“Ədəbiyyat və incəsənət” portalının “Ulduz” jurnalı ilə birgə BİRİ İKİSİNDƏ layihəsində bu gün sizlərə gənc yaşlarında dünyadan köçmüş Murad Muradovun hekayəsini təqdim edəcəyik. Ön söz Təranə Vahidindir.
Adamlar köçəri quşlar kimi Yer üzündən uçub gedirdilər – Murad da getdi.
Gələcəyinə ən çox ümid bəslədiyimiz gənc yazıçı Murad Muradovu deyirəm...
Muradı həyatda görməmişəm, mesencerimə hekayələrini göndərmişdi, onu
sözlərindən, hekayələrindən, ədəbiyyata olan sonsuz sevgisindən tanıdım.
“Ulduz”da çap elədik, “Ulduz”un Ulduzu oldu, sevildi, qəbul olundu...
Amma, elə bil, heç nə onu xoşbəxt edə bilmirdi, darıxırdı, yerə-göyə
sığmırdı. Dünyaya Van Qoqun Günəşə baxdığı kimi baxırdı. Sanki axtardığı
həqiqəti tapmışdı.
Kulis.az saytında “Kərimin ördəkləri” hekayəsi yayımlanmışdı.
Mesencerimə: “Salam, Təranə xanım. Bu hekayəmi bəyənən çox oldu. Çox
istərdim, bu hekayəm “Ulduz”da olsun”, – yazmışdı.
Oldu. Təəssüf ki, bu sevinci yaşaya bilmədi.
Muradı “Bal köpüyü” kitabı, bir-birindən işıqlı hekayələri, bir də
xatirələriylə xatırlayacağıq.
Ruhu şad olsun!..
Murad MURADOV
KƏRİMİN ÖRDƏKLƏRİ
Günün ikinci yarısı saat beşdə telefonum zəng çalır.
– Bu gün axşam saat doqquzda görüşək?
Əvvəl istəyirəm deyim ki, bəlkə, qalsın? Amma demirəm. Könülsüz
razılaşıram.
Kərim ortaboylu, pota, qaraşın biridi. Biz uşaqlıq dostuyuq. Başını ülgüclə
qırxır. Hədsiz iri, yumru gözləri var. Danışanda tez-tez rusca söyüşlər işlədir. Eyni
vaxtda həm mədəni, həm də kobud olmağı bacarır.
Çox ləngiməyə gərək duymuram. Saat doqquzda görüş üçün seçdiyimiz
məkana gəlirəm. O artıq burdadı. Yeməkləri yaxşı olmasa da, bu restoranda içmək
bizdə artıq vərdişə çevrilib.
Zalın dərinliyindəki masalardan birinin arxasında əyləşirik. Müştəri əlindən
tərpənmək olmur. Hər kəs öz işindədi: dayanmadan şərab süzüb badə toqquşduran,
başını bulaya-bulaya öz-özünə nəsə danışan, yeyib doyduqdan sonra sağ ayağını
qatlayıb siqaret çəkən, təsbeh çevirən, sınıq-sınıq sözlər, yarımçıq-yarımçıq
cümlələr, stəkan səsləri…
Çöldəki soyuğa görə içərinin isti olması çox gözəldi. Mənim üçün isti hər
şeydən dəyərlidi. Hiss edirəm ki, o, mənə nəsə demək istəyir.
Menyunu masadan götürüb, mənə uzadır:
– Yemək seçməyə həvəsim yoxdu, xahiş edirəm, sən seç.
Məcbur qalıb başımın üstün kəsdirən ofisiantdan bizim üçün iki göbələkli
pitsa, bir şüşə də şərab gətirməyi xahiş edirəm. Ofisiant bir qədər sonra geri
qayıdıb sifariş etdiklərimizi masaya düzməyə başlayır. Yüksələn səs-küy Kərimi
öz fikir aləmindən ayırır.
– Səni and verirəm Allaha, mənə gülmə!..
Ona göz vurub, başımı yellədirəm. Kərim yaxşı bilir ki, ateistəm. And
verdiyinə inanmıram.
– Başıma çox qəribə bir iş gəlib.
– Nəylə bağlıdır? – deyə soruşuram.
– İki həftədi canımı alan qorxu səngimək bilmir. Yuxum da qaçıb. Çox vaxt
donmuş, gərgin və keyimiş oyanıram. Artıq evin içində o baş-bu başa gedə-gedə,
heç kimə fikir vermədən öz-özümlə danışmaq vərdişi də əmələ gəlib. Gəl
söhbətimə lap əvvəldən başlayım. İşin qəribə tərəfi, ötən yaz hardansa uçub gələn
iki ördək bağ evimin ətrafında dövrə vuraraq həyətdəki hovuza enib, burda sudan
bir “ev” qurdular. Onlara toxunmadım, – qoy elə burda yaşasınlar, – dedim. Beləcə
ördəklərdən dişi olanı çox keçmədən yumurta qoyub beş bala çıxartdı. Buna çox
sevindim.
Məndən və uşaqlardan fərqli olaraq, arvadım bütün yayı deyindi. Onun belə
tərs olduğunu ağlıma da gətirməzdim. O, hovuzu çirkləndirdikləri üçün ördəklərə
nifrət edirdi. Hətta ördəklər ucbatından aramızda, adına mübahisə deməyək, xəfif
incikliklər də yaşanırdı. Mənsə qəti belə düşünmürdüm. Sevimli ördəklərimlə eyni
hovuzda suyu şappıldada-şappıldada üzmək mənə çox xoş təsir bağışlayırdı…
Kərim gözlərini yumub başını badəyə tərəf əyir, qırmızı çaxırın qoxusunu arı
kimi içinə çəkir.
– Düz iki həftə bundan öncə, səhər yeməyindən sonra evin hovuza baxan
pəncərəsindən ördəklərə tamaşa edirdim, – O susur, önündə olan yarımçıq
badədəki çaxırdan bir-iki qurtum içir, iri, yumru gözlərini qıyır, söhbətini davam
etdirir. – Başıma gələnlərə inanmayacaqsan, – siqaret yandırır, siqaret
dodaqlarında əllərini başına qoyur, – həmin gün sevimli ördəklərim ailəlikcə məni
tərk etdilər. Heç ağlıma da gətirməzdim. Hamısı ucub getdi. Nə qədər gözləsəm də,
geri qayıtmadılar. Onlara elə öyrəşmişdim ki. Yəqin, getməyə yerləri var ki, mən
onları itirdim. Ördəklərimin uçub uzaqlaşdıqlarını izlədiyim dəqiqələr mənim üçün
təsvirolunmaz bir həyatın başlanğıcı oldu. Arada düşünürəm ki, bəlkə də, fırıldaq
qurbanı olmuşam.
Bir müddət Kərim kəlmə kəsəcək halda olmadı.
– Onların gedişindən sonra yuxularım da qarışıb, dünən yuxuda gördüm ki,
qarnımda kvadrat formalı vint yeri var və göbəyimdən su fışqırır. Vinti sıxdıqca bu
dəfə qulaqlarım qopub yerə düşür. Bərk həyəcanlanıram, onları əlimə alıb
qonşuluqdakı ustanın yanına tələsirəm. Mənim üçün onları yerinə qaynaq etsin,
mən heç cür bacarmıram. Qəribədi, qulaqlarım olmaya-olmaya ördək vaqqıltısı
eşidirəm. Başımı qaldırıb göyə baxıram, sevimli ördəklərim başımın üstündə dövrə
vurur... Göyün üzündə ağlı-qaralı buludlar var, məzəli şəkillərə düşüb oynaşırlar.
Gülümsəyirəm, bir az da kövrəlirəm, gözlərim dolur. Qulaqlarımı tutduğum əlimin
tərsi ilə gözümün yaşını silirəm. Elə bu vaxt ördəklərdən biri dimdiyi ilə
qulaqlarımdan birini barmaqlarımın arasından götürür. O biri ördəklərə qoşulub,
bir-iki dövrə vurub uçub gözdən itir…
Kərim bir anlıq sükuta dalır, elə bil hafizəsindəki hadisələri sistemləşdirir.
– Lənətə gəlmiş ördəklər məni dəli etməsələr, yaxşıdı. Sən öl, işdən-gücdən
də soyumuşam.
Məni gülmək tutsa da, özümü əla alıram. Onunla göz-gözə gəlmək
istəmirəm.
– Səbirli ol! – deyib, bu dəfə mən masadakı boş qədəhləri çaxırla
doldururam. Başını qaldırıb üzümə baxır. – Məsələ bununla bitmir!
Bilirsən, mən çox qorxuram, ailəm də bu ördək sürüsü kimi elə bilirəm,
tezliklə ucub əlimdən çıxacaq. Ürəyimə damıb. O ördəklər mənim evimin
həyətində yuva qurdular, bala çıxartdılar, sonra onlara üzməyi, uçmağı öyrəndilər.
Bütün bunları mənim sayəmdə bacardılar. Elə bilirdim, məni özlərinə doğma
bilirlər. Vaxtı gələndə isə vidalaşmadan, ev sahibi kimi mənə təşəkkür belə
etmədən uçub getdilər. Hər şeyə rəğmən, məhz bu şəkildə məni tək qoyub
getmələri çox pisimə gəlir.
Ailəm də, çox güman ki, belə edəcək. Vaxtı çatanda övladlarım da yuvadan
ucub gedəcək. Onları itirmək qorxusu məni sərsəmə çevirir. Mən artıq ürək ağrısı
da tapmışam. Düşdüyüm vəziyyəti anlamaq çətin deyil.
Kərim utanıb-eləmədən salfetka ilə burnunu iki barmağı arasında sıxıb
təmizləyir. Babat bir söyüş də söyür. Dərindən ah çəkirəm. Əlimi çiyninə
toxundurub, – səni çox yaxşı başa düşürəm, – deyirəm.
Sonra təskinlik verməyin mənasız olduğunu düşünüb dinmirəm. Mən
danışmaq istəmirəm, susmaqdan xoşum gəlir. Ayağa qalxıb balkona çıxıram, əsən
sərin mehi sinə dolusu ciyərimə çəkirəm.
“Ədəbiyyat və incəsənət”
(16.07.2024)
