“Ədəbiyyat və incəsənət”in Qiraət saatı rubrikasında bu gündən etibarən siyasi romanlar müəllifi kimi tanıdığınız Adəm İsmayıl Bakuvinin bu dəfə eşq romanı ilə tanış olacaqsınız.
“Eşq mələyi” sizi bir başqa dünyaya aparacaq. Orada haqq ilə nahaq, yalan ilə həqiqət, namus ilə əxlaqsızlıq mübarizə aparır. Bu sayaq mübarizələrdə ədalət qalib gəlirmi?
Bu sualın cavabını romanı bitirərkən biləcəksiniz.
40-cı hissə
Vaxt daralır
Saat 8:40-da Ülkər yenidən güzgünün qarşısından durdu.
Onun gəlişinə sayılı saatlar qaldıqca həyəcandan bədənitnin əzaları ağrıyırdı artıq, beyni gizildəyirdi, ürəyi çırpınır, nəfəsi təntiyirdi.
Qarnından bir sancı da tutdu.
Onun mətbəxdəki, qonaq otağındakı siyirtməli nəyi vardısa, hamısını açıb qurdaladı ki, bəlkə dərman tapa. Düşünürdü ki, tetraskilindən-zaddan tapıb içməsə, qarnının sancısı kəsməyəcək.
Amma Onun mənzilində dərman yox imiş. Vardısa da, Ülkər tapa bilmədi.
Neyləsin? Vaxt daralırdı. Telefonu götürdü. Vatsapı açıb yazmaq qərarına gəldi. Uzatmaq lazım deyildi. Təcili Ona “yox” yazıb mənzili tərk eləməli, öz fahişəliyinin dalınca getməli idi. Ev, ailə... Görünür, bunlar onun qisməti deyilmiş.
Əlləri əsə-əsə, göz yaşlarında boğula-boğula yazmağa başladı:
“Əzizim. Mən sənin evlilik təklifinə “yox” deyirəm. İndi yazacaqlarım, ola bilər ki, səni dəhşətə gətirəcək. Ağlına belə gəlməyəcək bir həqiqətlə baş-başa qoyacağam səni. Mən sənə “əzizim” deyə müraciət edirəm, edəcəm də, Dubayda görüşümüzdən üzü bəri bir dəfə də adını çəkməmişəm, bilmirəm buna diqqət etmisənmi. Sənin adını belə dilə gətirməkdən qorxmağım bilirsən hansı səbəbdəndir? Çünki mən ləkəliyəm, murdaram. Sənsə təmizsən, su kimi safsan. Mən səni də çirkaba batıra bilmərəm, ona görə də səndən uzaq durmalıyam.
Mən dünyanın ən ciddi, ən tələbkar ailəsində doğulub, daim qadağalar altında yaşayıb bilirsən axırda kim oldum? Yatsan, yuxuna belə girməz. Mən sənin həyat yoldaşın, uşaqlarının anası ona görə ola bilmərəm ki, mən fahişəyəm. Bəli, fahişə...”
Yazırdı, burada dayandı. Göz yaşları onu boğmağa başladı.
“Mən fahişəyəm” yazdı az sonra yenidən.
“Mən fahişəyəm” yazdı yenə də.
“Mən fahişəyəm” yazdı növbəti dəfəsində.
Özündə-sözündə deyildi. Nə etdiyinin, nə yazdığının fərqində belə deyildi. Bilmirdi ki, hey eyni kəlmələri ardıcıl yazır. Amma bu kəlmələr sırayla mesaja düzülürdü:
“Mən fahişəyəm”.
“Mən fahişəyəm”.
“Mən fahişəyəm”.
“Mən fahişəyəm”.
“Mən fahişəyəm”.
Sonra nidalar qoymağa başladı. Nidalar sıralandı:
!!!!!!!!!!!!!!
!!!!!!!!!!!!!!
!!!!!!!!!!!!!!
!!!!!!!!!!!!!!
!!!!!!!!!!!!!!
Hönkürtüsü heysizliklə, zəifliklə əvəzləndi, gözləri qaraldı, taqətsiz halda kürəyini divara söykədi.
Sonra telefon əlindən düşdü.
41-ci hissə
Özün yazan yazı
Süleyman şüurlu həyatında bir şeyə də əmin olmuşdu, sənin özünə layiq gördüyün səviyyə hansıdırsa, cəmiyyət ən azı səni iki-üç pillə aşağıda görməyə çalışacaq. Yəni özünə dəyər vermək, ucalara can atmaq lazımdır, özünə dəyər vermədinsə, başqalarından nəsə gözləməyə haqqın varmı? Romanın bu hissəsini qələmlə necə qaraladısa, vərəq cırıldı.
“Mən fahişəyəm” yazdı az sonra yenidən.
“Mən fahişəyəm” yazdı yenə də.
“Mən fahişəyəm” yazdı növbəti dəfəsində.
Özündə-sözündə deyildi. Nə etdiyinin, nə yazdığının fərqində belə deyildi. Bilmirdi ki, hey eyni kəlmələri ardıcıl yazır. Amma bu kəlmələr sırayla mesaja düzülürdü:
“Mən fahişəyəm”.
“Mən fahişəyəm”.
“Mən fahişəyəm”.
“Mən fahişəyəm”.
“Mən fahişəyəm”.
Sonra nidalar qoymağa başladı. Nidalar sıralandı:
!!!!!!!!!!!!!!
Zəng vurub Elgündən təcili yanına gəlməsini tələb etdi. Cəmi iyirmi dəqiqə keçmiş Elgün gəldi. Qızlar onu xüsusi təmtəraqla qarşılayıb roman barədə suallar yağdıranda Elgün o qədər sevindi ki, səsi belə titrədi. Düşündü ki, artıq həmyerlisi Süleyman müəllimdən romanının çapı üçün pul alması məsələsi həll edilib. Əgər Süleyman müəllim romanı işçilərinə də oxutdurubsa, demək, bəyənib, yüz faiz bəyənib.
Elə bu düşüncələrlə də qanadlanmış halda Süleymanın otağına girdi, amma romanı hələ oxuyub bitirmədiyi üçün kitaba sarılan Süleyman onun gəlişinə əsəbi reaksiya göstərərək onu fasiləsiz olaraq danladı, “Bu əsər bu adla çap edilə bilməz” deyə əminliklə bildirdi.
Elgün Bayat imkanlı həmyerlisinin qərar qəbul etdiyinə əmin oldu və tələsik onun fikrini təsdiqlədi:
-- Siz necə deyirsinizsə, elə olsun, Süleyman müəllim. Adını dəyiş deyirsiniz, dəyişim. Təki kitab çıxsın, minlərlə Ülkər taleyi yaşayan qızlar ibrət dərsi götürsünlər. Minlərlə Ülkərlər yaradan kişilərimiz xəcalət çəksinlər. Hər bir fahişə beş-altı alçaq kişinin sənət əsəridir.
Elgün sonra bir qədər utana-utana ona nə qədər maliyyə ayrılacağını soruşdu. Dedi, indi kitablar çox kiçik tirajla satılır, min nüsxə kitab üçün haradasa üç min manat pul lazım olacaq.
Süleyman isə onun ümidlərini qırdı, hələ qərar vermədiyini bildirib onu yola saldı. Və “Qulaqlarını aş, yaxşı-yaxşı eşit, çalış faciə yox, komediya yazasan. Bu gün cəmiyyət ağlamağa öyrəşdiyindən gülmək istəyir” ibarələri ilə onu əliboş yola saldı.
Romanın ən tükürpədən yerində idi. Ülkər bədənini satırdı, çirkaba bulaşmışdı. Özü özünə “fahişə” deyirdi. Amma Süleyman hələ də fikrində qəti idi ki, Ülkər fahişə deyil.
Romanı əlinə alıb oxumağa davam etdi. Ağlına belə gətirməyəcəyi hadisələr barədə oxuyacaqdı az sonra.
“Ədəbiyyat və incəsənət”
(25.01.2024)
