“Ədəbiyyat və incəsənət” portalının Dübüt rubrikasında bu gün sizlərə gənc qəzəlxan Nicat Məmmədovun qəzəllərini təqdim edirik.

Bəlkə eşq dalğalı dərya idi çoşdurdu bizi,

Tufan ilə ayırıb eşqlə barışdırdı bizi.

Bu çətin yolda vəfa yoldaşı olduq ama ki,

Ayrılıb yollarımız sonda qırışdırdı bizi.

Tale ilə barışıb bəlkə də dost olmalıyıq,

Ayrı yollarda həyat tapdı kəsişdirdi bizi.

Atıb öz meydanına bilmədən axırda, gülüm,

Eşq özü dost elədi sonra döyüşürdü bizi 

Nə qədər əhd elədik axıracan sadiq olaq,

Bu zamənə özü bilməm nə dəyişdirdi bizi.

Çılğın idik yaşam eşqilə alışdıq söndük

Sönmǝyǝ doğru gedən yolda alışdırdı bizi.

Xoş xəyallar quran andan nəbiləydik ki fələk

Qatıb öz çarxına gör bir nə qarışdırdı bizi.

Cırıb öz şəklimizi ayrı yönə tulladı əl

Yenə də hansı bəla tapdı yapışdırdı bizi.

Sənə çox söylədim aldanma gəlib dinlə məni,

Qulaq asdıqların əlbət ki, küsüşdürdü bizi.

Alıb eşq cənginə qartal kimi çırpdı qayaya,

Götürüb dimdiyinə diddi didişdirdi bizi.

Bir gül idik bu həyat bir kitab idi necə ki

Oxunub bitdi və bağlandı sıxışdırdı bizi

Nicat istərsə əgər aşiq olan məsləhət et

Neçə aşiqlər axı sordu-soruşdurdu bizi.

***

Mən bu günahlar ilə yarın itirən naçaram

İstəmirəm pis iş edim bəzən olur, vadaram

Mən sənə vurğun biriyəm kamil həyat istərəm

Mənə sənə məftun biriyəm zərrənəcən oxşaram 

Mən ya kor olmuş biriyəm imanım itmiş yada

Sən axı aşkarsan özün söyləmisən aşkaram

Hər dəfə hüzrundan üzüm çevrilərək getmişəm

Sən o qədər yaxşı olursan bu qədər nankoram

Qorxmuşam axırda yaxamdan tutacaq bir günü

Qorxma Nicat addımı at söyləmisən Mən varam 

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(04.09.2023)