“Ədəbiyyat və incəsənət” portalı Nazilə Gültacın hekayələrinin təqdimini davam  edir. İkinci oxuyacağınınz hekayə “Stabilizator” adlanır.

STA­BİLİZA­TOR

İki yüz ma­nat pu­lu pən­cə­rə­nin önün­də­ki jur­na­lın ara­sın­dan gö­tü­rüb, çan­ta­sı­na qoy­du. Ev­də ən çox eti­bar et­di­yi yer bu jur­na­lıy­dı, çün­ki ev­də jur­na­lı on­dan baş­qa kim­sə oxu­mur­du.

Uc­qar bir mə­həl­lə­də ya­şa­yır­dı. Əy­ni­ni ge­yi­nib ev­dən çıx­dı, Sə­də­rək Ti­ca­rət mər­kə­zi­nə ge­dən av­to­bu­sa min­di. Fi­kir­ləş­di ki, 120 ma­na­ta bir sta­bi­li­za­tor, özü­nə də ucuz bir çək­mə alar. Ar­tıq ha­va­lar so­yu­muş, aya­ğın­da­kı yay ayaq­qa­bı­sı çox­dan köh­nəl­miş­di.

Ti­ca­rət mər­kə­zi­nə ge­dən av­to­bu­sun otu­ra­caq­la­rı di­di­lib sö­kül­müş, kir­dən rəng­lə­ri­ni itir­miş­di. İçə­ri­də ayaq bas­ma­ğa yer yo­xuy­du, adam­lar bir-bi­ri­nə pər­çim ol­muş­du. Yə­qin ki, bu ge­dən­lər is­tə­dik­ləri­ni or­dan ucuz qiy­mə­tə ala bi­lə­cək­lə­ri­nə ümid edir­di­lər.

Doğ­ru­dan da, ti­ca­rət mər­kə­zin­də nə­lər yox idi! Nə is­tə­sən, tap­maq olar­dı. Gör­dü ki, iki ma­nat əl­li qə­pi­yə əl-üz ­dəs­ma­lı var, ya­dı­na düş­dü ki, tə­zə dəs­ma­lı qal­ma­yıb. Bir cüt al­dı. Am­ma əsas məq­sə­di sta­bi­li­za­tor al­maq idi. Mə­həl­lə­lə­rin­də işıq çox zə­if idi. Kre­dit­lə ye­ni­cə al­dı­ğı so­yu­du­cu­nu, kon­din­sio­ne­ri ­be­lə zə­if işıq­da iş­lə­də bil­məz­di. Qor­xur­du ki, bir ətək pul ver­di­yi bu şey­lə­rin mo­to­ru qə­fil ya­nar, qa­lar ya­man gü­nə. Ona gö­rə də son xərc­li­yi gö­tü­rüb ev­dən çıx­mış­dı...

Av­to­bus­dan dü­şüb tə­sər­rü­fat mal­la­rı sa­tı­lan tə­rə­fə keç­di, qar­şı­sı­na çı­xan ilk ma­ğa­za­ya gir­di. Sa­tı­cı oğ­lan nə is­tə­di­yi­ni öy­rən­mək üçün ona ya­naş­dı. Bil­dir­di ki, ona beş min ki­lo­vat­lıq sta­bi­li­za­tor la­zım­dır. Oğ­lan, – onun qiy­mə­ti iki yüz iyir­mi ma­nat­dır, – de­di.

Mə­ət­təl qal­dı. Na­ra­hat­çı­lıq onu bü­rü­dü.

– Baş­qa mar­ka yox­­dur­­mu­­? Bir az ucuz – de­yə as­ta səs­lə so­ruş­du.

– Xa­la, ən yax­şı­sı bu­dur, mis do­laq­lı, iki mo­tor­lu. İşıq 150-yə dü­şən­də 220-yə yük­səl­dir. Son­ra ya­lan-ger­çək sta­bi­li­za­to­run  bir  sı­ra əla­və üs­tün­lük­lə­rin­dən də dəm vur­du.

– Qoy o bi­ri ma­ğa­za­la­ra da də­yim, – de­yib ba­yı­ra çıx­dı.

İla­hi, bö­yük ma­ğa­za­lar­da nə­lər yox idi! Göz­qamaş­dı­ran çil­çı­raq­lar, ba­ha­lı qab­lar, ser­viz­lər, gül­dan­lar, te­le­vi­zor­lar, qab­yu­yan ma­şın­lar... Da­ha nə­lər, nə­lər! Bü­tün bun­la­rı gör­dük­cə için­də bü­züş­dü, ba­la­ca­laş­dı. Göz­lə­ri­nə bir qəm­gin­lik çök­dü, köv­rəl­di. Yox­sul, ka­sıb evi­ni göz­lə­ri önü­nə gə­tir­di. Öm­rü bo­yu iş­lə­di, hə­lə də ça­lı­şır. Baş­qa­la­rı 8 sa­at iş­lə­yən­də o, 18 sa­at iş­lə­di, am­ma ye­nə də çox şey­lə­ri ala bil­mir. Əy­nin­də­ki ucuz ge­yi­mi­nə nə­zər sal­dı. Sta­bi­li­za­to­run qiyməti onu lap dil­xor et­di.

İn­di ne­cə elə­si­n? Bir ne­çə ma­ğa­za­ya da baş vur­du. Yüzsək­sən,  iki yüz iyir­mi ma­nat­lıq sta­bi­li­za­tor­la­ra xey­li bax­dı, də­rin fik­rə get­di. Qə­ti bir qə­ra­ra gə­lə bil­mir­di. “Ala­ram, bir­dən­ key­fiy­yət­siz olar, bir­dən al­da­dar­lar! Ən yax­şı­sı oğ­lum­la gə­lə­rəm”. Ma­ğa­za­dan ­qa­nı­qa­ra çıx­dı. Ar­tıq yo­rul­muş­du. Ci­bin­də­ki 190 ma­na­tı bərk-bərk tu­tub, av­to­bus da­ya­na­ca­ğı­na tə­rəf  yol­lan­dı. Qı­yıb özü­nə çək­mə də al­ma­dı, – “o da ba­ha olar, yə­qin” –deyə dü­şün­dü. Bu  ­zən­gin ba­zar­da özü­nü bö­yük bir ağır­lıq al­tın­da hiss elə­miş­di. Elə ki av­to­bu­sa min­di, xey­li yün­gül­ləş­di. Al­dı­ğı iki dəs­mal­la av­to­bu­sun ar­xa qol­tuq­la­rın­dan bi­ri­nə sı­ğın­dı. Bir  əyin-ba­şı özü ki­mi olan sər­ni­şin­lə­rə, bir də əlin­də­ki dəs­mal­la­ra bax­dı. Dəs­mal­la­rı dol­muş göz­lə­ri­nə sı­xıb ba­şı­nı av­to­bu­sun şü­şə­si­nə söy­kə­di...

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(24.07.2024)