“Ədəbiyyat və incəsənət” portalının “Ədəbiyyat qəzeti” ilə birgə ƏDƏBİYYATIMIZI SEVDİRƏK layihəsində bu gün sizlərə Xalq şairi Vahid Əzizin şeirlərini təqdim edirik.
Xınasız daş idim -
qonmadı kəklik
Gənclik illərimdə Qaraçı bir qız
yolumun üstünə çıxdı və - baxdı,
(bəlkə də, şairəm, inanmazsınız)
qəlbimi ovcunda sıxdı və baxdı.
(Sonralar - o cürə baxış görmədim,
Tutmuşdu - o sayaq naxış görmədim,
yağmur olmasaydı - yana bilərdim!)
İndi də arabir yuxuma gəlir,
uzaqdan boylanır, yaxına gəlir,
dediyi - düz çıxıb - baxtıma gəlir;
siz Allah, bir görün - hələ nə vaxtdı!
Yadımda hələ də "o selim" qalır,
ovcunda sağ üzüm, sol əlim qalır,
Qaraçı deyənə - "Beş ilim" qalır!
Bu vaxt - həyatımın bitdiyi vaxtdı.
Bir daha görmədim o cür gözəllik,
xınasız daş idim, qonmadı kəklik,
insanın Dünyaya gəlməyi - şənlik,
getməyi - murada yetdiyi vaxtdı...
Bərəkət...
Yaşa, firavan ol, vüqarlı Vətən,
hər ömür anında vardı Bərəkət,
payız bağlarında Fironluq edən
qışdakı çiskindi, qardı Bərəkət.
Sən, deyib-güləyən, düşmən vasvası,
qanla da yuyulmaz qəlbinin pası,
abırlı insanda - Şahlıq libası,
ismətsiz əyninə dardı Bərəkət,
İsmini duymuşdum Haqq aşığından,
hər an söz salardı yaraşığından,
başlayıb, adicə şam işığından
ocaqda alovdu, qordu Bərəkət,
O, elə varlıq ki, aşıb-daşandı,
sevincdi, qürurdu, şöhrətdi-şandı,
nur gəzən insana gözlər açandı,
qəlbiqaralara kordu Bərəkət,
Yurdum, illər boyu davalı oldun,
qaçqın-didərginli yuvalı oldun,
çox bağban sevincdən havalı oldu -
çünki budaqları qırdı Bərəkət,
Qürurlu millətim - çağlayan dəniz,
çoşan bir dalğası mən -
Vahid Əziz,
savaş meydanında - Vətən sevgimiz,
şənlikdə kamandı-tardı Bərəkət...
Yaylaqda bir gün...
Ağzı qırılaydı kərəntilərin,
gül məni səsləyir, onu səsləmir,
yoluna daş yağsın düşmən gələnin,
çiçək yar gözləyir, onu gözləmir.
Nəfəsim qarışdı bəyaz buluda,
görən, yar tanıyıb, bilərmi sağam?
alaçıq üstündə yanan quruda
gözüm qamaşmaya - doyunca baxam.
Bir çoban tütəyi nə cür çalırsa,
nə göylə səmayam, nə yerlə yerəm,
yaylaqlar ağlımı necə alırsa,
qışadək özümə gələ bilmərəm.
Köynəyim şehlərə elə batıb ki,
hələ indiyədək nəm, əynimdədi!
Bir duman qayada elə yatıb ki,
boynu elə bil ki, yar çiynindədi.
Hər kəs bir cür tapır həyatın çəmin,
mən isə gəzəcəm ölənə kimi,
ağzı qırıq qalsın kərəntilərin
gələn yaz mən bura gələnə kimi...
Öz aramızdı...
Səndən də gəlib-gündə
Süleymana deyirlər.
Süleyman Rüstəm
Gülüm, özbaşına sınmır havalar,
Onu biz soyutduq - (öz aramızdı).
Arada nə düşmən, nə yabançı var,
arada olan da - öz aramızdı!
Sevgimiz olubsa bu qədər cılız,
Könül dəftərindən lap adımı cız!
İki bədbəxt ürək yanır cızhacız,
tüstüsüz, dumansız köz - aramızdı.
Daha tuta bilmir ürəyi sinə,
düşdü dəli kimi eşq həvəsinə,
səndən mənə deyir, məndən də sənə;
arada dolaşan söz - aramızdı.
Tale eşqi verdi bizə əmanət,
ocağa əmanət, közə əmanət,
dedilər -"Göz dəyib, nəzərdi həlbət?"
Vallah, nəzərləyən göz - aramızdı!
Könlün, inanmıram, düşmür həvəsə,
Gecələr qəlbimlə verə səs-səsə,
Od tutar, yanarlar üz-üzə gəlsə?
Həyadan keçməyən üz aramızdı.
Səninlə olsaq da bir eşqə şərik,
düşüb, bir araya gələ bilmirik,
bir azı sənlikdir, bir azı mənlik;
azaldaq; ara ki - öz aramızdı...
Mənə gül gətirmə
şad günlərimdə...
Bir insan ömrünü girov qoymuşam,
bir şair ömrünü yaşatmaq üçün...
Nəriman Həsənzadə
Mənə gül gətirmə şad günlərimdə,
bu sayaq eləmə göyçək ömrümü.
əzəli çəmənlik, sonluğu güldan -
yarımçıq bitirmə çiçək ömrünü.
Təkcə günahkarlar olmur müttəhim;
kim var ki, ömründə xəta etməsin?
İşdir, çiçək olsam, o yerdə bitim -
insan əl-ayağı ora yetməsin.
Mənə gül gətirmə xoşbəxt günümdə -
görkəmi solanda pisimə gəlir,
qucağı gül dolu insan görəndə
çaşıram - elə bil, yasıma gəlir!
Görürəm - oxuyub bu yazdığımı,
niyə dodaq büzür, niyə əsirsən?
Məyus eləyərək arı yazığı,
pətəyi boş qoyur, balı kəsirsən.
Hələ kəpənəkdən danışmıram mən -
birgünlük ömrünə qənim kəsilmə.
çiçəklər məkanı - yamaclar, çəmən,
ömürlər qırmağa buraya gəlmə.
Doğum günlərimdə gül gətirməyin,
yetər - açıq ürək, nurlu təbəssüm,
qıymaram, bir anlıq bəxtəvərliyim
başqa ömürlərə qənim kəsilsin...
Böyük hünər...
Aranı-dağlara, dağı-arana
çəkmək ricasını mənə gül yazır.
əzmim can atdıqca baş çıxartmağa,
qısqanan zəmanəm başımdan basır.
Məkri qəribəymiş yana bilənin;
candan əl götürməz külə dönmədən.
nahaq ayağına qaçdım gələnin,
gəlməyin məğzini bilə-bilmədən!
Ayıran, bir yerə yığan da çomaq -
yatanı oyatmaq - böyük hünərdi!
Asan iş olsaydı bina ucaltmaq,
zəhmətkeş qarışqa Saray hörərdi.
Özüm də arabir dağda-aranda
istədim qoyunlu-quzulu olam,
cızılıb Qobustan qayalarında,
tarixə müəmma yazılı qalam.
İçimin qaranlıq "sandıqçası"ndan
bu gün oxunanlar boyun vurdurar,
Dünyaya qayıtsam başqa bir zaman -
duyan Yeni nəsil farağat durar...
“Ədəbiyyat və incəsənət”
(02.07.2024)
