“Ədəbiyyat və incəsənət” portalının “Ədəbiyyat qəzeti” ilə birgə ƏDƏBİYYATIMIZI SEVDİRƏK layihəsində bu gün sizlərə yazıçı Sadıq Elcanlının essesi təqdim edilir.
Dövrümüzün Mahmud Kaşğarisi, böyük türkoloq, unudulmaz müəllimim, akademik Tofiq Hacıyevin ruhuna rəhmət duası ilə...
Asiyanın dərdlə qolboyun dəlisov dağlarında, xam at kişnərtisi kimi cilovsuz çöllərində Oğuzun böyük cahan dövləti eşqiylə bir yol başladı. Oyanışın, dirilişin, quruluşun Tanrısal məqamlı meydanlarında, bəşəri missiya çağırışlı alın yazılarında qılınc təki qınından sıyrılan müqəddəs bir yol. Göy üzünə "çadırım", günəşə "bayrağım" deyən, gecələrin halal hilalına, gündüzlərin sayrışan sübh sevdalı şəfəqlərinə sığınan, haqqın və ədalətin Allahu əkbər zirvələrinə könül açan, bel bağlayan bənzərsiz bir yol. Bir yandan hiyləgər qoca Romanın bitib-tükənməyən namərd məkrinə, Bizansın xaçpərəst səlib yürüşlərinə, bir yandan qəzəbli Monqol vulkanının qanı sellər kimi axıdan şərəfsiz çapqınlarına sinə gərən, öz tarixi, keçmişi və gələcəyi, öz varlığı, haqq və həqiqəti uğrunda şəhadət şərbətini içib ayağa qalxan qazi bir yol...
Və qaynar qanlı qərinələr, əsir əsrarlı əsrlər, minlərlə döyüş görən min il bir göz qırpımı kimi keçib getdi. Namərdləri mərdlərindən çox oldu, dünyanın haqq, ədalət tərəzisi yenə əyildi, maskalı səlib yürüşləri, qurama iblisanə torpaq iddiaları yenə çoxaldı və bütün olanları yenidən yada salmağa zərurət, tarixi ehtiyac yarandı. Türkiyənin qeyrətli dövlət, elm və sənət adamları bu tarixi zərurətə, ehtiyaca, bu dünyəvi çağırışa cavab verdi, əslində bütün türk dünyasının yenidən layiqli səviyyədə səfərbər olunması missiyasını fövqəladə istedad və heyrətamiz hünərlə həyata keçirərək qlobal istəyinə nail oldu. Süleyman şah oğlu Ərtoğrulun, Ərtoğrul qazi oğlu Osmanın, yüz minlərlə, bəlkə milyonlarla igidin, alpın, sıravi insanın əyilməz qüdrəti, inam və ümidi, şəhadət sevdalı canı, qanı bahasına qazanılan tarixi uğurlar, misilsiz fəthlər, qadir qələbələr "Oyanış", "Diriliş", "Quruluş" serialları vasitəsilə yenidən yaşandı, ehya olundu. Və dünya bütün olmuşları, olacaqları yenidən gördü, tarixə xəyanət etməyən telemöcüzə vasitəsilə türk dünyasının mükəmməl səfərbərliyinə, qabaran qarşısıalınmaz qüdrətinə yenidən şahid oldu. Ərtoğrulların, Bamsıların, Alparslanların, Osmanların, Turqutların, Carqutayların, Ədəbalıların, Orxanların, Əlaəddinlərin... min il boyu gördüyü, görə bildiyi böyük işi, həyata keçirdiyi misilsiz missiyanı bu dəfə türk televiziyonçular ordusu təkrar etdi, özü də tam layiqli, sənətkarlıq zirvəsində, yüksək elmi-intellektual səviyyədə. Yadıma böyük alim Fuad Köprülünün məşhur sözləri düşür: "Türk ədəbiyyatının bütün inciləri tərəzinin bir gözünə, "Kitabi-Dədə Qorqud" dastanları digər gözünə qoyulsa, Dədə Qorqud tərəfi ağır gələr." Və mən tam səmimiyyətlə deyərdim ki, Türk televiziyasının bütün uğurları tərəzinin bir gözünə, "Oyanış", "Diriliş", "Quruluş" teleserialları digər gözünə qoyulsa, həmin seriallar tərəfi ağır gələr. O teleseriallar ehtiyac duyulan gərgin tarixi məqamda həqiqətən, böyük tarixi missiyanı həyata keçirdi. Türk çölünün yuxulu yaddaş enerjisini oyatdı; sanki coşqun çayların qarşısını kəsən bənd-bərələri uçuraraq, onları doğma yataqlarına, əzəli məcralarına yönəltdi; türk dünyasının etnogenetik potensial imkanları, tarixi yaddaş enerjisi çağdaş türk ürəklərinə, müasir türk qanına, qəlbinə nəql, transformasiya olundu və bu, gözlənilən effekti verdi; misilsiz missiya qeyri-adi qlobal miqyası və möhtəşəm uğurlarıyla tamamlandı; bu, Malazgirt meydan savaşında, Konstantinopolun İstanbul taleli fəthində, qazi Mustafa Kamal AtatürkünTürkiyəni xilas edən mərdanə mübarizələrində qazanılan heyrətamiz, tarixi qələbələrə layiq bir qələbə idi. Və deyərdim ki, bu mədəniyyət qələbəsi ilə türk bəşər tarixinə yeni bir səhifə yazdı...
Yadıma 1993-cü ilin 12-13 fevralında "Azərbaycan" qəzetində, bir qədər əvvəl 28 may, 4-11 iyunda "Aydınlıq" qəzetində çap etdirdiyim silsilə məqalələr düşür. O silsilənin adı belə idi: "Antimillətdən millətə, özgədən özə qayıdış." Kiçik bir xatırlatma yerinə düşər: "Milli-tarixi köklərə söykənməyən, mənsub olduğu xalqın etnogenetik mənəvi enerjisi, qılınc və qələm gücü, məğlubedilməz mədəniyyət qala-qalxanı ilə silahlanmayan insan manqurtluğun astanasındadır; gizli imperiya niyyətləri belə insanların qəlbində - kosmopolit biganəlik "parniklərində" asanlıqla cücərir, kök atır, yetişib "bar-bəhər" verir; belə insanlardan, sosial məxluqlardan yaranır yad məmləkətlər, yaxın-uzaq imperiyalar qapılarında sülənən qulluq qulları. Və 250 ildir ki, yad qapılarında sülənən bu sosial sürü-səfillər Azərbaycana xəyanət edir! Çıxış yolu nədir? Nə etməli?
Nəsil-nəsil davam edən xalqa xəyanət girdablarından, yaxın-uzaq imperiyalara qulluq qulluğundan, köhnəlməyən köhnə köləlik zəncirlərindən qurtuluş yolu - özünə qayıdış yoludur. Elmi, intellektual, tarixi-siyasi, milli-mənəvi baxımdan bütöv, realist taktika və strategiya yönümündən konseptual, dövlət səviyyəli, ənənəvilik, varislik baxımından ardıcıl, dözümlü, məcburi qayıdış yolu!
Manqurt ürəklərin səfil səhralarında, duyğu və düşüncələri, arzu və ümidləri imperiyalar xeyrinə işğal olunan qulluq qullarının itkin vicdanında öz ilə özgənin, doğma ilə yadın, millət ilə antimillətin vətəndaş müharibəsi başlanmalıdır. Söhbət zaman-zaman qəlbimizə, beynimizə yeridilən antimillətin zəhərlərinə, xalqa xəyanətin manqurtizm modelinə, köləlik sisteminə qarşı qəlbimizdə və beynimizdə aparacağımız vətəndaş müharibəsindən gedir. Söhbət gizli imperiya niyyətləri ilə qəlbimizdə və beynimizdə məskunlaşan yadlığa qarşı duyğu, düşüncə döyüşlərindən, milli varlığımızda sıxışdırılan özümüz uğrunda mübarizədən gedir; bu, antimillətlə millət uğrunda müqəddəs müharibə, əbədi döyüş olmalıdır - tam və qəti qələbəyədək!"
Etiraf edim ki, mən ilk dəfə "Oyanış", "Diriliş", "Quruluş" seriallarında indicə dediyim istiqamətdə sənətin tam və qəti qələbəsinə şahid oldum. Onu da etiraf edim ki, ümumən uğurlu olan "Möhtəşəm yüz yıl" serialında müəyyən boşluqlar vardı. Məsələn, Səfəvi dövlətinin hökmdarı Şah İsmayıl Xətaidən söz düşəndə Sultan Süleyman Qanuni əsəbiləşirdi, "o, şah deyil, tayfa başçısıdır" deyirdi, yaxud uzun onillər boyu Səfəvi hökmdarı olan, tarixi qələbələrə, fəthlərə imza atan böyük dövlət xadimi Şah Təhmasibin teleobrazına rejissor münasibəti o qədər də uğurlu deyildi və s... Hətta yadımdadır ki, o vaxt baş redaktoru olduğum "Ədəbiyyat və publisistika" redaksiyasında hazırlanan "Ədəbi abidələr" verilişinin iki sayını məlum serialdakı bir sıra anlaşılmazlıqlara, boşluqlara həsr etmişdik...
Tale elə gətirib ki, orta məktəbi Siyəzəndə oxumuşam; uşaqlığımın, ilk gəncliyimin şəhəridir Siyəzən... Və günlərin bir günü "Diriliş: Ərtoğrul" serialına baxarkən ruhumda qəfil bir duyğu küləyi əsdi, deyilməz-bilinməz xatirə yolları çağırdı məni. Səhəri günü heç kimə demədən Siyəzənə getdim, təxminən, 60 il əvvəlin göynəmli yollarından, köhnə küçələrindən keçdim, sanki serialdakı yurd yerlərini, xatirə çöllərini dolaşdım.
Min ilin, yüz ilin, lap elə 60 ilin də xatirə yollarında eyni izlər dil açır, eyni qürub çağları göynəyirmiş; qan yaddaşında yağan yaralı yağışlar eyni dildə çağırırmış, kül altında yuxulayan köz kimi küləyə boylanıb eyni ovqatla gülümsəyirmiş... Düzü budur ki, o qəfil səfərdən sonra bu essenin üfüqləri çağırdı, yolları ruhumda dil açdı...
Bu kiçik haşiyədən sonra ruhumda qəribə bir aydınlıqla yazıya davam edirəm...
"Oyanış", "Diriliş", "Quruluş" seriallarının ən üstün cəhətlərindən biri haqqın, həqiqətin, ədalətin mövqeyindən çıxış etməsi, tarixi vəhdətin, mizan-tərəzinin qorunub saxlanılması, bir sözlə, ayrılan yox, qovuşan, birləşən, bütövləşən yollarla getməsidir. Daha bir vacib, önəmli cəhət həmin seriallarda az qala, ortaq türkcə dil mənzərəsinə, ortaq Oğuzcanın etno-linqvistik ab-havasına nail olunmasıdır. Elə məqamlar olur ki, serialların obrazlı dil materialı "Kitabi-Dədə Qorqud"un dil-düşüncə qatlarıyla üst-üstə düşür, biri digərini tamamlayır; Türkün şah əsəri qəfildən duyğularımızı sehrləyir, qəlbimizdə-qanımızda, ruhumuzun göylərində ulu Oğuzcanın cənnətməkan şəfəqləri sayrışır... Bu məqamda həmin serialların ssenari yazarlarına, xüsusilə, dil məsələlərinə cavabdeh redaktorlarına cani-könüldən minnətdarlıq etməyi özümə borc bilirəm. Onlar ortaq türkcə qaynaqlarına inanmağın, güvənməyin, Oğuz etno-linqvistikasına ana dili südü kimi sevgi və sayğının mükəmməl nümunəsini göstərdilər. Bu, unudulmuş, yaddan çıxmış qızıl laylalarının - qos-qoca dil süxurlarının tapılıb üzə çıxarılması, gen-qan yaddaşı çöllərində itkin düşən, sərgərdan dil həqiqətlərinin haqqa qovuşdurulması, milyonların sevgi hədəfinə, "oxayyy!" nidasına çevrilməsi kimi müqəddəs bir mücadilədir, adına vətən sevgisi deyilən müzəffər bir hərəkatdır. Ona görə, mən bir-iki dəfə demişəm, yazmışam, bir daha təkrar edirəm ki, haqqında danışılan serialların digər Oğuz qrupu dillərinə tərcüməsinə ehtiyac yoxdur; bu, çox halda ortaq Oğuzca etno-linqvistikasını zədələyir, serialların təbii dil mühitini pozur...
Bu məqamda başqa bir yazının, 32 il əvvəl, 6 mart 1992-ci ildə "Ədəbiyyat qəzeti"ndə çap olunan "Tarixin dərsləri və ya milli faciəmizlə üz-üzə" adlı bir müsahibənin göynəmli kədəri də yada düşür:
"Sadıq Elcanlı: - Elçin bəy, siz deyirsiniz ki, "Nərimanovun günahlarını bağışlamaq olmaz! - şübhəsiz belədir, lakin Nərimanovun fəryadını da qulaqardına vurmaq olmaz". Nərimanovun iniltili peşmançılığı, Kremlin soyuq divarları arasında sıxılan, üşüyən, göynəyən ürəyindən qopan hıçqırıqlar Şimalın qanlı Solovki düşərgələrində diri-diri çürüyən Azərbaycan fədailərinin yeri-göyü titrədən fəryad səslərinin müsibətli bolluğunda eşidilmir axı! Mən o hıçqırıqlardan daha əvvəl, illər boyu qürbət soyuğunda, həsrət buzlağında üşüyən böyük millət atası Məhəmməd Əmin Rəsulzadənin ölüm ayağında "Azərbaycan... Azərbaycan..." deyə müqəddəs bir kədərlə pıçıldadığını eşidirəm. O inilti və hıçqırıqlarda çarəsiz dilənçi yalvarışı, bu kədərli pıçıltılarda "Bir kərə yüksələn bayrağ"ın enməzliyi, ölümə qalib gələn millət fədaisinin əbədiyyət heykəli var. O hıçqırıqlar şəxsi məğlubiyyətə yas tutur, bu pıçıltılar xalqın qalibiyyətini təsdiqləyir. N.Nərimanov özündən başlayıb özündə qurtarır, M.Ə.Rəsulzadə özündən başlayıb xalqda qurtarır. Və xalqda qurtarmaq əslində qurtarmaq deyil, davamdır, əbədiyyətdir! N.Nərimanov 28 Apreldə özü öz qəlbini imperiya xeyrinə işğal etdi, qalib gəldi, qalib gələ-gələ məğlub oldu; M.Ə.Rəsulzadə həmin faciəli gündə məğlub ola-ola qalib gəldi!
Elçin: - Mən Nərimanovla bağlı həmin fikri "Ədəbi proses: Olum ya ölüm?" adlı məqalədə demişəm, indi isə sənin icazənlə elə həmin məqalədən başqa bir sitat da gətirmək istəyirəm: "M.Ə.Rəsulzadə 28 Aprelə həsr etdiyi "Qara gün münasibətilə" adlı məqaləsində Nərimanovu və başqalarını kəskin tənqid etməklə bərabər, yazıldığı dövr üçün (məqalə 1936-cı ildə yazılıb) son dərəcə müdrik bir fikir söyləyir və biz də bu fikri ədəbi irsimizə münasibətdə metodoloji əsas kimi götürməliyik. Məhəmməd Əmin bəy yazır: "Unutmamalıyız ki, başda yalançı Moskvanın yıldızlı vaizlərinə uyan bu adamlar sonda ağla qaranı seçməyi başlayınca nisanda (28 Aprel nəzərdə tutulur - S.E.) yapılan işin istiqlal deyil, sözün bütün mənası ilə bir istila işi olduğunu anlamış və bundan lazım gələn nəticəni çıxarmaq cəsarətini göstərmişlər; başda müəllim və yoldaş gibi qarşıladıqları şimallıların sonda kolonizator olduqlarını anlamış və bunu onların üzlərinə vurduqları sillə ilə bildirmişlərdir". Bax, bu fikrin arxasında sənin dediyin o "müqəddəs kədər" dayanıb. "Azərbaycan... Azərbaycan" deyən o müqəddəs kədər həmin fəryadı da qulaqardına vurmağa qoymur... Nərimanovun 28 apreldə imperiyanın, indiki halda sistemin yaranması xeyrinə öz qəlbini işğal etməsi barədə dediklərinlə isə tamamilə şərikəm. Elə o fəryad da burdan başlayır.
Sadıq Elcanlı: - "Türk nüfuzundan", "türk zabitlərindən kor bir alət kimi" istifadə edən, Xəlil paşaları diplomatiya torunda çaşdırıb hiyləgərcəsinə neytrallaşdıran Oktyabr-Lenin imperiyası XI Qızıl Ordunun zirehli qatarlarıyla Azərbaycanı qəti işğal etmək üçün hücuma keçəndə M.Ə.Rəsulzadə Xəlil paşaya demişdi: "...bizi öz halımıza buraxın, yüz ildən bəri əsarəti altında olduğumuz rusları biz daha yaxşı tanıyırıq! Onlar hiylə ilə gələr, sonra bizi əzərlər" ("Hakimiyyəti-milliyə" qəzeti, Ankara, 5 avqust 1926-cı il. İstiqlal məhkəməsində Nail bəyin şahidlik çıxışından). Mən söhbətimizin axırına yaxın İstiqlal məhkəməsindəki bir çıxışdan həmin sözləri təsadüfən xatırlamadım. Əvvəla, "yüz ildən bəri əsarəti altında olduğumuz rusları biz daha yaxşı tanıyırıq!" nidasıdır ki, bu adi, üzdə olan, hər addımbaşı görünən çılpaq həqiqətdən möhtərəm N.Nərimanovun və onun azərbaycanlı silahdaşlarının, şübhəsiz, xəbəri vardı. Onlar 1736-cı ildə Birinci Pyotrun adından elan edilən, 1916-cı ildə "Dirilik" jurnalında çap olunan məşhur vəsiyyətnamədən də, şübhəsiz, xəbərdar idilər... Və o İstiqlal məhkəməsini bir də ona görə xatırladım ki, nə vaxtsa belə bir millət məhkəməsinin qurulacağına inanıram; ya hansısa nəhəng bir salonda, ya bu hadisələri ilk dəfə oxuyub öyrənən hansısa bir azərbaycanlı uşağın qəlbində, nə fərqi var. Lakin məncə, hansısa bir azərbaycanlı uşağın qəlbində başlayacaq millət məhkəməsi daha dəhşətlidir.
“Ədəbiyyat və incəsənət”
(08.08.2024)
