüylə səbəbsiz yerə

Başını aparmır əzizlərimiz.

Sənin də çiynində qan ləkəsi var,

Mənim də çiynimdə qan ləkəsi var.

Hirsini doğrayır sağ qulağıma

Hər dəfə boynumdan öpən qılınclar.

Uzaqlaş, uzaqlaş üfüqlərəcən,

Səhər yeməyinə çıxıb gələrsən.

 

 

***

 

Məndən bir qarış yuxarıda

Kim çəkib çarmıxa quşları?

Bunlar İsanın göndərdiyi

Bəlkə, çarmıx məktublarıdı?

 

Oxuya bilmirəm hələ də

Ağ-qara xəttini yazının,

Qolumu açıb oynayıram

Səsinə qarğa avazının.

 

Kiməsə qucağını açmaq –

Çarmıxa çəkilmək rəmzidir.

Bizi ən çox qucaqlayan da

Quşlardı, İsanın özüdür.

 

 

***

 

Görürsənmi, əzizim,

Bizdən çox-çox uzaqda

Afrikalı uşaqlar günəş şəkli çəkirlər.

 

Nə fərqi var, şəkildir,

Göy üzünə çəkildi,

Ya torpağa çəkildi.

 

Bir az solğun, həm qara,

Bir az soyuq, həm isti,

Bir az susuz, həm quru,

Belə baxsan, günəşdir,

Nə yaxşıdır, nə pisdir.

Birdən çaşıb deyərsən:

– Afrikalı uşaqlar rəng tərəfdən xəsisdir.

Yox, əzizim, yaxşı bax,

Bizdən çox-çox uzaqda

Yeni günəş doğacaq.

Ya torpaqdan,

Ya göydən.

Ya dənizdən,

Ya dağdan .

Bizdən çox-çox uzaqda

Afrikalı uşaq da

Gözlərini tutacaq

Dan yeri söküləndə...

 

 

***

 

Çoxdan öyrəşmişəm tənhalığıma,

Nə dostum axtarır, nə də düşmənim.

Gedirəm dən səpəm göyərçinlərə,

Məndən ölən olmaz, öldürən olmaz.

 

Gündüzlər kəpənək qanadlarının

Səsinə tuturam qulaqlarımı.

Gecələr çiçəkdən süd dişi kimi

Çəkib çıxarıram ləçəklərini.

 

Bir də, mənim üçün bütün adamlar

Daman evlərinin damında gəzir.

Hamının evinə damdığı yerdən

Göylərə qapqara baca yüksəlir.

 

Bir ovuc vaxtım var, nə edim, Allah,

Gedirəm dən səpəm göyərçinlərə...

 

 

***

 

Baş açmadım, gözəl qız, özüm bu ayrılıqdan,

Qırıldı qol-qanadım, dizim bu ayrılıqdan.

 

Dodaq-dodaq gəzişdi, qulaq-qulaq yox oldu –

Fələk nələr demişdi bizim bu ayrılıqdan.

 

Sabah gözüm sulansa, günahı məndə görmə,

Su içməmişdi əvvəl gözüm bu ayrılıqdan.

 

Bu ayrılıq bizimçün ayaq döyəndə başdan,

Yox idi yol, ayağın üzüm bu ayrılıqdan.

 

O incə tellerintək damarlarım əsirdi

Qəfil gəlib düşəndə sözüm bu ayrılıqdan,

 

Nə müşkül işdi, bilməm, düyünlərin açan yox,

Tapılmır e, tapılmır çözüm bu ayrılıqdan.

 

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(30.10.2024)