Redaksiyanın poçtundan müxtəlif səpkili məktublar olsa da, ən çox şeirlərə rast gəlinir. “Ədəbiyyat və incəsənət” portalı gənc Süleyman Muradlının şeirlərini təqdim edir.
Adımı çəkmədi heç bircə dəfə
O gözəl adına qurban olduğum.
Heç üzümə baxmır, heç baxmasın da,
Getdi yerişinə heyran olduğum.
Qal dedim mənimlə, getdi, qalmadı,
Mən eşqdən yansam da, o alışmadı,
Bircə yol heç məni saya salmadı
Yolunda hər kəslə düşman olduğum.
Gülüşüm gedibdi, bir daha dönməz,
Ürəyim ağlardı, gözlərim gülməz,
Bu qədər qəmlərə dağ dözə bilməz,
Hərdən unudulur insan olduğum…
*
Təzəcə gəlmişdin yetim ömrümə,
Nədən belə erkən çıxıb gedirsən?
Bu uzun ömürdə çox qısa vaxtda
Küləktək qapımı çırpıb gedirsən.
Az oldu ömrümün xoşbəxt günləri,
Nə küsüb-barışdıq, nə incik düşdük,
Nə bir hal bildik biz, nə bir xasiyyət-
Sevdiyimiz yemək, sevdiyimiz rəng…
Gözümdən yaş düşdü ikinci dəfə,
Gələndə sevinib mən ağlamışdım…
Gedirsən, indi də göz yaşım ilə
Küçənin tozunu səninçün yudum…
*
Bir bahar gecəsi hər şey kiriyib,
Heç hürmür qonşunun avara iti,
Səndən danışırdım, məndən qaçırdı,
İnan, bezdirmişdim bir ara iti.
Eyvanda nə qədər güllər vardısa,
Boylanır küçəyə, səni axtarır,
Bahar da keçəcək, bir də baxacam,
Getdiyin yollara artıq qar yağır.
Qonşular səsimə gəlirlər hərdən,
Dəlitək özumlə danışıb-gülləm,
Adını hayqırıb ağlamağımı
Allah belə bilir, görüb səmadan.
*
Eh, mən yenə də batıram
Dərinə, ən dərinə,
Xatirələr yaşayıram
İkimizin yerinə.
Bilmirəm bu gunahını
Mələkləri yazırmı?
Tanımıram ki, o kimdi-
Deyib məni danırmı?
Qara gözləri dolurmu
Şəkillərə baxanda,
Yoxsa ki yandırıb atıb
O vaxt biz ayrılanda?
“Ədəbiyyat və incəsənət”
(04.03.2024)
