Uraqan Abdullayev, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Güzgü Simurqun ruhunu doğradığı üçün qaçaraq uzaqlaşdı. Özünü bir az daha qorudu hər kəsdən. Qoruduqca kimsəsizləşdi, bir az da səssizləşdi. Onun səssizliyini duyan kəslər ilk başda sevindi, o qədər sevindilər ki, zəfər çaldıqlarından əmin oldular. Lakin zaman ötdükcə onların sevincləri çox çəkmədi. Onlar təkrar Simurqu öz aralarında görmək istədilər. Amma daha Simurq yox idi. 

İnsanlar Simurqu səsləyir, ondan cavab gəlməyəndə ona olan inamları bir az daha qırılırdı. Onun varlığına belə şübhə duymağa başlayan insanlar onu çox axtardı. Lakin onlar nə qədər Simurqu səsləsələr də, Simurq çıxmaq bilmirdi insanların qarşısına.

Sanki özünü öldürmüş, öz küllərindən yenidən doğulmuşdu. Bu dəfə daha ali bir mərtəbədən insanları izləyir, lakin onların işlərinə qarışmırdı. Onları müşahidə edir, lakin daha onlara canı yanmırdı. Sevir, lakin sevdiyini bəlli etmirdi. Sanki bir maska taxmışdı və indi o maskanın altında öz kimliyini unudurdu.

Bəlkə də, öz kimliyi ilə üzləşib təkliyi seçirdi. Təklik insanı öz ruhuna yaxınlaşdıracaq ən böyük məbəd, eyni zamanda ən böyük zindan idi. Zindan idi, çünki sən tək qalanda öz səhvlərinlə üzləşir, ya onlardan qaçıb insanların arasına soxulur, ya da ağrıları bir məlhəm tək sinənə çəkib dərmanın özündə olduğunu anlayırdın.

Məbəddir, ona görə ki, sən o dərmanla həkim ola bilərdin. Ruhlar aləmində cismə ehtiyac yox idi, onlar fikirlərdən ibarət idi. Ruhları görə bilməzsən, lakin içində bir yerlərdə hər kəsin ruhu olduğunu anlaya bilərsən diqqətlə baxa bilsəydin.

Simurq gözlərini açıb ətrafına baxır, sonra təkrar gözlərini qapadırdı. Gözlərini yumduqca ağrılar onu yalnız buraxmırdı. Alovun içində ya külə çevrilməli, ya da alovun özünə dönüşməliydi. O isə hər ikisini seçirdi. Külə döndükcə alovun öz ruhunda olduğunu anlayırdı. Alov ruhunu yandıranda çöldə bahar olurdu fəsil. Payızın xoş sorağı onun nəfəsinə o qədər doğmaydı ki, o, qışın varlığında belə üşüməmişdi. Buz bağlamışdı hisləri, öz küllərindən ayıra bilmirdi digər hissləri. 

Yay fəslində günəş hər tərəfi yandırdıqda o istiliyi belə hiss edə bilmirdi. Sanki artıq Günəşin özünə çevrilmişdi. Sanki artıq o qaranlıqları aydınladacaq gücə gəlib çatmışdı. Və indi onu bura yollayan Günəşin özünü çox gözəl başa düşürdü, niyə məhz onu yollamışdı insanların yaşadığı dünyanın çirkabına...

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(17.11.2023)