“Ədəbiyyat və incəsənət” portalının “Ulduz” jurnalı ilə birgə Biri ikisində layihəsində bu gün şeir vaxtıdır, sizlərə Xəyalə Sevilin şeirləri təqdim edilir.
SƏNƏ BİR SÖZ DEYƏCƏM
Sənə bir söz deyəcəm,
Amma sən qulaq asma.
Xatirəni şəkil kimi böyüdüb
Gözlərimdən asmışam.
Həm özümü qınayıram,
Həm də səni bu axşam.
Çərçivəyə salınmış
Şəkil azadlığıdı mənimki.
Eh! Qarayanız bir gecə
Və şeirdi qəminki.
Mən indi anlayıram,
Ayrılıqlar oxşardı.
Bizim də sevgimiz vardı,
Sevdik, sevdik qurtardı.
Hamı bir-birinin eyni,
Görən kimi tanıyıram –
Odu bu.
Başqa film,
Eyni ssenaridi bu.
Sənə bir söz deyəcəm,
Amma sən qulaq asma.
Sənsiz az darıxıram,
Lap az, çox az, lap çox az.
Unutmağı öyrənir
O vəfalı qızcığaz.
TA BİLMƏDİM MƏNDƏN SONRA NƏ OLDU
Ta bilmədim məndən sonra nə oldu,
O ki qoçaq idi, tez unutdumu?
Mənim ürəyimdən keçənlər belə,
Gözümdən oxunan sirrdi, tutdumu?
Yalnızlığın hər üzünü öyrəndim,
Öyrəndim, əməyi boşa getmədi.
...Sayılan, seçilən, bilinən adım
Onun ki adıyla qoşa getmədi.
Hər yandan azalan həvəsdi, nədi?
Mən niyə yarımam, hamı birdisə.
Bu dünyaya öz küncümdən baxıram,
O da belə – nə qədər görünürsə...
İÇİ CANDI, ÇÖLÜ RUH
İçi candı, çölü ruh,
İlahi, mən bu bədənin
Çölündəyəm, ya içində?
Öz yerimi tapammıram
Bu boyda dünya içində.
Dağılan fikirlərimi
Sahmana qoya bilmirəm.
Böyütdüm uşaqlığımı,
Bir yana qoya bilmirəm.
İndi ömrün bu yaşında
Nəyi qoyum, nə danışım?
İlahi, səndən başladı
Mənim ilk aldanışım
AND İÇİB... SƏRXOŞ OLDUM
Yadıma yadlığın düşdü,
Soyudum, lap qış oldum.
Sonra səni unutmağa
And içib... sərxoş oldum.
Çəkdim səndən baxışımı,
Gözümdəm yerə qoydum.
Xatirəni, həsrətini, ağrını
Həzin bir şeirə qoydum.
...Ürəyimin ağ yerinə
Yığdım, yığışdırdım səni...
Bağışla, vaxtını aldım,
Sevdim, sevdim... yordum səni.
AYRILIQ ƏZRAYILDI
Sənə bağlanmağın da
İpini kəsdim axır.
Deyənlər düz deyiblər:
Həvəsdi, bəsdi, axır.
Çətindi səni sevmək,
Mən nə ürəklə sevdim?
Ürəyimdən ağlıma
Səs gəldi, vəhylə sevdim.
Yanağımın üzünə
Su çilədim, ayıldım.
Gözlərim yas yeridi,
Ayrılıq Əzrayıldı.
HƏSRƏTİMİN ŞƏR VAXTI
Nə ürəyim, nə ağlım
Səndən əlini üzdü.
Təkliyə düşən kimi
Darıxdığım da düzdü.
Baxma səsim hüznlü,
Baxma gözlərim yaşdı.
Ah, səni xatırlamaq,
Bilirsən, necə xoşdu?
Hamı bir az təsəlli,
Hamı könül boşluğu.
Hamı zaman israfı,
Unutmaq sərxoşluğu.
Sən duyğumun sərsəri,
Ruhumun hürr vaxtısan.
Həsrətimin şər vaxtı,
Arzumun hər vaxtısan.
GÜNDƏLİK
Üstümdə
Müharibədən qalib çıxmış
Döyüşçü yorğunluğu.
İçimdə
Məzmunsuz bir boşluq.
Ağlımda
"Dəydimi bu müharibəyə?" sualı,
– Yox.
İnsanın ən təhlükəli vaxtı
Məsumiyyətini itirdiyi vaxtdı.
İndi durub düşünürəm,
Öldürməsəydim məhəbbətini,
Neçə yaşı olacaqdı?
Unutmaq da öyrənilən bir şeydi –
Zaman lazımmış.
Səni niyyət tutub
Döydüyüm qapıdan
Gələn bəd xəbər
Alın yazımmış...
Darıxıram, İlahi,
Yoxluqdu, təklikdi.
Bunun adı bir gün deyil,
Bunun adı gündəlikdi.
AXIRINCI YOL
İnsanın ən axırıncı yoludu
Kişi çiyninin üstü.
Bu ölümlü dünyada
Təkcə ölüm ölümsüzdü.
Hansı dünya qorxuludu?-
Bir can ki öz bədənindən
Qurxub əsə-əsə çıxır.
Torpağın qanına
Bulaşan ömürlər var orda-
Yaşanmamış, köhnəlməmiş,
Göy üzünə təzə çıxır.
Harda qaldı torpaq haqqı?
Andımızı, ahımızı
Cəsəd-cəsəd sərib torpaq.
...Kim bilir,
Bəlkə, elə xəcalətindən
Ölüb yerə girib torpaq.
“Ədəbiyyat və incəsənət”
(08.01.2024)
