Turunc Baxışlı, “Ədəbiyyat və İncəsənət".

+ Bizi danışaq?

- Hansı bizi?

+ Olmayan bizi...

" ... o gün qız ilk dəfə aşiq olmuşdu, qəlbinin ən dərinliklərində heç duymadığı hisslər yaranmışdı, həm ona, həm də həyatına qarşı. Sevdikcə sevilmək, sevildikcə yaşamaq hissi bürüyürdü qəlbini. Zaman onları getdikcə yaxınlaşdırırdı, bir- 

birlərini tanıdıqca daha çox bənzədiklərini düşünürdülər. 

Bu qısa vaxt münasibəti çox dəyişdirmişdi, o qədər ki, qız ömrünü belə qurban verməyə hazır idi sevdiyi üçün.  Və verəcəkdi də...

Əgər sevdiyi vəfada dönük çıxmasaydı, hər şey başqa cür ola bilərdi. 

Xəyanətin yükünü qaldıra bilməyən qız çarəni yaşamını sonlandırmaqda görürdü təəssüf ki. 

Bir zaman keçdikdən sonra İntihar edən gənc qızın məktubunda belə bir cümlələrə  təsadüf edilirdi:

“O gündən sonra mənim qəlbimdə hər şey başqa cür cərəyan etməyə başladı, Əzizim. Sanki  o gün mümkünsüzlər gerçək olmuşdu. 

O gün Fevralın  otuzu, fəsillərdən beşinci fəsil idi. Sən o gündən göy qurşağının səkkizinci rəngi oldun mənim üçün.

Bilirsən, əslində Sənə təşəkkür borcluyam.

Mənə sübut etdin ki, gerçəkləşməyən hər mümkünsüzün xəyalını qurmaq bir insan üçün ən yanlış hiss imiş...”

Bəli, olmayacaq arzular üstünə nə çox xəyallar qurdurdu bu eşq, sevgi tilsimi.

"Sevgi hər zaman tikanlı yollarda doğulub, arzuların himayəsində boy atar" deyirdi şair.  Necə də gözəl vurğulayıb, deyilmi?

Əsasında necə güclü bir məvhum durur ki, insanın bir ömrünü bitirməyə kifayət edir o, təəssüf ki.

Deyirlər, cismin müvəqqəti, ruhun əbədi məhkum olduğu məzarlıqdır əsl sevgi. 

Bəlkə də elədir.

Yəqin ki, bu dünyanın bir yerlərində cismin deyil də, ruhun yaşatdığı əbədi sevgi ilə bir-birlərinə eşq ilə yanaşan insanlar var hələ də, kim bilir...

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(29.01.2024)