“Ədəbiyyat və incəsənət” portalının “Ulduz” jurnalı ilə birlikdə BİRİ İKİSİNDƏ layihəsində bu gün şeir vaxıdır, sizlərə Rəsmiyyə Sabirin şeirləri təqdim ediləcək.
ŞEİR VAXTI
Rəsmiyyə SABİR
MƏNİ
Yolum üstə daş qoydular,
Tuş etdilər qışa məni.
Harda kədəri gördülər,
Keçirdilər başa məni.
Min fitnə-fəsad qurdular,
Hiylələriylə yordular,
Kövrək qəlbimdən vurdular,
Sındırdılar şüşə məni.
Heç işim olmadı şərlə,
Yoldaş oldum dərdi-sərlə,
Bundan sonra tək kədərlə,
Görərsiniz qoşa məni.
Həsrət gəldi incə-incə,
Dərd qəlbimi sıxdı küncə,
Bu qədər əzab verincə,
Tanrım, döndər quşa məni...
Neyləyirdim bunca dərdi,
Fələk bir ucdan göndərdi,
Bilmədim, Allah döndərdi,
Ya insanlar, – daşa məni?..
QAYIDACAM
Qəlbinə cığır açıram,
Büküb, sonra qayıdacam.
Dünya adlı bu qəfəsi
Söküb, sonra qayıdacam.
Bu həyat da bir oyundur,
Fələk hələ məni udur,
Ömür-gün bulanıq sudur,
Çöküb, sonra qayıdacam.
Siləcəyəm qırışları,
Gözlərimdəki yaşları,
Ətəyimdəki daşları
Töküb, sonra qayıdacam.
Tale əlində mən naşı,
Qazanacam bu savaşı,
Bu torpağa məhək daşı
Əkib, sonra qayıdacam.
Qədər dayanıb qəsdimə,
Kor oluram öz tüstümə,
Ana torpağı üstümə
Çəkib, sonra qayıdacam.
SƏNİNLƏ ARAMIZDA
Səninlə aramızda
məsafələr var.
Sevgi qədər yaxınıq,
həsrət qədər uzaq.
Səninlə aramızda
məsafələr var.
Bir söz qədər yaxınıq,
susqunluq qədər uzaq.
Səninlə aramızda
məsafələr var.
Xəyal qədər yaxınıq,
həyat qədər uzaq.
Səninlə aramızda
məsafələr var.
Nəfəs qədər yaxınıq,
ölüm qədər uzaq...
Səninlə aramızda
məsafələr var.
Ömür-gün keçib gedər.
Səninlə aramızda
Eh, üç nöqtə dayanar...
ŞEİR QADIN
Zərifliyini görüb
Səni
çiçəyə bənzətdilər...
Şıltaqlığını görüb
Səni
küləyə bənzətdilər...
Gözlərində yaşı görüb
Səni
dənizə bənzətdilər...
Sonsuz vəfanı görüb
Səni
torpağa bənzətdilər...
Sən –
Tanrının yaratdığı
şeirsən, qadın.
Mən
Səni
ruhumu oxşayan
şeirə bənzədirəm.
Şeirdir sənin adın...
Şeir kimi doğulmusan.
Kuplet-kuplet yaşayarsan.
Heca-heca ağlayarsan.
Sətir-sətir gülərsən.
Gülüşünlə yer üzünün
kədərini silərsən.
Gah şeir kimi sevinclisən.
Gah şeir kimi kədərli...
Lakin
şeir kimi əbədisən, qadın!
Şeirdir sənin adın...
ANAM
Bu tale baş alıb gedir,
Məni də sürüyür, anam.
Yığılıb ay ilin üstə,
Ömür-gün çürüyür anam.
Tale durubdur qəsdimə,
Boğuluram kor tüstümə,
Ayaq alıbdır üstümə,
Dərd-kədər yeriyir, anam.
Gözlərim tox, ruhum acdı,
Bir dəli sözə möhtacdı,
Ürəyim bir qızmar sacdı,
Dözümüm əriyir, anam.
Düşdüm görmədiyim günə,
Bir həsrətim döndü minə,
Ölümün addım səsinə
Uşağın kiriyir, anam...
ADAM
Mən bu nağılın sonunu
Əzəldən bilirəm, Adam.
İçimdə dərd bayram edir,
Yalandan gülürəm, Adam.
Əlləşirəm günlə, ayla,
Həyatın məhək daşıyla,
Buludların göz yaşıyla
İzimi silirəm, Adam.
Mən yendim zəif qorxumu,
Qovdum gözümdən yuxumu,
Azad eylədim ruhumu,
Haqqa yol gəlirəm, Adam.
Gəzərsən məni çırağla,
Gözümü sevginlə bağla,
Üstümdə bir ağız ağla,
Görmürsən ölürəm, Adam...
AĞLADIM
Sənin yoxluğunda hər gün,
Bir bilsən, necə ağladım.
Misra-misra gah hönkürdüm,
Gah heca-heca ağladım.
Özümə bir dünya qurdum,
Gözləyib dözümü yordum,
Küləklərdən səni sordum,
Hey gündüz-gecə ağladım.
Səni unutmadım bir an,
Güman əlimdə verdi can,
Utandım mərd qürurumdan,
Sakit, gizlicə ağladım.
Yoruldum eşq romanından,
Ömür kitabın bağladım.
“Ədəbiyyat və incəsənət”
(02.08.2024)
