“Ədəbiyyat və incəsənət” portalının “Ulduz” jurnalı ilə birgə Biri ikisində layihəsində bu gün şeir vaxtıdır, Zahid Əzizin şeirləri ilə tanışlıqdır.
BƏNDƏ KİMDİ, ALLAH VURUR
Bu dünyada adamlar var,
Öz oduyla hey qovrulur.
Bu dünyada adam da var,
Ayaz kəsir, qar dondurur.
Kimi kəsir yolumuzu,
Kimi qırır qolumuzu,
Kimlərsə sağ-solumuzu
Doğradıqca hey qudurur.
Əcəl alır doğmamızı,
Şirin-şəkər loxmamızı,
Atamızı, anamızı,
Sonra bizi ovundurur.
Baxan yoxdur soya, ada,
Ölən-itən düşmür yada.
Bu yağmurda, bu sel-suda
Çay quruyur, göl soğulur.
Kül eyləyib közümüzü,
Nurdan saldıq gözümüzü.
Özümüzlə özümüzü,
Bəndə kimdi, Allah vurur.
BAŞQADI
Bu dünyanın övladları ögeydi,
Ataları, anaları başqadı.
Mayaları bir torpaqdan olsa da,
Axşamları, sabahları başqadı.
Yaxşıları, yamanları eynidi,
Ümidləri, gümanları eynidi,
İnancları, imanları eynidi,
And yerləri, vallahları başqadı.
Gül-çiçəyi bir açılıb-solsa da,
Əl alında, gözlər yolda qalsa da,
Əməlləri eyni əməl olsa da,
Savabları, günahları başqadı.
Təmannası, diləkləri seçilmir,
Yeri-göyü, mələkləri seçilmir,
Arzuları, istəkləri seçilmir,
Nəfəsləri, tamahları başqadı.
Öz yeri var hər doğulan bəndənin,
Dönüşü yox ölüm adlı səfərin.
Bir olsa da kök-köməci bəşərin,
Tanrıları, allahları başqadı.
QALIR
Bu dünyada bir adətdi,
Lələ köçür, yurdu qalır.
Ər kişilər ocağının
Közü sönür, odu qalır.
Yox həyanı ünümüzün,
Düşdüyümüz günümüzün.
Acı, şirin ömrümüzün
Tamı gedir, dadı qalır.
Bu nə divar, bu nə hörgü?
Bu nə mizan, bu nə bölgü?
Kimilərin malı-mülkü,
Kimlərinsə adı qalır.
VAR
Kim nə deyir, necə deyir, mənə nə? –
Eşitməyə öz laflarım, sözüm var.
Ürəyimdən keçənləri görməyə
Harda olsa görmək üçün gözüm var.
Əsir edib, hökm etməsəm dilimə,
Boş sözlərdən nə keçəcək əlimə.
Bu dünyanın gərdişini belimə
Qaldırmağa taqətim var, dizim var.
Zahid Əziz, tam axtarma hər barda,
Vəfa yoxdur nə dövlətdə, nə varda.
Məndən sonra məni fani dünya,
Yaşadacaq Əzizim var, izim var.
HƏQİQƏTLƏR, TƏZADLAR...
Bu dünyanın hər yerində
Ay doğmamış günəş batmır.
Hürə-hürə ulduzlara
Zəncirində itlər yatmır,
Bu da ömrün son baharı,
Yarı sancı, yarı ağrı,
Yaşayırıq yarı-yarı,
Harayımız haqqa çatmır.
Hər yan gömgöy, yaşıl, sarı,
Sığal çəkir gülə arı.
Tacirləri-tüccarları
Aldığını geri satmır.
Yad qoltuqda hey yatanlar,
Yad ocağa köz atanlar,
Südümüzə su qatanlar,
Dərdimizə sevinc qatmır.
Hər doğrunun bir yalanı,
Hər köçənin bir qalanı,
Birimizə dərd olanı
O birimiz yana atmır.
GECİKDİM
Sonuncu olsam da sevinc sarıdan,
Qəm-kədər çəkməkdə dərd ustasıyam.
Qismət bazarında “du bir” atsam da,
Görənlər hey deyir nərd ustasıyam.
Öz yeri-yurdu var gülün, qönçənin,
Hər gülşəndə nərgiz, qızılgül bitməz.
Elə bir hicranın xəstəsiyəm ki,
Davası-dərmanı, loğmanı yetməz.
Qıvrılıb yatıram əzab içində,
Həmdəmim olası savabım yoxdu.
Ömrüm itib-batıb əkin-biçində,
Bir qarnım yalavac, bir qarnım toxdu.
Yaşım çoxaldıqca boyum kiçilir,
Əkdiyim ağaclar məndən böyükdü.
Oğrun-oğrun ömrüm, günüm biçilir,
Gəzməyə tabım yox, əsam çürükdü.
Tanrı dərgahına yetişmək üçün
And-aman etməkdən sonuma yetdim.
Qatarmı tələsdi, mənmi yubandım? -
Bir onu bilirəm bir az gecikdim...
“Ədəbiyyat və incəsənət”
(14.09.2023)
