Gülnaz Talıbova, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Biz  birlikdə bir musiqi idik: mən ürəyimin sözünü sətrə düzmüş, sən də qəlbinin səsini  notlara köçürmüşdün. Ruhlarımızı birləşdirib yeni bir imza atacaq, yazdığımız musiqiləri səsləndirib başqalarının ruhumu oxşayacaqdıq. 

Pianonun notları kimi ağlı-qaralı günlərimiz olacaqdı, amma ağların sayı qaralara üstün gələcək, bizim xoşbəxtliyimizə mane ola bilməyəcəkdi. Çünki qaralar bir-birindən ayrıdır, onların qoşunu pərən-pərəndir, ağlar isə bir-birinə sıx bağlıdır, dəstəkdirlər. 

Minorlardan majorlara keçidi öyrənəcək, daha da güclənəcəkdik. Bəzən səsimiz forte olub yüksək səslənə bilərdi, bunun da qarşısın alıb piano ilə sakitləşəşəcəkdik.

Aşağı, yuxarı oktavalarda enişli-yoxuşlu yollarımız hələ qabaqda idi. 

İlk bənddən hər şey yaxşı başlamışdı. Nəqarətimiz də musiqimizin zirvəsi ola bilmişdi, fəqət bilmədim, nəqarəti təkrarlamaqmı bizə baha başa gəldi?!

Axı nə idi aramızda hasartək hörüldü?! Kim idi qaratikan?! Yoxsa mənim vərəqimdəki millər və sənin pianondakı qara dillər ağ dünyamıza öncədən iz salmışdı?!  Bu izlərdimi sonda boğazımızda ilişib qalmış səsimizi dünyaya çatdırmağa yol verməyən?!

Yox, belə olmamalı idi, kiçik izləri silməyə nə vardı ki.

Yaxşı, qoy bu suallarım ritorik olsun. Ancaq bir sualıma cavab ver. Mən şerimin sonunda üç nöqtə qoymuşdum. Niyə silib bir nöqtə etdin?

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(18.10.2023)