Düzdür, şeirlər bədbin, kədər ruhludurlar, amma çox gözəldirlər, əsl ustalıqla yazılıblar. Çox bəyəndik və düşündük ki, yubatmadan sizlərə təqdim edək.
BABAM DA ŞAİR OLUB...
Salam! Mən Nail Zeyniyev Niyaz oğlu 2006-cı il Bakı şəhərində anadan olmuşam. İbtidai təhsilimi S.C.Pişəvəri adına humanitar fənlər gimnaziyasında alıb daha sonra orta təhsilimi 8 saylı tam orta məktəbdə başa vurmuşam.
2024-cü ildə Bakı Dövlət Universitetinin İnformasiya və Sənəd Menecmenti fakültəsində Kitabxanaçılıq və informasiya ixtisasına qəbul olmuşam, hal hazırda təhsilimi 1-ci kurs tələbəsi olaraq burada davam etdirirəm.
7 yaşımdan bəri şeir yazıram, kiçik yaşlarımdan ədəbiyyata, şeirlərə xüsusi marağım olub.
Şeirlər mənimçün ayrı bir dünyadır, mənim babam Kamal Zeyniyevdə şair olub, düşünürəm ki, bir tərəfdən onun düşüncələri məndə özünü göstərir, mənə yeni həvəs verir. Düzdür, kiçik yaşlarımdan onu itirsəmdə, çox tanımaq imkanım olmasada, həmişə onun yoxluğunu hiss etmişəm və şeirlərimdə bir tərəfdən bu həsrəti bəzən üstüörtülü, bəzən açıq şəkildə bildirmişəm.
Bu yolda müəyyən tənqidlərlə qarşılaşsamda, şeirlərimin bəzən uğursuz olduğu zamanlar olsada bu, məndə şeir yazmaq həvəsini azaltmadı, əksinə,həvəsim günü-gündən artdı, hətta deyərdim ki, baş verən bütün mənfi hadisələr məni dahada gücləndirdi, özümü şeir yazmaq üzrə inkişaf etdirdim.
2019-cu ildə Nərimanov rayonu məktəbliləri arasında 9 Noyabr gününə həsr olunmuş "Mənim Bayrağım" adlı şeir müsabiqəsində öz şeirimlə 2-ci yeri qazanmışam.
Hal hazırda istər universitet daxilində, istərsə digər yerlərdə fəaliyyət göstərməyə davam edirəm, şeirlər yazmaqla yanaşı qiraətlə də məşğul oluram.
Şeirlərimdə bir tərəfdən dərin kədər hissi duyulsada, digər tərəfdən oxuculara hər zaman mütləq şəkildə yeni bir fikir çatdırmağa çalışıram.
Nə qədər ömrüm olacaqsa o qədərdə çox şeir yazmağa davam edəcəyəm.
ÖZÜMÜN GÜNAHIM
Bir çiçək də böyümür divarlar arasında,
Bir bənövşə yaşamır heç ömrünü sonacan.
Hamı məndən inciyib, hamı mənə qırılıb,
Nə olsa da özümün günahıdır, anacan.
Köksümdə qucaq-qucaq illərlə dərd böyütdüm,
Çinar kimi adamın qəddin büküb, əyiltdim.
Dostla getdiyim yolu yenə də tək qayıtdım,
Dünya cəhənnəm olsa mən içində yanacam.
Bağışla, ağlayıram, uşağam da, neyləyim?!
Sən də yoxsan, dərdimi axı kimə söyləyim?
Elə bil and içmişəm, cana zülüm eyləyim?
Gözlərimi bağlayım, sayım birdən onacan.
Yaşamaqdan saymıram, bəlkə doğulmamışam,
Uçuq-sökük görünüb hələ dağılmamışam.
Mən insanam, əzizim, daşdan yoğrulmamışam,
Yenə Bakı küləyi soyuğundan donacam.
Açmıram daha bir gün sabahı xeyir ilə,
Kimlər yola salmışam yazılan şeir ilə.
Külək qapı-bacanı durmadan döyür elə,
Gələnim olmayacaq, yenə tənha qalacam,
Nə etsəm də özümün günahıdır, anacan.
BU GECƏ DƏ PARILDAMAZ ULDUZUM
Yenə dağınıq otaq,
Qulağımda telefonun dəstəyi,
Yorur məni bu şəhərin
Küləyinin əsməyi.
Elə bil ki, gözlərim də
Havalardan nəm çəkir.
İstəmirəm, deməsinlər:
“Şairə bax,
Səhər-axşam qəm çəkir.”
Bilirəm ki, bu gecə də
Parıldamaz ulduzum.
Öyrəşmişəm, bütün belə
Savaşlara uduzum.
Düşünürəm kainatın
Sehrini də pozublar.
Ömrümün ağ yerinə
Ancaq qara yazıblar.
Gözyaşlarım şərab kimi
Badələrə süzülür.
Ömrü boyu
Bədbəxtlikdən
Ürəyimiz üzülür.
Kim itirdi varlığını,
Bu yolların sonunda?
Körpə kimi ağlamaq var,
Niyə həyat yolunda?
“Ədəbiyyat və incəsənət”
(15.10.2024)
