Kubra Quliyeva, “Ədəbiyyat və incəsənət”

İnsan vizualizasiya nəticəsində beynində milyonlarla hüceyrə və neyronlardan törənmiş düşüncələrin təsiri altında xeyli müddət qala bilir. Eynən bu şəkildəki kimi..

Şəkil insanı 5 dəqiqə gözünü ayırmadan analiz etməyə doğru yönəldir. Yol, qar örtüyü və insan…

Hər şey insan beyninin məhsulu olaraq qələmə verilmişdi əslində. Öncə yolu, sonra bəyaz qar örüyünü ən sonda isə səliqəli geyimdə, ancaq üzü görünməyən kişi surətini bir az gözdən keçirdim. Maraqlıdır,  kənarlara qar yağıb ağ kağız görüntüsü aldığı halda asfalt necə təmiz qalmışdı?

Bir daha nəzər salıram və göz yanıltmacını nisbətən dərk edirəm.

Ucu-bucağı görünməyən yol, əslində, bizim şüurumuzun qət etdiyi yolu əks etdirdiyindən dolayı ayaq izlərimiz qar örpəyini silib süpürmüşdü. Ağ qar örpəyi isə hələ şüurumuzun dərk edə bilmədiyi, ayaq qoymağa çəkindiyi bəmbəyaz və saf duyğuların məskəni kimi göz yanıltmacı yaradırdı zənnimcə.

Bir daha bozumtul kostyumlu yarımbaşlı adama nəzər salıram..

Bu dəfə kadrlar beynimdə daha dolğun canlanır. İnsanoğlu doğulduğu andan bəri düşünür və daim nələrisə götür-qoy edib müəyyən qərarlar verir. Şəkilə diqqətlə baxanda düşünürsən, sanki kişi həmən yolun altında qalıb, lakin yol kişinin beynidir. Beyindən çox düşüncələridir desəm, yerinə düşər. Bir növ hər gün asfaltda gəzən  yaşayan ölülərin timsalında obraz öz işini görür. Yəni, yenə düşünür və bir qərara varmalı olduğunu dərk edir. Ancaq ki, seçim çətin məsələdir. Hər zamanki qara asfaltlı, ucu-bucağı görünməyən yola addım atmaq yoxsa dəli cəsarəti?

Ya da xoşbəxtliyə gedən yolun axtarışı?

Hmm, düşünəndə insan qəribə hiss edir

özünü. 

Kişinin kostyumunu bir az da gözdən keçirəndən sonra onun ortastatistik bir müasir kölə olması hər halından bəllidir. Müəyyən standartlar altından ömrünün bilmirəm neçə ilini bəyaz yaxalı qara düşüncəli olaraq keçirən,

daim sıxıntıları, standartları və hər zaman görməli olduğu işlərin qəlibini kostyum deyə əyninə geyinmiş kapitalist kölə.

Bir anda azad olmaq istəsə bəs?

O buna addım ata bilərmi?

Bəyaz qarlar ya onun illərdi heç toxunmadığı, hər kəsdən gizli saf duyğuları, xəyalları, arzu və istəkləri idisə?

Nə etməli idi o?

Qorxmalı, ya addım atmalı?

Qarşıda iki seçim var səni nəyin gözlədiyini bilmədiyin, amma qəlbinin dərinliklərində eşitdiyin "xoşbəxtlik oradadır" pıçıltısına doğru bir addım atmaq, ya da "mən belə gəlmişəm, belə də gedəcəm"şüuru ilə düşüncələrdən qopub mental qəliblərə sığışdığımız standartlar dünyasında köləliyə davam?

Əlbəttə ki, seçim sərbəstdir. Gedəcəyin cığırı özün seçməlisən. Lakin unutma, ölümdən sonrası ehtimal olduğu halda ölümdən öncəsi sənin ən gözəl şansındır. Şansını dəyərləndir və ən azı bir dəfə yaşadığını hiss edə bilmək üçün qəlbinin gülüşünün gözlərində parıldaması üçün özünə şans ver.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(09.10.2023)